Het kan heel onjuist zijn wat ik schrijf, maar schrijf het toch maar op. Het was wel wat lastig, jouw ziel heeft liever helemaal geen bezoek.
Ik voel een soort van spanning, alsof je er bijna niet durft te zijn. Met veel moeite heb je een glimlach op je gezicht getoverd, van jou had die hele foto niet genomen hoeven worden.
Wie is de fotograaf? Voor diegene heb je veel over, maar is dat wel terecht? Je zegt dat diegene zijn best voor jou doet, is dat wel zo?
Je ziel is afstandelijk, ik voel alsof ik klappen tegen mijn voorhoofd krijg, welkom ben ik in ieder geval niet.
Je geeft je snel gewonnen, je gelooft niet dat jij het ook wel eens goed kan hebben.
Je bent boos?
Ik zie Boeddha op de achtergrond, die betekend veel voor je?
Je hebt je afgesloten. Niet alleen voor de buitenwereld maar ook van jezelf, je eigen gevoel.
Dit geeft strijd.
Je doet je voor als saai, je mag best leven hoor!
Je ziel stoot me af, dus ik laat het hier even bij.
Wat ik denk als advies is: Maak contact met jezelf, bijvoorbeeld dmv meditatie. Voel je armen, voel je benen, voel je hoofd, voel gewoon even dat je bestaat.
Voel de pijntjes in je lichaam en geef er aandacht aan. Dat is je emotie die er van jou niet mag zijn.
Kijk eens in de spiegel, trek een grote smile en zeg: "heey, hallo, ik mag er ook zijn!"
Liefs, Amor