Tja Thomas.... als ik eens wist waarom ik steeds in mijn hoofd ga zitten.... Dan had ik dit probleem niet. Gedachten zijn krachten. Ik probeer om niet in mijn gedachten te gaan zitten.
Andere mensen, mijn kennissen, kunnen mij terugzetten zeg maar. Ff in de realiteit blijven en zo krijg ik weer handvaten. Ik heb dat vaker, gaat het een paar weken goed en hop weer 2 dagen van de rails. Ik moet nog leren hoe ik dat zelf moet doen.
Deze ziekte zorgt wel dat je eraan denkt. Bij alles wat je doet. Ik heb gewoon grenzen nu. En dat besef ik maar al te goed. Ik neem ook mijn rust, maar slapen gaat niet, vooral niet omdat mijn dochter vandaag thuis is. Het beter worden heb ik nu losgelaten. Ik ben er nu niet meer mee bezig, ik "probeer" te accepteren dat het nu nou eenmaal zo is. Maar dat valt niet mee.
Van mezelf houden.... hmmmm.... ik hou van mezelf dacht ik, maar ik baal van dit gevoel. Het brengt me uit balans omdat de gevoelens zo sterk zijn. Die slaan me onderuit. Maar als ik dan even gesproken heb met een vriendin, man van meditatie ofzo zie ik de weg weer en kan ik weer verder. Moet dan even op de rails gezet worden. Ik werk er aan om dit zelf te kunnen doen maar vooralsnog lukt dat niet.
En hoe kun je dan afstand doen van dit alles? Ik wil graag terug naar mijn liefde, maar hoe doe je dat? Als je niet weet dat 1 + 1 - 2 is.
Bedankt voor jullie reacties!