Voila, hier is het eerste stukje van "Tristan en Irene".
Ik zou zo zeggen, laat je maar volledig onderdompelen in mijn fantasiewereld.
Proloog
Cerrani spreekt...
Als ik terug kijk naar al die jaren dat ik de Godin diende ,voel ik mij tevreden. Ik heb alles gedaan wat in mijn macht lag om de wil van de Godin te vervullen. Er is niets of niemand die kan getuigen dat ik ooit mijn waarden, normen noch mijn eigen moraliteit heb verzaakt. Hoe komt het dan toch dat schuld aan mij knaagt?
Iedere avond als ik in mijn bed van stro lig, voel ik mij mislukt en verwaarloosd door de Godin. Waaraan heb ik dit schuldgevoel verdient? Denk ik dan. Maar niemand kent het antwoord. Zelfs de godin zwijgt in alle talen. Soms is het gevoel zo sterk dat ik naar het bos trek om mijn hoofd leeg te maken. Tijdens die wandelingen komen de herinneringen meestal terug. Ik herinner mij dan hoe ik gekroond werd tot hogepriesteres, hoe mijn zuster Marra met koning Amne, heerser over de brittonen, trouwde.
Ik moet nog altijd glimlachen hoe zenuwachtig mijn lieve zusje was de nacht voor het trouwfeest. Ze vroeg mij honderduit over het getrouwde leven terwijl ze goed wist dat het huwelijk een even groot mysterie voor mij was als het was voor haar. Ik kon haar enkel met de woorden van de Godin troosten. Ik vertelde haar over hoe Morrighan, de godin van de oorlog, krijgslustig was en altijd haar zin kreeg. Over hoe Cerridwhen creatief en zorgzaam was voor haar man en kinderen. Hoewel mijn woorden goed bedoeld waren maakte ik haar alleen zenuwachtiger. Maar de zenuwen waren gelukkig genoeg voor niets nodig. Het was een fantastisch feest met heerlijk voedsel ,speciaal voor de grote dag bereid, en de verhalen van de barden maakten het feest nog mooier dan het al was.
Dat waren goede tijden maar jammer genoeg bleven ze niet duren. Ik had niets door. Ik zag niet de groeiende haat tussen koning Amne en koning Asper, heerser over de Galischien, niet. Hoe kon ik het ook voorzien. Ik zat veilig weg in het huis van de Godin waar ik haar dienst deed met de hulp van de andere priesteressen. Ik hoorde pas van hun haat toen het al te laat was. Toen de strijd al was losgebarsten tussen de twee stammen in de wouden van Altir-Na-Conn. Maar zo gemakkelijk gaf ik het niet op.
Samen met de hulp van de Godin reisde ik naar de wouden van Altir-Na-Conn die zwanger waren van het lawaai van tegen elkaar slaande zwaarden, het gehinnik van de doodsbange paarden. En boven mij vlogen de raven heen en weer terwijl ze de zielen van de gestorvenen met zich meenamen naar de Godin.
Tristan en Irene
Delen:
niels
jun 18 '12
Hoofdstuk I (deel I)
Rotan betrad zijn tent en keek vermoeid om zich heen. Hij was moe van het vele vechten en verlangde naar een heerlijke maaltijd om de dag af te sluiten. Maar eerst had hij belangrijkere zaken te regelen. Hij gooide zijn helm in een hoek van de tent en liet Halkmar, zijn knecht, binnenkomen. Hij gaf hem de opdracht om enkele mannen te belasten met de wacht en vroeg hem om een simpele maaltijd te halen. Zwijgend verliet Halkmar de tent terwijl Rotan zich voor zijn geïmproviseerd tafeltje neerzette. Het was maar een simpel laag geval gemaakt van een dunne plank dat ondersteund werd door twee kleine boomstronken. Sneller dan verwacht betrad Halkmar de tent maar zonder een heerlijke maaltijd.
“ Heer, de Vrouwe van Luonto is samen met haar priesteres Keriana aangekomen in het kamp en vraagt of u hen wilt ontvangen.” Zei Halkmar met klare stem.
Rotan was verbaasd over dit ongewoon bezoek. Hij had nooit verwacht dat zijn schoonzuster de moed had om midden in een oorlog bij hem te komen.
“ Laat ze maar binnen komen en zorg voor twee extra maaltijden. Ze zullen wel honger hebben na hun lange reis.”
Halkmar boog voor zijn meester en verliet de kamer . Na een paar minuten stapten twee vrouwen de tent binnen. Beiden waren in het wit gekleed met een kap die hun lange haren bedekten. Het enigste verschil was dat het gezicht van een van de vrouwen getekend was door kleine rimpels terwijl het andere gezicht nog glad en gaaf was. De oudere vrouw sprak:
“ Zo Heer Rotan, nooit gedacht dat ik je in zulke omstandigheden zou weerzien.”
“ Het is ook geen plezier voor mij om jullie te ontvangen midden in het strijdgewoel.”
Een ijzige stilte volgde samen met het onaangename gevoel dat er iets optilt stond. -Het kan nooit goed nieuws betekenen als mijn schoonzus mij juist nu komt opzoeken- dacht Rotan. Maar hij had geen zin om naar de reden van haar komst te vragen.
Zonder toestemming gingen de twee vrouwen tegenover Amne zitten aan de geïmproviseerde tafel. Nog steeds had niemand gesproken . Zelfs toen Halkmar met drie simpele maaltijden binnenkwam werd de stilte nog niet verbroken. Ze genoten van het brood met honing en bessen totdat Rotan uiteindelijk de moed vond om te spreken.
“Wel schoonzus, vertel mij eens over de priesteres die u heeft meegebracht . Is ze soms nieuw in de dienst van de Godin?”
“ Zo te zien ben je nog even opmerkzaam als vroeger”, zei Cerrani met een lach , “sinds een week geleden heeft ze haar training als priesteres succesvol afgerond.”
Rotan keek verbijsterend naar de jonge vrouw. -Vreemd dat iemand zo jong al zo snel de volledige training achter de rug heeft- dacht Rotan.
“ Ik weet dat het vrij snel is maar Keriana is dan ook zeer speciaal. Ik ben haar momenteel aan het opleiden tot hogepriesteres. Ik heb nu eenmaal na mijn dood iemand nodig om mij op te volgen.” Antwoordde Cerrani op de gedachten van Rotan.
“ Kan Keriana niet voor haar zelf spreken?” Rotan vond het nogal verontrustend dat het jonge meisje als een stomme aan tafel zat.
“ Ze heeft momenteel een zwijgplicht afgelegd. Iedere priesteres moet na haar training op zijn minst een halfjaar van praten afzien. Het leert je meer rust te brengen in je leven en brengt je dichter bij de heilige waarheid van de Godin. Het zou misschien eens goed voor jou zijn om eens een halfjaar te zwijgen. Ik durf te wedden dat je dan niet al die problemen op jouw hals zou hebben gehaald. “
Rotan kon wel ontploffen van woede. -Wat dacht ze wel niet, het betekent niet dat je als hogepriesteres in direct contact staat met de Godin dat je het ook altijd beter weet.
“ Ach, schoonzus u houdt zich beter met uw eigen zaken bezig en laat anderen met rust.”
“Oh, geloof me, ik ben met mijn eigen zaken bezig.”
Cerrani deed langzaam haar mantel uit en legde haar zwarte haar achter haar schouders zodat haar maansteen goed zichtbaar was. Ze vond het heerlijk hoe Rotan vol ontzag naar haar keek. In al die jaren had de uitwerking van haar maansteen nooit gemist. Het gaf haar de uitstraling van de machtige Godin zelf. Ze keek haar schoonbroer strak in de ogen aan en vroeg hem:
“Zo, Rotan, vertel mij nu eens precies hoe deze oorlog is begonnen.”
Rotan betrad zijn tent en keek vermoeid om zich heen. Hij was moe van het vele vechten en verlangde naar een heerlijke maaltijd om de dag af te sluiten. Maar eerst had hij belangrijkere zaken te regelen. Hij gooide zijn helm in een hoek van de tent en liet Halkmar, zijn knecht, binnenkomen. Hij gaf hem de opdracht om enkele mannen te belasten met de wacht en vroeg hem om een simpele maaltijd te halen. Zwijgend verliet Halkmar de tent terwijl Rotan zich voor zijn geïmproviseerd tafeltje neerzette. Het was maar een simpel laag geval gemaakt van een dunne plank dat ondersteund werd door twee kleine boomstronken. Sneller dan verwacht betrad Halkmar de tent maar zonder een heerlijke maaltijd.
“ Heer, de Vrouwe van Luonto is samen met haar priesteres Keriana aangekomen in het kamp en vraagt of u hen wilt ontvangen.” Zei Halkmar met klare stem.
Rotan was verbaasd over dit ongewoon bezoek. Hij had nooit verwacht dat zijn schoonzuster de moed had om midden in een oorlog bij hem te komen.
“ Laat ze maar binnen komen en zorg voor twee extra maaltijden. Ze zullen wel honger hebben na hun lange reis.”
Halkmar boog voor zijn meester en verliet de kamer . Na een paar minuten stapten twee vrouwen de tent binnen. Beiden waren in het wit gekleed met een kap die hun lange haren bedekten. Het enigste verschil was dat het gezicht van een van de vrouwen getekend was door kleine rimpels terwijl het andere gezicht nog glad en gaaf was. De oudere vrouw sprak:
“ Zo Heer Rotan, nooit gedacht dat ik je in zulke omstandigheden zou weerzien.”
“ Het is ook geen plezier voor mij om jullie te ontvangen midden in het strijdgewoel.”
Een ijzige stilte volgde samen met het onaangename gevoel dat er iets optilt stond. -Het kan nooit goed nieuws betekenen als mijn schoonzus mij juist nu komt opzoeken- dacht Rotan. Maar hij had geen zin om naar de reden van haar komst te vragen.
Zonder toestemming gingen de twee vrouwen tegenover Amne zitten aan de geïmproviseerde tafel. Nog steeds had niemand gesproken . Zelfs toen Halkmar met drie simpele maaltijden binnenkwam werd de stilte nog niet verbroken. Ze genoten van het brood met honing en bessen totdat Rotan uiteindelijk de moed vond om te spreken.
“Wel schoonzus, vertel mij eens over de priesteres die u heeft meegebracht . Is ze soms nieuw in de dienst van de Godin?”
“ Zo te zien ben je nog even opmerkzaam als vroeger”, zei Cerrani met een lach , “sinds een week geleden heeft ze haar training als priesteres succesvol afgerond.”
Rotan keek verbijsterend naar de jonge vrouw. -Vreemd dat iemand zo jong al zo snel de volledige training achter de rug heeft- dacht Rotan.
“ Ik weet dat het vrij snel is maar Keriana is dan ook zeer speciaal. Ik ben haar momenteel aan het opleiden tot hogepriesteres. Ik heb nu eenmaal na mijn dood iemand nodig om mij op te volgen.” Antwoordde Cerrani op de gedachten van Rotan.
“ Kan Keriana niet voor haar zelf spreken?” Rotan vond het nogal verontrustend dat het jonge meisje als een stomme aan tafel zat.
“ Ze heeft momenteel een zwijgplicht afgelegd. Iedere priesteres moet na haar training op zijn minst een halfjaar van praten afzien. Het leert je meer rust te brengen in je leven en brengt je dichter bij de heilige waarheid van de Godin. Het zou misschien eens goed voor jou zijn om eens een halfjaar te zwijgen. Ik durf te wedden dat je dan niet al die problemen op jouw hals zou hebben gehaald. “
Rotan kon wel ontploffen van woede. -Wat dacht ze wel niet, het betekent niet dat je als hogepriesteres in direct contact staat met de Godin dat je het ook altijd beter weet.
“ Ach, schoonzus u houdt zich beter met uw eigen zaken bezig en laat anderen met rust.”
“Oh, geloof me, ik ben met mijn eigen zaken bezig.”
Cerrani deed langzaam haar mantel uit en legde haar zwarte haar achter haar schouders zodat haar maansteen goed zichtbaar was. Ze vond het heerlijk hoe Rotan vol ontzag naar haar keek. In al die jaren had de uitwerking van haar maansteen nooit gemist. Het gaf haar de uitstraling van de machtige Godin zelf. Ze keek haar schoonbroer strak in de ogen aan en vroeg hem:
“Zo, Rotan, vertel mij nu eens precies hoe deze oorlog is begonnen.”
niels
jul 12 '12
Hallo allemaal 
Ik heb spijtig genoeg nog geen nieuw stukje om jullie te laten lezen maar het is al onderweg. Voor nu heb ik wel een stukje muziek dat gebaseerd is op het verhaal van "Tristan en Irene".
Het leuke hieraan is dat ik dit stukje muziek gemaakt heb met mijn nieuwe keyboard en muziekprogramma met veel mooie instrumenten. Ik zou zo zeggen : geniet van de muziek en laat je betoveren door de beelden die je zult zien.
Hier is de link:
http://snd.sc/Lh4cGh
Heel veel liefs
Niels
Ik heb spijtig genoeg nog geen nieuw stukje om jullie te laten lezen maar het is al onderweg. Voor nu heb ik wel een stukje muziek dat gebaseerd is op het verhaal van "Tristan en Irene".
Het leuke hieraan is dat ik dit stukje muziek gemaakt heb met mijn nieuwe keyboard en muziekprogramma met veel mooie instrumenten. Ik zou zo zeggen : geniet van de muziek en laat je betoveren door de beelden die je zult zien.
Hier is de link:
http://snd.sc/Lh4cGh
Heel veel liefs
Niels
Jessie
sep 22 '12
hoihoi,
ik heb je stukje gelezen en tot nu toe ben ik erg onder de indruk van je stukje, ik ben erg benieuwt voor het volgende stukje, en raad je zeker aan om verder te schrijven.
ik denk echter dat het een vrij goed succes zou kunnen hebben.
groetjes jessie
ik heb je stukje gelezen en tot nu toe ben ik erg onder de indruk van je stukje, ik ben erg benieuwt voor het volgende stukje, en raad je zeker aan om verder te schrijven.
ik denk echter dat het een vrij goed succes zou kunnen hebben.
groetjes jessie
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
