Ik ben denk ik een beetje mezelf kwijt. Wie helpt mij hieruit??

Carolyn

Je zegt het zelf al, "blijven hangen in het verleden". Is ook niet bewegen in het heden, toch?

Schrijf je verhaal maar, ik nodig je uit bij deze. pb is ook goed maar liever op het forum, kunnen anderen ook stukken van hun processen spiegelen.

Thomas

Liefs
Thomas

Toen ik 14 was ben ik door de beste vriend van mijn ouders verkracht. Het was afschuwelijk. Ik logeerde bij hem en zijn vrouw en twee kinderen en voor hen durfde ik ook niet te gillen. Ik had geen zin in gezeik en liet het erbij. Het contact tussen hen en mijn ouders is wel verbroken, omdat ik het mijn moeder verteld heb. Het was tevens mijn ontmaagding. 4 maanden later kreeg ik iets met Johan. De meesten hier weten nu wie dat is. Hij was mijn alles. Ik ben in die tijd weggelopen van huis om bij hem te zijn en hij een stuk ouder was dan ik en ik wist dus dat iedereen het zou afkeuren. Ik kon niet bij hem blijven dus ben ik bij mijn halfbroer, stiefvader en zijn vrouw en kinderen ingetrokken. Geen goed idee achteraf, hij heeft mij meerdere keren aangerand. Ik ben daar weggegaan en naar internaten gegaan. Toen ik daar al gek werd, ben ik begonnen met drugs en alcohol. Zoveel geld had ik niet dus heb ik daar vaak voor op mijn rug gelegen. Ik raakte zwanger en na 7 weken brak het af omdat ik toen nog steeds verslaafd was. Die kerel heeft mij op staan wachten toen ik een keer weg was, omdat hij al het geld terug wilde. Ik heb hem daarna nooit meer gezien. Ik was toen inmiddels al 15. Ik ben toen ook weggegaan daar. Ik heb een paar dagen bij mijn ouders weer gezeten en omdat ik het daar niet fijn vond ben ik weggelopen naar Mieke. (de meesten hier weten ook wie dat was) Ik heb daar 4 weken gewoond en ben op een ochtend van bed gelicht om in een jeugdgevangenis gedumpt te worden. Ik zat daar tussen mensen met poging tot moord op hun geweten omdat er verder nergens plek was. Ik heb daar een half jaar gezeten en ben daar 16 geworden. Toen ik daar wegging werd ik overgeplaatst naar een andere meiden gevangenis. Daar heb ik ook een half jaar gezeten. Toen ik daar weer wegging heb ik in een half open inrichting gezeten waar ik 17 werd. Ik ben daar ontzettend doorgedraaid en eindelijk 3 maanden voor mijn 18 ben ik weggegaan naar een kamertraining. Maar omdat ik daar best wel vrij was en omdat de jongeren daar 24 uur per dag knetter stoned rond liepen ben ik terug gegaan naar huis. In de tijd dat ik in die meiden gevangenis zat zijn mijn ouders gescheiden en mijn zusje is met mijn moeder mee gegaan. Omdat ik toen niet met mijn moeder op kon schieten ben ik naar mijn vader gegaan en ben daar gaan wonen. Ik kreeg op een gegeven moment iets met een 62 jarige kerel van wie ik weer zwanger werd. Ik kreeg dit jaar februari mijn tweede miskraam. In april zijn Johan en Mieke overleden en sinds mei woon ik nu samen met mijn huidige partner met wie ik nu dus ook verloofd ben. Volgend jaar hopen we te trouwen.

Zo dat was even mijn verleden.

Pffffffffff. Wat een rugzak!
Ik ben er even stil van...
Heb je ooit in therapie gezeten? Of heb je iemand waar je goed mee kunt praten?

Dit zijn inderdaad diepe wonden die niet snel zullen genezen.

Mijn tip is dan ook: Hou er rekening mij bij het genees process dat dit lang gaat duren, en weet dat je niet moet opgeven als je even geen vorderingen ziet. Ik denk dat je wel mag rekenen op minimaal een maand of 6 aan tijd om hier volledig bovenop te komen.

Succes in ieder geval!

Wat voor klachten heb je nu Carolyn?

Ik loop nog steeds bij de psycholoog en ja, ik ga kapot. Mijn rug breekt onder het gewicht van die rugzak. Ik draag alleen nog maar een masker. Ben het ook moe om verdrietig te zijn en toch ben ik dat wel. Ik ga hieraan genekt.

Dat ik graag een potje zou janken, maar dat lukt niet. Hoe ik ook pers, het lijkt wel of mijn tranen op zijn.

Ik wil niet meer.

lieve Carolyn

Je bent dus een ervaringsdeskundige over wat het leven ook zijn kan. Gezien je leeftijd is het allemaal nog heel dichtbij en kun je nauwelijks spreken van "verleden", al is het wel ver-leden en ge-leden. Ga erboven staan!
Maar kun jij je voorstellen dat je het zelf allemaal los kunt laten en een andere weg in kunt slaan?
Kun jij je voorstellen dat je hier in deze wereld vaak maar beter wat stil over kunt zijn omdat niemand snapt en je het liefst zou veroordelen omdat men zelf liever beter naar voren komt?
Kun jij je voorstellen dat je een voedingsbodem in je be-staan hebt gekregen die de mooiste bloemen en wijsheid zal weergeven?
Kun jij je voorstellen dat jouw eerlijkheid en openheid jouw weg naar jouw eigen levensgeluk gaan vormen?

Varandering is nu een sleutelwoord en al zullen sommige nieuwe situaties heel onherkenbaar lijken; ga leuke dingen ondernemen en ga voor jezelf eens uitschrijven hoe jouw gevoelsmatigen be-levingen tussendoor steeds waren. Dus niet alleen de droge feiten maar vooar-al hoe het voor jouw eigen ziel was met jou op pad te zijn. Dit is een heel goede methode om een beter zicht op jouw eigen zelf te krijgen en hierdoor is het veel gemakkelijker een nieuwe weg in te slaan.
laat de tranen maar gewoon gaan als deze komen.

Verwacht niet teveel hulp van mensen die al te zeer maatschappij geconformeerd zijn. Deze veroordelen liever (tot de dag dat ze zelf hun nek breken).
Ga in je eigen liefde staan en ga straks mensen voor die met dezelfde vraagstukken zitten en op weg willen naar hun eigen liefde........

Mensen als jij zijn de ware voorgangers voor de nieuwe tijd; geloof me..........

Zoek regelmatig de stilte, wandel eens naar de stuwwal. Totdat de stilte echt stil voelt.......

Liefs

thomas

Kan me voorstellen dt je hieraan kapot gaat. Dit laat je niet los. Heb je tegen je psych al verteld dat je graag een potje wil janken? Kun je goed met je partner erover praten?

Tranen, na maanden rollen ze nu echt. Ik wil niet meer. IK TREK DIT NIET. ik wil niet meer.

Ik sta hier alleen in. Mijn partner is daar een rare in en hou ik dit dus voor me.

Mensen met de grootste rugzak worden de grootste leermeesters.

Of denken jullie nog steeds dat je alle verdriet en klotezooi voor de gein krijgt of zo.

Keer je toch om en kijk er eens naar vanuit je eigen kracht en zie welke levenslessen erin zitten wat er is gebeurd. Keer je om naar liefde, voor jezelf en de stumpers die je tegen kwam.
Kom eens los van die bekrompen visie (door de ogen) van de maatschappij; het kaartenhuis waarin wij leven!!!

Sta op in je eigen bestaan, meer is niet nodig

Thomas

Nee, om mensen gewoon kapot te krijgen. Het is aardig gelukt bij mij. Voor mij hoeft het allemaal echt niet meer. Het liefst zou ik nu nog gelijk voor de trein of zo iets.

Maar wat voor levenslessen zitten daar in, daar heb ik voor mezelf ook moeite mee.

Sinds wanneer ben jij afhankelijk van wat anderen zeggen lieve meid?
Kap daar eens mee leipie, je hebt anderen helemaal niet nodig voor jouw welbevinden. Anderen die jou niet kunnen ZIEN laat je links liggen.
Jouw tijd komt vanzelf en je bent bovendien een keisterke persoonlijkheid.
Dus hang jouw onafhankelijkheid niet aan de kapstok van anderen, het werkt niet.

liefs

Thomas

Lieve Mirreke

je schrijft; Maar wat voor levenslessen zitten daar in, daar heb ik voor mezelf ook moeite mee.

ja dat heb ik gelezen in je posts. Het is dan ook de weerstand tegen de verandering die jou laat lijden. Het alles bij het oude willen houden terwijl je weet dat dit niet kan die jou telkens opnieuw de zelfde pijn laat voelen. Jouw sleutelwoord is dan ook veranderering en meer je eigen leven innemen. Dit voelt best wel ongemakkelijk omdat dat eerder nooit zo nodig was en nu wel. Wat je er voor terug krijgt is een sterke en evenwichtige Mirreke.

Jammer dat ze er bij de GGZ nog niet zover zijn. Je zult daar het gevoel krijgen dat je geen reet opschiet. Vandaar ook dat ik verwees naar regressie.

Ik zal snel je foto gaan lezen, kan ik het je veel beter verduiden.

Liefs

thomas

Mijn tijd is geweest of gekomen, hoe je het ook noemen wil. Ik ben er klaar mee.

En nee, ik ben geen lieve meid. Dat was ik wel, maar niemand die dat zag. Ik ben een kapotte meid.