Ik begrijp wat je bedoelt, het is echter niet omdat anderen zich storen aan mijn negatieve dingen, ik stoor mijzelf aan mijn negatieve kanten. Ik bedoel eigenlijk dat dat stemmetje mij steeds op mijn "donder"geeft.Ik weet dat ik geen slecht mens ben, maar bij alles wat ik verkeerd of anders moet doen, dan is het er weer.
Ik doe het dus zelf, wat anderen denken vind ik wel belangrijk, maar niet zo belangrijk dat ik mijzelf daardoor zou veranderen, tenzij ze dingen zeggen waar ik ze gelijk in moet geven.
Ik praat bijvoorbeeld veel te veel en had de vervelende gewoonte om anderen niet goed uit te laten spreken, iemand zei dat ooit tegen mij en omdat het inderdaad klopte ben ik daarop gaan letten en beter gaan luisteren, dat is kritiek waar ik wat mee kan. Het is de kritiek die ik van dat stemmetje krijg die me zo naar beneden haalt dat ik me soms echt waardeloos voel terwijl ik weet dat dat niet hoeft.
Als ik bid en contact maak met "de bron"voel ik de liefde en weet ik dat ik met al mijn fouten nog steeds een waardevol mens ben en dat ik er zeker mag zijn, het is dat stomme stemmetje me er dan weer op wijst dat ik veel beter mijn best moet doen en me dan onherroepelijk weer herinnert aan alle fouten die ik maak. Ik word er erg verdrietig van en heb dan vaak het gevoel dat hoe goed mijn best ik ook doe, het misschien nooit genoeg zal zijn.
Verbeter de wereld en begin bij jezelf, waarom haalt mijn ego mij dan steeds weer onderuit?
Zucht, excuus voor mijn klaagzang. Het moest er even uit
liefs,
Karin