Ik wil dit eigenlijk helemaal aan jullie uitleggen misschien dat jullie een wijze raad voor me hebben.
Het begon 8 maanden geleden. Ik kwam hem onverwacht tegen. Ik vond het wel leuk. Maar zijn verschijning viel me heel erg op.. nog nooit had ik zulke mooie stralende ogen gezien ! Dus ik dacht .. dat moet ik eens wat beter gaan bekijken. Dus ineens stond ik naast hem. Ik dacht eigenlijk omdat het nogal druk was.. dat hij niet eens wist dat ik naast hem stond. Maar toen ik weg wilde gaan pakte hij mijn hand draaide me naar zich toe.. knipoogde en met een brede glimlach om zijn mond liet hij me los.
Thuisgekomen dacht ik : Wat was dat nou eigenlijk? Ik was helemaal onder de indruk ! In die tijd had ik een vriend.. die dezelfde dag stiekem een afspraakje had met een man... en die avond aan mij opbiechte homo te zijn. Het vermoedde had ik al een tijdje.. en ik was dusdanig onder de indruk van de persoon die ik die dag had gezien dat ik zoiets had van ik wil niet verder met jou, maar ik wil de ander beter leren kennen. niet dat ik niet om hem gaf, maar het was allemaal nogal zwaar. Te zwaar dan ik aankon eigenlijk.
Maanden gingen voorbij en twee maanden later kwam ik hem weer tegen. Met alle moed die ik had probeerde ik een praatje met hem te maken. het ging niet echt soepel en herkende me ook niet meer. Ik was erg teleurgesteld maar ik was blij hem weer gezien te hebben. Nu had ik in ieder geval met hem gesproken !
Een aantal weken later kwam ik hem weer tegen. Nu waren er mensen bij die hem al 10 jaar kende. Een van de mannen zei : hij vind je leuk hoor. Let maar op hij zal zo naar je toe komen. En ja daar kwam hij. Ik had meer het gevoel dat ik droomde want hij was constant tegen me aan het praten. En weer een knipoog toen ik weg ging.
Ondertusen wist ik al wat meer van hem en kort daarna ben ik hem weer op gaan zoeken. Natuurlijk herkende hij me nog. Maar hij was aan het werk en nog druk ook. Een week later ben ik dan toch maar weer naar hem toegegaan. Hij kwam toen naar me toe en zei... sorry, sorry dat ik de vorige keer niet met je kon komen praten maar het ging echt niet.
Een tijd daarna zag ik hem weer op een feest. Daar ving ik toen het boeket van een nep bruidje dat bij een toneelstukje hoorde. Hij riep toen naar zijn vrienden kijk eens wie hem heeft. En voor ik het wist stond hij naast me. Nu mag jij iemand kiezen om mee te trouwen zei hij. Ik wilde toen zeggen.. nou met jou! Maar ik durfde niet.Maar de vrouw die naast me stond.. zeg dat je hem kiest. Dus ik zei dat ik hem kies. Dus we moesten samen op het podium staan om een dansje te doen. Aan het einde maakte hij aanstalte om me 3 zoenen op mijn wang te geven. Dus na 3 zoenen trok ik mijn hand weg en wilde ik weg lopen. Maar hij bleef maar door zoenen. Het waren er wel een stuk of 15 denk ik. Het beleef maar duren. Niet dat ik het erg vond.
na een hele tijd ben ik weer naar hem toegegaan. Maar die keer was mijn moeder erbij. Hij keek me de hele tijd aan. En toen opeens kwam hij naar ons toe om een praatje te maken. Hij gaf mijn moeder een hand en stelde zich voor. Gelijk daarna draaide hij zich om naar mij en begon een gesprekje. Na een tijdje zei hij dat hij weer weg moest, want hij moest ook nog even praten met de andere mensen. Maar zei hij, als je iets wil vertellen of als je iets wil vragen aan me...dan mag je altijd op mijn schouder tikken om het te vragen. Dus je kan nagaan dat ik daarna wel een paar keer even op zijn schouder heb getikt met een vraag ( eigenlijk smoesjes )
Een aantal weken erna zag ik hem weer. Eerst moest ik langs hem lopen. Want ik moest met een groep mensen mee. Dus ik keek hem aan en ik zei van heey hallo... hij keek heel verbaasd op om mij te zien. Het was nogal verweg dus vandaar.
Maar daarna kwam hij ook naar de ruimte waar ik was met al die mensen. Er waren twee tribunes en hij zat in de tribune tegenover die van mij.
Maar we zaten recht tegen over elkaar. En hij heeft meer dan een uur lang in mijn ogen gekeken. Ik was het eerst aan het testen door te gaan lachen en dan te kijken of hij het zag. Maar steeds als ik ging lachen, lachte hij ook. Maar ook toen ik mijn aanval kreeg ( ik heb migraine aanvallen waarbij ik geen lucht krijg ) zag ik dat hij meteen heel geschokt zat te kijken klaar om naar me toe te gaan. Maar ik heb mezelf goed kunnen houden waardoor het eigenlijk binnen een paar minuten over was. na afloop heb ik nog geprobeerd om naar hem te gaan. Maar door alle mensen kon ik hem niet meer vinden.
Een maand of wat geleden was onze laatste ontmoeting. Hij kwam blij naar me toegelopen. vroeg hoe het met me ging. En hij vertelde dat hij van een vriend van hem een link had gekregen waarop hij mij had horen zingen. Ik schrok me rot want ik had eigenlijk nooit verwacht dat hij mij zou willen horen zingen. Hij vertelde dat hij vond dat ik goed had gezongen. Ik raakte helemaal in de war. Wie had nou ooit gedacht dat hij thuis op zijn pc naar mijn gezang had zitten luisteren. Ik had willen vragen van wie hij de link had gekregen.
Over een aantal dagen zie ik hem weer. het liefste zou ik hem gewoon vertellen hoeveel ik van hem hou. Maar door een aantal rampzalige relaties die ik heb gehad durf ik mijn gevoelens niet meer te uiten. Ik kan gewoon niet meer zeggen dat ik van iemand hou. Misschien heeft hij niet eens door dat ik hem leuk vind. En vaak ben ik ook gewoon doodsbang dat hij me niet eens leuk vind. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.
Liefs
Indigo
. Zoiets als "Weet je, dat je best een lekker ding bent?". Dat klinkt niet meteen te, en is toch leuk om te horen 
.
