Hoi Linkie,
Ik herken jouw verhaal.
De eerste keer dat het mij overkwam schrok ik mij een hoedje.
Ik ging naar bed was nog wakker, deed mijn ogen dicht en waps ineens een gezicht, soms komt het vanuit het donker op mij af en net op het moment dat het herkenbaar wordt is het verdwenen.
Inderdaad zijn het soms fragmenten van een gezicht alleen een oog of een half gezicht.
In het begin deed ik snel mijn ogen open om het beeld kwijt te raken nu ben ik wat meer nieuwsgieriger dus ik probeer er wat duidelijkheid in te krijgen.
Soms voelt het bedreigend en soms geeft het gezicht mij een rustig en vredig gevoel.
Opvallend voor mijzelf is, was het eerst in zwart wit, nu begint het eerst met een rood beeld.
Dat rode moet je meer zien als een rood dooraderd geheel, een rood vlak met een soort van warrig spinnenweb van donkerder rode lijntjes.
Kort daarna komt er een gezicht, of ik roep dat op, of zoals Nims oppert heeft het met voeding te maken, of het is je gesteldheid van dat moment.
Wat bij mij ook soms voorkomt is, dat ik midden in de nacht wakker word, doordat iemand heel hard en duidelijk mijn naam roept.
Dat is altijd ff een verwarrende ervaring want mijn partner ligt in diepe rust en voor de rest is er niemand in huis en toch word ik er wakker van.
En meest typerende is eigenlijk dat ik weet wie er roept, terwijl die persoon er niet is.
Meestal probeer ik de volgende dag die persoon te spreken te krijgen en inderdaad is er dan iets met die persoon aan de hand.
Ook zie ik overal gezichten in of het nu om wolkenformatie's gaat, de tegeltjes van mijn wc vloer, de patronen in een gordijn.
Misschien zoals een vriend eens zei: meid je hebt een levendige fantasie.
Verwarrend yep, maar dat is ook mijn middelste naam,
Liefs en groetjes, Selma