Ben benieuwd

Bij het zien van je foto krijg ik een heel gespannend en gestressed gevoel. Alsof je heel druk bezig bent, om alles onder controle te houden. Ook alsof je voor de hele wereld wilt zorgen en dat jij jezelf wegcijfert ten koste van jezelf.

Ik wil graag zeggen, blijf doorademen en neem de rust om tot jezelf te komen. Je zou eens naar ademoefeningen kunnen maken waarmee je contact met je onderbuik mag maken.

Ik sluit me helemaal aan bij wat NiMS zegt.

Je hebt een privé-bericht.

Groet, Sarah

dank jullie wel, nims en sarah81 !

en het klopt allemaal, en ik ga zeker aan mezelf werken

Wat ik je privé ook al schreef Spirita, je bent al zo goed bezig en al zo ver gekomen! Kijk eens achterom en wees trots op wat je al bereikt hebt!

Ik volg je ontwikkeling met belangstelling!

Lieve groet, Sarah

Ik herken de energie die je met je mee draagt...

altijd maar je zelf inhouden, en niet voor jezelf op durven komen...
Wat NiMS zegt over dat ademen vanuit je buik dat kan zo bevrijdende
werking hebben op je gevoel, ongelofelijk maar waar!
(2 weken terug zat ik nog helemaal stuk omdat ik er niet in geloofde)
Ik geloofde niet dat mijn ademhaling zo'n impact kan hebben
Nou de afgelopen keer (gisteren) heb ik dat besproken met mijn therapeute en ze heeft het me haarfijn uitgelegd
Ze vertelde me dat al die vage klachten die ik heb komt omdat ik niet durf door te ademen , zodra ik emoties voel (woede, angst, of juist dat ik moet lachen, ga ik mijn adem inhouden)
het is de bedoeling dat ik me niet zo afstomp van die emoties, maar door vanuit je buik te ademen, kom je in een soort van flow... en de emoties die naar boven komen, door alleen maar via je buik-borst te ademen die vormen een soort van muur om me heen...
(ik lig daar met een soort van fles zonder bodem en zonder dop natuurlijk, waar ik door heen moet ademen)
alleen door de ademhaling komen er gevoelens naar boven waarvan je niet eens wist dat je ze had! huilen, lachen echt crazy
maar achter deze emoties heb ik mezelf (het kleine meisje in mij die ik zelf ben) weer ontmoet...
Maar ik ben er nog niet... maar de bedoeling is, om dat meisje te bevrijden... tijdens de sessies breek ik langzaam de muur om me heen weg... gister moest ik door een muur van woede heen...
echt best heftig... en daarna moest ik huilen (onlading) en daarna kreeg ik de slappe lach, omdat ik mezelf zag liggen met zo'n domme dop in mijn mond...

Ik ben heel goed opgeschoten

ik vertel dit omdat ik weet dat NiMS en Sarah gelijk hebben
omdat ik er middenin sta momenteel
ik hoop dat mijn ervaring het jou kan stimuleren
Want je hoeft niet je hele leven die zware last met je mee te dragen... het wordt tijd om los te laten en de liefde te voelen
die liefde geeft energie, die energie wordt levensenergie genoemd!
Het zal wel even moeilijk zijn, want die muur ben je al aan het bouwen vanaf het eerste moment dat het moeilijk werd in je leven!
Voor jou gevoel ben je veilig achter die muur
Maar aan de andere kant kan je niet zijn wie je werkelijk bent... Ik moet er wel bij zeggen dat ik gedeeltelijk regressie-therapie heb (een combinatie van mijn verleden en het heden, en het door te ademen via mijn buiken te leren)

groetjes Moonflowertje


PS: welkom op Merudi

bedankt moonflowertje

ik zal het is toepassen
ademen door mijn buik en niet inhouden, ik zal er is op gaan letten