Afkomstig uit het document over de engelmens en open voor discussie http://www.merudi.net/nl/engelmens/engelmens_nl.pdf :
Waarom voelt de Engelmens zich alleen?
Een Engelmens heeft geen identiteit. Het voelt zich vaak onbegrepen en alleen. Wanneer de Engelmens een andere ziel verder helpt, wordt deze zich ook bewust van deze andere ziel. Bij het insluiten van deze ziel kan er ook een gevoel van enorme diepe binding ontstaan. De Engelmens wordt weer herinnert aan de individualiteit die het ooit had. Daarmee komen ook de beperkingen van de ziel weer boven en kan de Engelmens zich weer even gewoon mens voelen. Dit heeft ook meteen tot gevolg dat de Engel zich in dit gevoel kan verliezen vanwege de sterkte die het heeft.
Bij het loslaten van de “geholpen” ziel, treedt er direct een gevoel van eenzaamheid op, omdat het vertrouwde gevoel van de ziel is verdwenen. Ineens draait alles weer om het grotere doel en is er geen excuus meer om je van je taak af te houden. Op die momenten beseft de engel zich, dat zij niet uniek is, en er alleen maar is om te geven. Het gemis van een ziel is duidelijk voelbaar.
Dit gemis heeft wel degelijk een functie en is een oerinstinct van de Engel. Het is altijd op zoek naar een nieuwe “prooi” om verder te helpen. Het is een drift die gestuurd wordt door het goddelijke plan: Een gekoppeld netwerk van nieuwe zielen in een universeel netwerk. De komst van God op aarde.