Waarom kan je bepaalde mensen niet loslaten?

Hoi Diamantje,

Loslaten is een van de moeilijkste dingen die er zijn! In de eerste plaats heeft vasthouden aan iets te maken met een gevoel van vertrouwdheid, het is iets bekends en daarom 'veilig'. In de tweede plaats hoef je er niets voor op te geven en is het in die zin de 'gemakkelijkste' weg. Mijn motto hierbij was vaak ook: liever iets dat op liefde lijkt dan alleen te moeten blijven.
Verliefdheid bestaat uit projecties van jezelf, je vormt een beeld van de ander. Die beelden hebben vaak helemaal niets te maken met hoe iemand echt is, of hoe een relatie echt is. Zo wist ik mezelf altijd wijs te maken dat ik een ander nodig had, en zorgde ik er ook het liefste voor dat een ander mij nodig had zodat die ander mij niet in de steek zou laten. Er was een dieper inzicht voor nodig voor mij om met dit bekende patroon te breken en te beseffen dat iemand heel graag willen voor mezelf, voortkwam uit mijn gebrek aan zelfvertrouwen en mijn eigen behoefte om niet alleen te hoeven zijn. Een relatie was voor mij een 'bezit', iets waardoor ik in mijn eigen beleving meer waard was.
Je zou dus kunnen proberen te kijken naar wat jouw motief is, welke reden er achter zit dat jij deze persoon niet kunt loslaten. Heb je projecties van hem? Zie je patronen in je partnerkeuzes? Kun je slecht alleen zijn? Heb je bepaalde angsten? Als ik de reden ergens van wil weten maak ik een lijst, om het beeld helder te krijgen.

Zoals ik al zei, loslaten is erg moeilijk. Hoewel ik nog in dit proces zit, gaat het me steeds beter af en heeft het me juist een hoop opgeleverd aan zelfkennis en vreugde in het leven. Er is zoveel plezier te beleven in het leven, zoveel mooie dingen te zien als je niet met oogkleppen op achter iemand aanloopt, om het zo maar te zeggen Wanneer je oude deuren sluit, openen zich nieuwe voor je. Loslaten is een waar leerproces, met ontwikkeling op zielsniveau. Ik hoop dat je iets hebt aan het lezen van mijn tekst.

Liefs, Marije

Mooi geschreven Marije

Volgens mij kan je iemand niet los laten zolang je nog iets wil/kan leren door contact met die persoon (of juist het gebrek aan contact met die persoon). Zodra je inzicht hebt in de reden waarom je die persoon nodig hebt kan je er iets mee doen; eventueel los laten ....

Veel wijsheid gewenst.

Wat knap Marije, dat je het patroon hebt ingezien en hebt kunnen doorbreken. Tuurlijk val je af en toe terug maar je doet het toch maar!

Hoe hou jij jezelf steeds bij de les? Ik bedoel, hoe zorg je ervoor dat je steeds weer inzicht krijgt in het waarom je bepaalde mensen aantrekt. Het is een patroon, waarschijnlijk gegroeid met de jaren dus zit het helemaal in jouw systeem kan ik me voorstellen (ik vraag het voor mezelf, ik wil hiervan leren! en ik merk zelf dat ik het vaak door heb om vervolgens ineens weer in het oude, vertrouwde patroon door te gaan) Weet best hoe het zit maar ik vind het erg moeilijk om dit constant te zien. Hoe doe jij dit?

Groetjes, Sarah81

Je kunt iets leren door contact te hebben met een persoon die je niet uit je hoofd kan zetten, maar je kunt nog veel meer leren door niet contact te hebben met deze persoon. Juist afstand creëert ruimte om na te denken over wie jij bent, wat jij wilt, waar jij je prettig bij voelt los van de ander.
Ik heb mezelf ook lang voorgehouden dat dit contact nodig is om te leren, maar eigenlijk is dat vaak een excuus om iemand niet los te hoeven laten. Leren kun je immers het beste als jij naar binnen keert, en je eigen levenswijsheden ontdekt. Om te ontdekken wat de reden is dat je een behoefte voelt om contact met iemand te hebben, heb jij de ander niet nodig.

Ik geloof dat ieder mens en alles wat hem of haar kenmerkt het resultaat is van een reeks levens die aan het huidige leven zijn voorafgegaan. Hoe je bent en wat je ziel wil ontwikkelen (bijvoorbeeld door het zielscontract dat gesloten is voordat je wordt geboren), bepaalt welke personen je aantrekt/ontmoet. Vanuit deze visie gezien levert elk contact dus weer lessen op voor de ziel om verder te groeien.

Vanaf het moment van mijn spiritueel ontwaken merkte ik dat ik een beter onderscheidingsvermogen kreeg. Opeens bekeek in mijn toenmalige relatie niet meer subjectief (als degene die de relatie beleeft) maar objectief (als een derde neutrale partij). Toen werd me ineens duidelijk wat ik niet meer wilde, en ben ik 180 graden omgedraaid. Ik zag dat ik me in relaties altijd erg aanpaste aan de ander om de relatie maar in stand te houden, zelfs tot het moment dat ik niet meer wist wie ik zelf was en wat ik zelf wilde. Nu ik dit weet, en dit overzicht heb, voel ik een enorme vrijheid! Ik heb de kans gekregen opnieuw te beginnen... en mijn eigen pad kiezen. Ik weet dat ik nooit meer in deze oude patronen zal terugvallen, omdat dit oude patroon nu zichtbaar is en ik deze les heb geleerd. Mijn eventuele volgende partnerkeuze zal dan ook een compleet andere zijn. Nu heb ik het gevoel dat ik alleen gelukkig ben, en daar niemand anders voor nodig heb. Geluk creëer je immers zelf, dat is altijd al aanwezig, je hoeft het alleen maar in te zien. Een partner kan dat niet voor jou doen. Die heeft zijn eigen lessen te leren
In mijn geval was er een heftig gevoel van onvoorwaardelijke liefde voor nodig, op het moment dat ik mijn tweelingziel ontmoette, om deze dingen in te kunnen zien.

Het is de kunst om patronen als lessen te herkennen, en vervolgens voor jezelf te kiezen Ook binnen een relatie kun je voor jezelf kiezen natuurlijk. Maar vaak is een rigoureuze breuk van het oude nodig, een loslaten, om zelf 'heel' te worden. Ik weet dat het niet gemakkelijk is. Vooral als je iemand niet uit je hoofd kan zetten.. geloof me ik weet er alles van.

Liefs, Marije

het blijft in je hoofd, omdat je er nog niet klaar mee bent, denk ik?

persoonlijk vind ik "loslaten" meteen zo'n grote stap!
Probeer het een plekje te geven
Zeer waarschijnlijk is het de tijd nog niet, en zal je geduld moeten hebben...
hij is er misschien nog niet klaar voor?
...maar vroeg of laat

groetjes moonflowertje

Hier is een mooi topic over loslaten:

http://nlforum.merudi.net/ubbthreads.php/topics/83365/Loslaten_hoe_dat_nu_echt_moet.html#Post83365

Hoe moet dat nu echt?

Wat leuk NiMS, dat topic had ik nog niet gezien.

Het verbaast me eigenlijk dat er hier nog niet meer ervaringen over uitgewisseld zijn!

Loslaten is niet gemakkelijk.

Ik zie het zo: Loslaten is Accepteren.
Elke situatie is anders net als alle betrokkenen en
zijn/haar/hun kijk erop.
Omstandigheden heb je niet altijd in de hand, wel je manier van ermee omgaan.
Acceptatie is de sleutel tot berusting en van daaruit komt er weer ruimte voor groei.

Mijn kijk erop is ook zo:
Als je bereid bent om los te laten heb je al 1 stap gezet.
Dat het nog niet los is is omdat dat pas na stap 1 komt.

Alleen is de eerste stap van het bereid zijn om los te laten al moeilijk genoeg... Eigenlijk is de weg naar dit bereid zijn al stap 1

Schreef ik dat niet dan? Dat bedoel ik ja.

Ik zie het zo:

stap 1: het belang inzien van loslaten, en dat loslaten nodig is om zelf verder te kunnen komen
stap 2: bereid zijn los te laten, en
stap 3: het loslaten zelf (actie ondernemen, verdeeld over allemaal kleine stapjes die als heel groot voelen )



Maar goed ik denk dat we het uiteindelijk wel eens zijn, haha. Het is een heel proces..

Mooi verwoord Marije

Jouw stukje ook, Pablo.

Nou ben ik eigenlijk wel benieuwd.. wat vind jij van onze reacties, Diamantje?