Haha en net met een vliegje! Ik voelde iets kriebelen op mijn knie, zie ik een klein vliegje strijden. Ik liet mijn vinger zakken en dankbaar klom het vliegje er op. Ik bekeek hem en vroeg me af wat er aan de hand was. Heeft hij een vleugeltje verloren? Ik bewonderde zijn antennes. Wat voor signalen zou hij daar mee kunnen oppikken? Hij mocht op mijn handen uitrusten. Ik communiceerde!! Ik communiceerde echt! Met een vliegje! Maar het is een beetje verdrietig, want hij kon dus niet meer vliegen. Hij bleef het keer op keer proberen, klom mijn vinger op, maakte een sprongetje, om vervolgens een paar centimeter verderop mijn andere hand te landen. De laatste keer, sprong hij van me af en ik weet niet waar hij
is. Het voelde magisch. Mijn gevoel zegt dat hij in mijn mouw zit, maar ik kan het mis hebben. Ik heb mijn vest wel uitgetrokken, zodat ik hem niet kan pletten als hij er in zit. Arm beestje, je zal je vleugels maar verliezen.
Ik had het idee dat hij geirriteerd was, vast in mijn vest dus ik ging hem zoeken. checkte de binnenkant van mijn vest, keerde mijn mouw binnenstebuiten en Hij zat Echt in mijn mouw!! Ik wist het zeker van binnen, maar nu heb ik het zelfs kunnen zien.
Het arme beestje! Het wil zo graag weer vliegen. Ik heb echt een steekje van verdriet gevoeld. Hij zit nu naast me.. Uitgeput. Elke keer weer een poging doen tot vliegen. Het lijkt hopeloos maar ik kan hem niet doodmaken. Al heb ik wel het idee dat hij sanity kwijt is. Een work-a-holic. Dit heeft geen zin. Of ik ben gek geworden, kan ook.. Whatever, ik druk gewoon op Submit.