Een nare ervaring!

Jammer Probeer anders op aravinda Bij Netty baad het niet schaden hopelijk ook niet en moira kan beamen dat ze goed is

Dikke Kus Dieneke

Waarom zou je de oplossing bij iemand anders zoeken? Vraag het op Merudi, en ze zullen je allemaal de waarheid vertellen ;-).

De oorzaak ligt bij jezelf. Zoek in jezelf naar waar je zo moe van wordt. Waar lig je wakker van, waar droom je over, wat beperkt jou in dit dagelijks leven?

Als je heel heel erg goed nadenkt met alle rust weet je meestal het antwoord zelf al dat is zo kijk maar naar mij ik mankeer van alles volgens de psycholoog nee ik ben gewoon onzeker waardoor ik dichtklap ik durf mijn eigen mening niet te geven en als ik die geef komt het vyandig over snappie. Onzekerheid is heel iets anders dan een verstandelijke beperking hebben

Als ik verstandelijk naar mijzelf kijk, denk ik dat ik de vermoeidheid toch van de behandelingen heb. Mijn oncoloog zei ook dat ik toch wel mss in die 15% zit...
Dus ja, dan is er weinig meer aan te doen. En moet ik het toch echt gaan accepteren, hoe moeilijk dat ook is...

Ben je lichamelijk moe, of geestelijk moe?

Vooral lichamelijk, maar als ik geestelijk niet goed in mijn vel zit, uit zich dat ook meteen in vermoeidheid.

Ok, maar de vraag is dus, of de oorzaak van je moeheid lichamelijk of geestelijk is. Kortom maakt je lichaam je geest moe, of je geest je lichaam?

Ja, dat is dus een probleem NIMS. Dat weet ik niet. Mss wel allebei de kanten op. Dat denk ik...

ik denk dat ook dat het een wisselwerking is. het een versterkt het ander en zorgt ervoor dat het blijft bestaan.

Ja, behalve dat ik denk dat er een geestelijke oorzaak voor je lichamelijke moeheid is te vinden. Vind jij dat je veel van jezelf moet tamara?

Ja, dat klopt wel.
Het is al veel minder, heb daar ook medicijnen voor. Maar nog steeds vind ik dat ik er altijd moet zijn voor mijn kind en dat alles schoon moet zijn. Ik vind dat heel normaal...

Het is wel zo dat ik de persoon ben thuis die alles draaiende houdt. Als ik uitval, valt alles in duigen...

Ik zou toch eens onderzoeken waarom je het normaal vind jezelf op te offeren, zelf zover dat je jezelf erin verliest. Je ervaart nu zelf hoeveel moeite en energie het kost.

Lieve Tamara,
ik ben een beetje laat met mijn reactie maar herken wat je verteld. Overigens denk ik ook dat het herstellen van kanker een grote impact heeft en waarschijnlijk samenhangt met je vermoeidheid. Opvallen vond ik je vraag over XTC. Ik zal je ff kort vertellen wat ik zo'n jaar lang heb gehad. Op een gegeven moment werd ik bevangen door een soort moeheid, niet zoas normaal maar een soort roes die ineens opkwam. Zo zat ik midden in een gesprek en viel ik in slaap, terwijl ik brood smeerde, terwijl ik stond te werken en helemaal vaak als ik in een voertuig zat. Jouwn beschrijving deed mij hier ineens weer aan denken. Ik was zelf bang dat het kwam omdat ik een hele tijd intensief gebruik ha d gemaakt van verdovende middelen.Later zag ik een documentaire over narcolepsie wat erg sterk leek op wat mij overkomen was. Ik weet niet in welke mate je er dagelijks mee te maken hebt maar ik denk dat het niet verstandig is om aan et verkeer deel te nemen als je dit gevoel krijgt. Want uit mijn eigen ervaring kan ik zeggen dat je op een gegeven moment die moeheid niet meer kan bevechten. Daarom denk ik ook dat het een signaal is van je lichaam & geest die aangeeft dat je teveel vraagt. Want bij mij is het uteindelijk uitgemond in een depressie omdat ik constant doorging in hetzelfde tempo en niet wilde weten dat ik het niet aankon. Wat dat betreft denk ik dat dit wel een soort ontkenningsfase kan zijn. Ik wil niet zeggen dat het bij jou zo is maar ik denk wel dat je goed moet luisteren naar wat je lichaam je verteld. Zoals je zelf al aangeeft speel jij een belangrijke rol in je leven en ben jij als het ware de spil. Maar bedenk ook dat wanneer een spil overbelast wordt deze het op een keer begeeft. Ik snap dat je het heel moeilijk vind omdat je zo gewend bent alles draaiende te houden dat je het niet uit handen kunt geven. Toch denk ik dat jij het zeker verdiend om weer tot jezelf te komen om weer te kunnen functioneren zoals je wilt. Ik vind het al superknap van je dat je de doorzetttingskracht hebt om je levende draaiende te houden. Maar bedenk ook dat herstellen van kanker geen onbenullig iets is,en dat het een grote invloed op je leven heeft. Wat je doet en wilt komt voort uit je liefde en de drang om het goed te willen doen en dat alleen is toch al heel mooi. Jezelf inzetten hoeft niet te betekenen dat je jezelf moet opofferen.
Ik hoop dat je wat aan mijn reactie hebt gehad en ik wens je alle liefde en kracht toe!

Dankje Deboriah!
Ik heb zeker wat aan je reactie!
Alleen mijn ziekte (kanker) dat is nu al bijna 9 jaar geleden. Zou ik daar nog steeds herstellende van zijn?

En ja, ik vraag mss veel van mijzelf, hoewel ik dat zelf niet zo zie hoor! En mss ook niet vind. Als ik naar anderen kijk, die doen zoveel meer!
Dan kom ik aan met mijn leven en ik slaap ook nog eens veel per dag!
Dat moet toch genoeg zijn?

Dat wat jij beschrijft Deboriah, over die moeheid; zo was het bij mij precies hetzelfde!!
Ik voel mij alleen niet depressief, sta vol in het leven en geniet er ook van.
'Savonds heb ik wat uurtjes voor mijzelf en vind het dan heerlijk om achter de pc te klungelen of lekker op visite te gaan.
Ik geniet van mijn dieren om mij heen en ik geniet heel erg van mijn zoon waar ik zoveel van mijzelf in terug zie. Heerlijk om te zien hoe hij zich ontwikkelt en hoe vrij hij is!

Ik zit net te denken dat mijn leven er 4 jaar geleden er heel anders uit zag. Ik was alleen en hoefde aan niemand verantwoording uit te leggen. Het enige wat ik draaiende moest houden was mijzelf en mijn geliefde dieren. Ook toen al had ik deze klachten...

Een half jaar geleden hebben ze me weer helemaal gescreend op kanker, maar zonder resultaat. Dus dat is het ook niet. ER zijn wel wat andere dingen naar boven gekomen, maar niet zodanig wat deze klachten veroorzaakt.

Ja, alles wat ik op dit moment doe komt voort uit liefde en kracht. Dat is zeker mooi!
Ik begrijp gewoon niet WAT ik teveel van mijzelf verg... Kunnen jullie dat begrijpen?
Ik werk niet, heb geen negatieve problemen (niet waar ik van wakker hoef te liggen iig),geen geldproblemen,drink en gebruik niet, heb een fijne relatie, lief kind, veel rust, nooem het maar op.
Daarom begrijp ik het niet.

Is dit dan echt een ontkenningsfase?
Wat moet ik dan nu doen?

Zoals jezelf al eerder aangaf, vind jij jezelf onmisbaar. Daarmee leg je zo'n hoge druk opjezelf omdat je namelijk niet mag falen. Onder geen beding, mag de spil uit het gezin waar alles om draait, wegvallen. Ik krijg de indruk dat je misschien zelfs wel een beetje faal-angstig bent, en continu het idee hebt dat je het beter had kunnen doen, dat je misschien toch iets meer aan iets had kunnen doen.

Mijn gevoel is nog steeds, dat jij enorm moe wordt van de druk die je op jezelf legt, om de perfecte Tamara te zijn, die alles voor elkaar heeft en onmisbaar is.

Wees eens reel: echt niemand is onmisbaar...

Lieve Tamara fijn dat je wat aan mijn reactie hebt.
Ik kan me wel een beetje vinden in nims zijn beschrijving. Maar je moet het natuurlijk zelf beoordelen of dat zo is.
Je schrijft zelf
Klinkt hier tog enige twijfel uit. Natuurlijk doe je genoeg, en je moet je nooit aan anderen meten. Jij bent wie jij bent, en zo is het goed!

Misschien is ontkenningsfase niet het goede woord. Beter is misschien een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik herken dat ook wel enigzins bij mezelf. Het is bij mij een zogenaamde aangeboren eigenschap. Ik voel mij erg snel verantwoordelijk en ben snel geneigd mensen het werk uit handen te nemen als ik mij verantwoordelijk voel. Hoe zit dat bij jou?

Wat betreft het herstellen van kanker denk ik dat ondanks dat het bijna 9 jaar geleden is dit nog steeds een invloed kan hebben. Het is neem ik aan een zware aanslag op je leven geweest. En als je er behandelingen bij gehad hebt, die dringen door tot het celniveau van je lichaam. Ik denk dat het daarom langer duurt dan je soms denkt voordat je lichaam zijn eigen balans weer heeft teruggevonden.

Mooi vind ik dat je ondanks alles, zo kunt genieten van je zoontje. Wanneer je over hem spreekt gaat er een ontzettende warmte van uit, hou dat vast!

Hoi!

NIMS: ik vind mijzelf niet onmisbaar. Mijn vriend kan dingen net zo goed, ookal doet hij het anders. Maar ja, hij werkt en ik ben thuis bij mijn kind en voor de regeldingen.

Faalangst heb ik wel, maar meer voor examens en dergelijke. Voor de dingen thuis niet. Ik weet dat ik ze goed doe en krijg daar ook vaak complimentjes over.

DEBORIAH:
Ja, ik begin te twijfelen aan mijzelf omdat ik het van 2 mensen heb gehoord nu. Ookal kenden deze mensen mij niet persoonlijk.

Ik heb idd een heel groot verantwoordelijkheidsgevoel!!
Vooral voor mijn eigen zoontje natuurlijk maar ook voor mijn stiefzoon en ook voor mijn vriend.
Vooral voor de kinderen voel ik me erg verantwoordelijk! Ik zal er voor zorgen dat ze niks te kort komen en dat ze zich vrijuit kunnen ontwikkelen. Vooral voor mijn stiefzoon steek ik daar nu veel energie in omdat hij nu in een benarde situatie zit.
Ik hoop over een half jaar te kunnen zeggen dat hij een veilige thuisbasis bij ons heeft.

Ik ben niet geneigd voor mensen het werk uit handen te nemen. Dat heb ik wel afgeleerd...
Maar goed, als je de naar de 'regeldingen' kijkt mss wel, maar ik zie dat als mijn werk thuis.

Ja, voor de ziekte van Hodgkin heb ik idd 12 chemokuren gehad en 31 bestralingen en die dringen idd door tot het celniveau.
Het is een mogelijkheid dat ik dan ook behoor tot de 15% met chronische vermoeidheid na kanker.

Ik vind het heel fijn om te horen dat je de warmte kan voelen wanneer ik over mijn zoontje praat. Het was voor mij zo'n mooi cadeau en nog steeds! T is ook echt een lekker ding hoor! Haha.
En bijdehand erbij! Zelfs de minder leuke dingen van het opvoeden, daar moet ik wel om lachen als hij ondeugend is of dwars.
Maar meestal maak ik er een spelletje van en lachen we samen t hardst. T maakt me ook niet uit wat een ander ervan denkt. Als ik maar weet dat ik het goed doe en dat doe ik!

Maar goed, mijn verhaal is lang geworden....
Veel liefs,

Hallo Tamara,
ik heb je verhaal gelezen. Het is inderdaad heel erg schrikken als dit je overkomt.

ik herken heel veel van je verhaal bij mijzelf. Ik heb ook een zoontje van 19 maanden en ik ben sinds een paar maanden ook zeer vermoeid. Heb hoofdpijn, spierpijn, kamp met spit. En ook al krijg je voldoende slaap (minimaal 8 uur) dan heb je toch nog het gevoel alsof je al de hele nacht wakker bent. Ook ik heb allerlei onderzoeken gehad en niets wijst ergens op. Mijn suiker, ijzer e.d. waren allemaal goed en de dokter weet niet meer wat het is.

Ik kan hier echt over meepraten. Mensen schrikken de laatste tijd als ze me zien. De wallen komen steeds meer onder mijn ogen. En wat ik ook doe, het helpt allemaal niets. Mijn man laat mij al in het weekend uitslapen om een beetje tot rust te komen en nog merk ik geen verschil.

Hey misschien ook iets voor jou tamara, maar ben je wel eens naar een mesoloog (mesonoom?) geweest? Die meet je op een iets andere manier door dan de gebruikelijke medische wetenschap. Het kan best zijn dat je bijvoorbeeld hyper-insulinisme hebt, waardoor je juist zo moe wordt van teveel suiker eten. Je bent dan eigenlijk allergisch voor suiker, en word dan juist heel moe zodra je suiker binnen krijgt. (Is geen suiker ziekte!)

Baat het niet schaden ook niet