ik weet wel, dat ik door lichaamlijke klachten, meer op mezelf aangewezen ben. en dus meer tijd heb nu om over mezelf na te gaan denken. ook ben ik nu zover dat ik niet meer al mijn energie in een ander steek, behalve mijn dochtertje dan. en ik heb ook geleerd, dat als je niets mankeerd, er heel veel " vrienden" of kennissen zijn. maar zo gauw je niet meer normaal mee kunt komen in de maatschappij, dat dat erg snel afvalt. en misschien was dat ook wel goed voor mij. ik was altijd met de problemen van een ander bezig. als er iets was ik stond klaar, maar nu heb ik de mensen wel leren kennen. uitzonderingen daar gelaten.
weet nu wat ik zelf belangrijk vind. maar voel me wel vaak onbegrepen. ben niet meer de meid van een paar jaar terug. ben een stuk ( harder) of egoistische. maar dat is misschien wel goed voor mezelf. dat ik me nu leer waarderen om wie ik eigenlijk ben en niet om wie dat de mensen verwachten dat ik ben. en moet zeggen. ik weet nu, dat ik zelf degene ben die mijn geluk in handen heeft, en het geluk zit in mijzelf. en moet zeggen het is een stuk rustiger in mezelf nu.
ik denk dus wel dat ik gegroeid ben en dat ik niet meer de maatschappij nodig heb om te functioneren, maar mezelf kan zijn en op deze manier een onderdeel uit kan maken, van iets wat beter bij mij past.
maar of ik onthecht ben geweest? denk het wel. maar denk ook dat ik nu op de goede weg ben. de weg terug naar mezelf.
heb me vaak afgevraagd wie ben ik, wat wil ik en hoe functioneer ik? en vraag me dat nog weleens af.
ik heb wel de vraag laten varen, hoe wil een ander mij zien of wat denkt een ander van mij.
natuurlijk vraag je weleens bevestiging en wil je graag horen hoe een ander tegen je aankijkt, maar dan meer om het feit, of het klopt zoals jezelf op dit moment bezig bent.
ik weet niet of dit hetgene is wat je wilde horen, maar ik ben het ff kijkt. hihi.
liefs maureen.