Mijn proces

woensdag 20 december 2006

Ik ga maar eens een deel uit mijn rugzakje pakken. Iets waar ik qua gevoel makkelijk bij kan. Ondanks dat dit toch wel een hele nare eervaring was. Als iemand aan mij vraagt hoe mijn verleden in elkaar steekt kom ik altijd met deze herinnering omdat dit mij toch het meeste geraakt heeft. Desondanks ben ik er het gevoel in kwijt geraakt. Maar toch gaan we het doen.

Het verhaal:Op de kermis
Het was in een weekend. Geen school lekker rustig ouders allebij thuis. Mijn vader zat weer eens zoals altijd op zolder. Hij was altijd bezig met zijn computers en netwerken en alles wat er maar mee te maken had. Ik was een jaar of 14 begon al een beetje te puberen en had al ruzie gehad omdat ik mijn beltegoed in 1 dag al had opgesmst.

Mijn moeder nodigde mij uit om mee naar het centrum te gaan. Daar ben ik altijd wel voor te porren. Vond het altijd leuk om te shoppen en begon in die tijd ook meer met de mode mee te gaan. Althans een poging tot. Mijn moeder en ik praate onderweg wat over mijn vader omdat ik niet wist wat ik er mee aan moest. Er werd me gezegt dat we onderhand wel moeten weten hoe hij is en hoe hij kan reageren. Hij weet immers ook niet wat hij eraan kon doen. Lekker geshopt en leuke dingetjes gehaald. Weet nog wel dat ik een truitje van mijn moeder had gekregen omdat ik hem zo leuk vond. Alleen gaat de tijd te snel als je het toch gezellig hebt.

Ik vroeg aan mijn moeder of ik nog even in de stad mocht blijven omdat ik graag nog een setje oorbellen wou halen. Want ja ik ben nou eenmaal een oorbelfiel. En dat mocht. Ik moest wel voor 5 uur thuis zijn want dan kon ik nog even helpen met het eten. Alleen wat ik echter nog niet wist, was dat er kermis was in de stad die dag. En nu weet iedereen die mij kent dat ik gek ben op kermissen. Ik ging snel naar de winkel om de juiste oorbellen uit te zoeken om vervolgens naar de kermis toe te wandelen.

Eindelijk daar en heb genoten. Ow wat vind ik het heerlijk om nieuwe contacten te maken. Gezellig rond te banjeren en mijn vriendinnen weer te ontmoeten. Ik stond voor een balletent kraampje en was met die meid aan de praat geraakt. Was echter een beetje de tijd vergeten was al rond een uurtje of half 4. En aangezien de stad wat verder was dan waar ik woonde duurde het zeker een half uur om thuis te komen. Maar ja, ik had het natuurlijk veel te gezellig. Ik liep weer even een paar rondjes om aan vrienden te vragen of ik hun mobile kon lenen. Maar helaas had niemand hem bij zich of was ook hun beltegoed op. Ik ging weer terug naar het meisje van de ballentent om afscheid te nemen. We raakte alleen weer aan de praat want ik had immers nieuwe oorbellen gekocht en die moesten natuurlijk geshowed worden.

En toen... toen zag ik een man, een man die ik op dat moment niet wilde kennen. Een man met een bijna blauw/paars aangelopen hoofd. Bloeddoorlopen ogen die met grote stappen mijn kant op kwam. En wat voelde ik me klein. “VUILE HOER DAT JE ER BENT! LOOP JE WEER MET JE KUT TE KOOP? HOEVEEL HEB JE NOU VERDIENT?” *Pats* en een klap in mijn gezicht. God wat voelde ik me machteloos en viel hulpeloos op de grond. Wat had ik misdaan? Wat deed ik verkeerd?! “WAT BEN JIJ EEN VUILE SLET! GATVERDAMME! JIJ BENT HET NIET WAARD OM MIJN DOCHTER TE ZIJN!”. Ik keek niet om me heen was bang dat andere mensen het zagen. Ja en nogal logisch dat ze het zagen maar waarom deden ze niets? Waarom lieten ze dit spel doorgaan? Ik zou het ook niet hebben gedurft hoor. Een man van 2 meter groot en een meter breed. Een man dat durfde mijn vader te zijn. Werd aan mijn haren opgetrokken en meegesleurt in de auto. Het moment leek wel eeuwen te duren in de auto. Woorden zoals slet en hoer en mislukkeling en foutje op de wereld gezet, kwamen langs mijn oren. Ik moest huilen, wat eigenlijk ook heel logisch was. Maar op dat moment kon het niet, mocht het niet. Ik moest mijn mond houden. Ik had geen reden om te huilen want ik had immers de hoer gespeelt en ik bleek ervan te hebben genoten. En als ik niet ophield met huilen, dan zou hij mij wel een reden geven om te huilen. En ja dan word je bang, heel erg bang. En als klein meisje huilde ik en huilde ik. En toen, ja toen kreeg ik nog een reden om te huilen. Een grote hand kwam met een snelle vaart op mijn been af. *PATS* ik voelde gewoon dat daar een onderhuidse bloeduitstorting kwam zo'n pijn deed het. Maar ja ik ging nog harder huilen. Kreeg weer een klap en nog een tot ik eindelijk thuis was. Met beurse benen liep ik de trap op. “ALS JE NIET SNELLER KAN DAN TRAP IK JE WEL NAAR BOVEN!” Waar ik op dat moment de kracht vandaan haalde weet ik niet maar racete zo snel mogelijk de trap op. Dook in mijn bed onder de deken want dan kon hij me niet vinden dacht ik. Ik zette een muziek aan omdat hij daarna ook tegen mijn moeder tekeer ging. En dat alleen omdat ze het voor mij opnam. “billy joel " Love you hate you” En ik heb het uitgekrijst. Muziek keihard aan om maar even van de wereld te zijn. En ondanks dat hoorde ik nog mijn vader vanuit beneden roepen “ZET NU GODVERDOMME DIE KUT MUZIEK UIT ANDERS TRAP IK DAT DING NOG AAN GORT!”. Blijkbaar had mijn moeder toen iets gezegt en vluchte hij de deur uit. “IK KAN HET NIET IK RIJ MEZELF KAPOT TEGEN EEN BETON PAAL!”.

Een gezicht vol tranen treed rustig mijn kamer binnen en vraagt hoe het met me gaat. Mijn moeder staat daar. Volslagen en misschien ook wel geslagen. Ze legde rustig uit dat het niet goed was dat ik zo lang weg bleef en ik de volgende keer maar beter gewoon thuis kon komen. Ik had haar uitgelegd dat ik de tijd was vergeten en ik mensen zocht om te kunnen bellen. Gelukkig begreep zij het wel en zei toen, “je vader weet niet hoe hij dit soort dingen moet aanpakken, hij heeft het nooit kunnen leren van zijn eigen vader dat weet je. Doe dus maar gewoon zoals ik het zeg en dan komt het wel goed”
Mijn vader kwam s'avonds gewoon weer thuis en het leek wel alsof ik een stuk vuil was.
En wat er toen gebeurde weet ik niet meer omdat het volgens mijn moeder weer opgelost was.

Gevoelens: Angst, pijn, onbegrip, eenzaam, verdriet.

Welke les kan ik hieruit halen?: De les dat recht praten dat krom is je niet moet doen. Wat die man deed was uiterst verkeerd. Hij had mij niet mogen slaan en hij had mij niet zo mogen vernederen. Mijn les hieruit tjah, erg moeilijk. Hij had blijkbaar een probleem met zichzelf wat hij op dat moment op mij projecteerde. Ik weet nu dat ik het heel belangrijk vind om mensen op de hoogte te houden als er iets tussen komt. Niet om het hierboven geschreven maar het feit dat mensen ongerust kunnen zijn. Ik heb vooral hiervan geleerd dat ik bij mijn eigen dochter niet zo moet doen! Omdat ik weet wat voor schade het kan geven.

Wat ga/kan ik hiermee doen?: Er voor zorgen dat dit mijn eigen kleine meisje niet gebeurt en als ik het bij een ander zie gebeuren hem of haar besparen voor de ellende. En voor mezelf. Vergeven, die man was niet goed in zijn hoofd. Het klopte niet. Misschien wel ziek? Een mens kan fouten maken. HELE grote fouten maken. En dit was er een van. Ik kan proberen als ik zoiets op straat zie erin te springen eventueel de politie te bellen. Helaas kan je er niet veel mee doen.

Welke plek ga ik het geven: Domweg geen plek. Ik heb dit niet meer nodig, ik weet wat ik ermee geleerd heb en wat ik ermee kan doen. Dus weg ermee. Het heeft mij al die jaren dwars gezeten. Maar ik weet nu dat dit niet nodig is voor mijn toekomst. Wat hij toen heeft gedaan mocht absoluut niet en gelukkig kan hij het nu ook niet meer doen. Weg ermee!

Hoe kijk ik er nu tegenaan: Ik weet even niet wat ik moet voelen. Het heeft heel veel impact op mijn leven gehad omdat je toch publiekelijk word vernederd. Je voelt je zo alleen en in de steek gelaten. Ik weet nu dat de kracht in mijzelf zit. Ik kan me enigzins ook wel voorstellen dat de mensen toen niets deden aangezien hij echt beanstigend was. Misschien waren er al wel mensen geweest die de politie hadden gebeld maar die waren helaas niet snel genoeg ter plaatse. Ik kan er nu niets meer mee en ik wil de last ook niet meer meedragen. Het is verledentijd en heb mijn les eruit geleerd. Ik kan het beter dan hoe hij het heeft gedaan!

Gedicht:

De lichtjes en de muziek.

De lichtjes en de muziek,
Het tolt en speelt om me heen.
Heerlijk zo'n kermis
Van zo'n gevoel is er maar een.

En opeens, niet meer de lichtjes van de lampjes om je heen
Niet meer de muziek maar een galmende brul
Het was stil om mij heen
Wat was het voor flauwekul

Een kermis dat nooit meer een kermis zal zijn
Een dag dat alles veranderd heeft
Een leven dat voor een groot deel is verpest
En ondanks dat, een meisje dat hem dit vergeeft

Bijzonder dat jij in de wetenschap met een gekwetst iemand te maken hebben gehad, het je toch zo persoonlijk aantrekt, terwijl het vanuit de gekwetstheid van de man totaal onpersoonlijk werd bedoeld............

liefs

Thomas

Ik trek altijd alles persoonlijk aan Omdat ik toen het idee had dat ik alles maar fout deed. Ik wist toen niet over die man wat ik nu weet

Goed dat je dit opgeschreven hebt! Het is zo'n typerende gebeurtenis in je leven. Toch zou je eens verder terug moeten gaan in je leven, voorbij dit punt. Dit wat je hier namelijk beschrijft is de zogenaamde druppel geweest. Ik denk dat wanneer je terug in de emmer gaat kijken, je langzaamaan dit hoofdstuk kan afsluiten.

Kun je hier iets mee?

Het is ook maar het begin
Ik heb maar ieets genomen dat voor mij voor de hand liggend is...
Veel dingen heb ik verdrongen of wil er niet meer aan denken. Hierover trouwens ook niet.
maar goed... Ik wil het stukje bij beetje oppakken, en ik ga ook nog wel verder terug. Alleen is verder terug meer flarden en niet vader gerelateerd... Ik moet hhier ook echt de tijd voor nemen merk ik

Tijd kost het zeker. En je zult zien naarmate je langzamer teruggaat, de flarden een groter verhaal worden. Tenslotte ben jij het resultaat van je verleden. Wil je jezelf kennen, moet je je verleden kennen. Of je laat het los, en je vormt jezelf zoals je wilt zijn .

een ding kost in elk geval geen tijd, n.l. dat hetgeen zich in je leven af heeft gespeeld nooit een enkele aanleiding hoeft te zijn om jezelf de liefde te onthouden en die je op een dag volledig vrij zal maken van ALLE balast.........

vergeef je zelf en alle anderen dat ze niet beter wisten..........

mensen die de liefde kennen zullen nooit meer voor het slechte kunnen kiezen of over andermans grensen gaan............

Tot je liefde

Thomas

Lieve Destiny,

Ik vindt dat je echt heel heel erg goed met jezelf bezig bent gegaan, Je was al zo een goed en lief mens! Maar met de dag groei je alleen maar meer tot wie je werkelijk bent..

Het enige wat ik daarop kan zeggen is dat ik waanzinnig trots op je ben! en dat ik blij ben dat ik je mag kennen!

Liefs en kusjes

Heaven