Rond mijn mond, mijn lippen gaan tintelen. Je lacht, dat staat lief maar er is afstand, een muur omheen. Een bescherming. Je kan niet dicht bij je komen als jij dat niet wilt. Ik heb echt moeite je foto te lezen en moet echt diverse keren zeggen dat je het me wel kan laten doen omdat je je foto neer hebt gezet zodat we kunnen oefenen.
Dat klopt Sarah, ik ben inderdaad open voor wie ik toelaat, maar gesloten voor wie niet. Dat je een tinteling voelt heeft denk ik te maken omdat ik sinds gisteren ineens zeer verkouden ben. Alles is aan het stromen en ik nies me in het rond. Vandaag valt het gelukkig alweer reuze mee en snuf ik nog een beetje.
Ik ben daardoor wel helemaal op mijn eigen energie en eigen herstel gericht en sta ik inderdaad niet open voor buiten.
Dan komt er weer een beetje informatie, maar niet meer dan jij wilt. Makkelijk te lezen ben je niet.
Dat hoor ik wel vaker.
Superwijze ogen, maar ze (door)voelen niet mee. (dit bedoel ik niet negatief! ze luisteren mee, je adviseert maar je huilt niet mee, snap je?) Je helpt maar het raakt je niet. Als je naar huis gaat ben je het kwijt. Aardig, meelevend en begrijpend maar die afstand blijft. Niets geef je van jouw energie als je dat niet wilt. Helpen ok, maar zelf hang je erboven.
Klopt en heb ik ook geleerd omdat ik therapeut ben. Ik voel wel mee, maar draag het niet mee. Dat komt, omdat ik anders voor de client ga zorgen en zijn / haar last ga dragen. Dan ontstaat er een afhankelijkheid en kan de client niet voor zichzelf zorgen en verwacht hij / zij dat ik de last van die persoon ga dragen en met me meenemen.
De client helpt zichzelf niet en gebruikt mij als ontladingsplek, er wordt niets opgelost, maar enkel de pijn verlicht.
Ik heb geleerd dat dit niet helpt en de client ook niet. Dus heel goed gelezen, want dat is namelijk precies hoe ik therapie geef.
Toch een beetje uitdagend kijkt dat rechteroog van je. Probeer me maar uit, het lukt je toch niet lijkt het te zeggen. Vind je het zo leuk dat mensen toch proberen jou verder te krijgen dan jij wilt in de wetenschap dat ze dat ècht niet kunnen.
Nee daar sta ik buiten. Mensen mogen het proberen, maar dat zegt veel meer over hun dan over mij. Ik ben gewoon mezelf en ik ben daar blij mee. Het is niet aan mij om iemand zijn / haar proces niet te gunnen, dus als iemand mij aan het uitproberen is, spreek ik ze aan op juist dat wat ze aan het doen zijn.
Een soort machtsgevoel, jij staat er ver boven denk je. Innemend maar zo'n afstand! Krijgt iemand ooit echt contact me je inzoverre dat je jezelf een beetje bloot geeft, je kwetsbaar opstelt?
Ik zou het niet kwetsbaar noemen, maar gewoon mezelf. En omdat ik mezelf altijd en overal kan zijn, mag iedereen dit ook zien. En omdat ik alles laat zien, geef ik me ook volledig bloot. En omdat ik blij ben met alles in en van mij, ben ik hier ook niet kwetsbaar meer. Ik heb de meeste dingen uitgewerkt. En ja, ik kom zeker nog wel dingen tegen en daar doe ik dan een sessie op. Zo wordt ik steeds minder kwetsbaar, maar niet omdat ik onkwetsbaar wilt zijn, maar omdat ik het uitwerk.
Wel mooi dat je je niet kwetsbaar opstelt, kan je ook niet geraakt worden.
En ik heb het gevoel dat juist deze zin hierboven, heel veel zegt over hoe jij in het leven staat. Ik zoek juist de dingen op waarin ik geraakt wordt, omdat ik hiervan leer en door het uit te werken, overheen komt.
Kan je dan wel leren of hoef je niet gekwetst te worden om te leren. Ik vind het serieus wel heel mooi; ik zou willen dat ik het zou kunnen. Knap van je!
Precies wat ik bedoel. Dit is jouw thema. Ik raad je dan ook aan, om hier eens naar te kijken en te leren hoe het ook kan. Een mooie uitspraak is dit:
Wees niet bang om te vallen, maar geniet juist van het leren opstaan. Zo heb je tenslotte ook leren lopen, want anders ging je nu nog kruipend door het leven.
Kan niemand dicht bij je komen? Altijd die afstand? Wel aardig maar komt onecht over (voor mij, maar dat ligt meer aan mij dan aan jou). Misschien ook omdat ik gewend ben dat mensen geven, maar dan ook echt geven en daarna kapot zijn. Fout maar gebeurt heel vaak. Niet bij jou! Jij geeft maar mensen proberen het niet eens door jouw muur te breken om bij jouw energie te komen. Knap maar heeft iemand ooit het gevoel dat ze wat krijgen? Liefde, steun, aandacht geven zonder te verliezen. Mooi eigenlijk, ik denk even hardop. Hoever ben jij, ben jij die afstandelijke en speel je gevoel of ben je iemand die voor zichzelf opkomt, ook gevoel heeft, steunt maar dat doet omdat hij het kan, niet omdat hij dat zo voelt.
Mooi hoe hier je eigen worsteling met dit thema naar boven komt. Laat het op je inwerken en trek je eigen conclusie. Ik kan je alleen zeggen hoe ik het zelf doe, en waarom ik het doe zoals ik doe. Ik doe het om te leren. Niet om onkwetsbaar te zijn.
Voelen ... Weer die tinteling rond mijn lippen. Je houdt vaak je mond. Waarom?
Omdat ik heel veel zie en weet en meestal het pas zeg als iemand het mij vraagt. Dit heb ik geleerd nadat ik veelvuldig bij anderen de vinger op de zere plek heb gelegd, maar dit niet werd gewaardeerd en zelf in het hulpverleners syndroom trapte. Dit heb ik losgelaten en houdt nu mijn mond tenzij iemand erom vraagt.
Dat geeft mij rust en hoef ik niet te werken, maar mag de ander aan zichzelf werken.
Omdat je vindt dat je niet alles hoeft te zeggen hoor ik. Grappig joh, die tinteling heb ik nog nooit gevoeld. Voelt ook een beetje gespannen, verbeten. Heel apart.
Ben benieuwd naar je reactie.
Eigenlijk denk ik het wel te weten, je geeft maar laat je niet leeg zuigen. OK, moeten we allemaal doen eigenlijk. Ben heel benieuwd naar die tinteling, gespannenheid. Die enorme muur.
pffff, zal ik dit plaatsen of niet? Misschien word ik gelijk verbannen hier
Groetjes, Sarah
Zie mijn reactie hierboven. En verbannen? Wees gerust want ik vind het een hele mooie en goede lezing. Een heel mooi process beschrijf je hier en je hebt me heel goed gelezen. Misschien is het nieuw wat je ziet, maar het klopt helemaal. Dus goed gedaan! En mocht je nog wat meer willen weten, voel je vrij om te vragen.