Hallo iedereen,
In mijn jeugd heb ik een relatie gehad. Hij was mijn eerste, echte grote liefde. Ongetwijfeld zullen meerdere mensen dit gehad hebben. Onze band was bijzonder sterk. Wij hadden echt een goede band, hij was mijn partner, maar tegelijkertijd mijn beste vriend.
Helaas door omstandigheden is er een eind aan onze relatie gekomen. Wij hebben 6 jaar een relatie gehad. Wij zijn nu twee jaar uit elkaar. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daarna nooit gelukkig geweest ben. Ik heb mijn enorm depressief gevoeld. Ik heb echt gerouwd, het leek alsof ik een stuk van mezelf verloren had. Ik kon het verdriet niet aan. ZEker om het feit dat ik van hem zeker wist dat hij echt ontzettend veel van mij hield. Daarna heb ik wel contact gehad met andere jongens. Maar nooit zo goed zoals ik gewend was. Het is moeilijk als je iets gewend ben, zoals onze relatie, zo'n diepe liefdesvriendschap dat over is gegaan. Ik ben daardoor alleen depressiever geworden. Dit bevestigde dat er wel een man was die van mij hield.
Ik weet dat hij inmiddels een nieuwe vriendin heeft. HIj gaat dit jaar met haar trouwen.Na 2 jaar dat we uit elkaar zijn heb ik gisteren contact met hem opgenomen. Ik heb heel erg gehuild aan de telefoon, heel de nacht tot vandaag zelfs. Ik kon niet op houden met huilen. Al die tijd had ik het weggestopt. Hij vertelde dat hij ook heel veel van mij hield en dat hij het heel erg vond. HIj bedankte mij en zei dat ik altijd goed voor hem geweest ben. Helemaal kapot was, en ook net zoals mij in een zware put heeft gezeten. Hij vertelde dat zijn band ook niet zo sterk was met die meid. Hij zei ik ben maar 1 keer in mijn leven verliefd geweest op een vrouw en dat was op jou.
Wij hebben telefonisch contact. Ik heb hem opgebeld zonder bij na te denken wat de consequenties zijn. Ik heb dit oprecht vanuit mijn hart gedaan. Toch kan ik het niet loslaten. Ergens doet het mij wel pijn dat hij gaat trouwen en dat hij uit mijn leven zal verdwijnen. Ik ben bang dat ik uiteindelijk zal eindigen met iemand waar ik niet zo'n sterke band mee had als met hem.
Hij heeft het heel veel met zijn (toekomstige) bruid over mij gehad. Zij vertelde dat zij mij graag wilde ontmoeten. ( van mij kant heb ik daar absoluut geen interesse in). Ik voelde dat hij het wel moeilijk had. Ik weet dathij niet zo van haar houdt als dat hij van mij houdt. Opeens kom ik opduiken in z'n leven terwijl hij binnen paar maanden gaat trouwen.
Echt vreemd gevoel dat je ex gaat trouwen en ik blijf achter. Ergens hoop ik hem nog te zien zodat ik een aantal zaken kan bespreken om het voor mij af te sluiten. Anderzijds is het ook geen goed idee.
HELP! Wat moet ik doen ? iik ben zonder bij na te denken in het diepe gesprongen. Impulsieve actie. Ik mis zijn liefde voor mij....
Zijn er nog meer mensen die zich hierin herkennen?
Gr..
Verdrietige,
Diamant^tje