Quote:
Ik trek mijn knuffel wat dichter tegen me aan. Met opgetrokken knieën zit ik op mijn bed, mijn deken ligt half over me. Ik voel de koude zich vastzetten op mijn vel maar het interesseert me niet. Heel voorzichtig probeer ik mijn vingers te bewegen. Het is amper 10 graden op mijn kamer en toch heb ik geen zin om het deken verder over mijn schouders te trekken. Zwarte mascara-lijntjes sieren mijn wangen. Een verloren traan rolt vluchtig, bijna beschaamt naar de grond. Een korte glinstering van het zwakke lichtje langs mijn bed en dan verdwenen!Voor eeuwig opgedroogd, eenzaam sterven.
Mijn spieren zijn vermoeid, mijn oogleden voelen zwaar, maar ik wil niet slapen. Het is drie uur op mijn wekker en ik weet dat ik over amper vier uurtjes weer op moet staan. Doorgaan met de dagelijkse sleur.
Neen..Het is geen sleur meer, een ding zal veranderd zijn!Jij zal er niet meer zijn. Of je zal in elk geval goed verstopt zitten. Wanneer ik aan je voorbij zal lopen is het slechts je omhulsel. Zoals een mooi verpakte, lege kartonnen doos. Het uiterlijk is prachtig maar de binnen kant. Die doet je niets!
Ik zie elke minuut 4 keer voorbij springen. De muziek springt op, normaal zou ik nu wakker schrikken en met een boos een klap op mijn wekker geven omdat dat rotding me weer wekt terwijl ik net zo lekker lag te dromen. Maar nu zet ik hem rustig uit, ik heb geen kracht om erop te slaan. Ik hijs me in mijn kleren en wandel gevoelloos naar de badkamer. Rustig veeg ik de uitgelopen make-up weg. Ik heb tijd genoeg, ik heb een uur de tijd, normaal maar een kwartier dus ik doe rustig. Ik kam mijn haren en bind ze samen in een staart. Keur mezelf eens in de spiegel.
Voor me staat een meisje met een bleek gezichtje, donkere kringen rond haar ogen en een trieste blik. Heel diep in haar ogen toch nog een beetje vuur, dat vechtersbaasje dat nooit op zal geven. De woede die haar dwingt door te gaan, niet op te geven. Het is niet omdat hij weg is dat ik sterf, ik ga niet dood, ik ga niet huilen!
Rustig maak ik me klaar om naar school te gaan, toch een beetje die sleur, behalve die ene kleine verandering, toch weer die sleur. Goedemorgen zeggen, praten en lachen. Rustig knikken naar mensen die je bekend zijn, dat wil dus eigenlijk zeggen, rustig knikken naar iedereen die voorbij komt. Hier en daar een sarcastische opmerkgin en bij bepaalde personen een gemene opmerking geven.
En plots sta jij daar! Daar zo in het midden van een groepje jongens, datzelfde groepje. Je ogen staan ook vermoeit, jij hebt vast niet geslapen. Je blik is een en al woede en toch een beetje triest. Zoveel gevoelens tegelijkertijd. Het is moeilijk om te begrijpen wat je nu werkelijk voelt. Dat was altijd al moeilijk bij jou, jij liet niet zien wie je was. Jij was niet iemand die zomaar sprak, woorden hadden geen betekenis. Geen woorden maar daden, zo leefde jij. Jij vond het niet de moeite om te spreken met mensen, tranen die kende je niet. Die waren opgedroogd.
Ik herinner me dat ik me af vroeg of jij nog wel kon huilen. Maar daar reageerde je niet op. Jawel, dat deed je wel, je haalde onverschillig je schouders op. Je vond dat niet belangrijk. Ik wilde je begrijpen, ik wist dat er diep vanbinnen een goed persoon in je zat. Ik wist het zo!
Dromend denk ik terug aan die keren dat we speelse opmerkingen maakte. De keren dat we al spelend vochten. Ook al wist ik dat er geen beginnen aan was, wanneer je echt al je kracht gebruikte verloor ik toch. Ja sterk dat was je. Maar je paste je altijd aan. Op een of andere manier had jij jezelf altijd onder controle, je paste je aan aan mij!Want jij wilde me geen pijn doen. Jij wilde gewoon onbezorgd genieten, net als ik! We waren net twee kleuters als we bij elkaar waren!
Ik wierp weer een blik op jou. Jij keek ook, ik keek recht in je ogen. Ik zag heel veel, verdriet, woede, pijn, verandering!.Maar ik miste iets, ik miste jou. Je ware ik was gestorven. Die was er niet meer. Je was zo een goed persoon, je deed zo je best. Maar je deed het niet voor jezelf, je deed het voor mij.
Ik kan je niet vertellen hoe dankbaar ik je eigenlijk ben!Dat je dat voor me over had. Dat je ondanks alles de kracht had gevonden om me te vertrouwen en me te tonen wie je was. Ik heb gezien wie je was. En daar ben ik blij mee!
Maar het mocht niet zijn. Je was niet sterk genoeg om het vol te houden, jawel dat ben je wel! Wat zeg ik nu. Maar niet als je het niet voor jezelf doet.
Die dag stierven er twee mensen. Twee personen, twee karakters. Je ik was gestorven, met pijn en zonder vechten, want daar had je de kracht niet meer voor. Ik liet onzichtbare tranen, en die dag!Die dag stierf een stukje van me met je mee!Ik wilde je niet alleen laten staan. Niet weer.
Diep vanbinnen weet ik dat het goed komt. Ik weet dat jij een goed persoon bent, jij haalt het wel, jij wekt je ik wel weer tot leven en wanneer je dat doet wek je dat stukje van mij ook weer tot leven. Ik wil je laten zien dat ik je vertrouw, dat ik er vertrouwen in heb dat jij het kan! Want je krijgt wat je geeft!En jij verdient vertrouwen! Ook al weet je nu nog niet zo goed wat je daar precies mee moet doen!
Jij krijgt nog wel een 3de kans!Dat beloof ik je! Want ik zal hem je geven, je kreeg je 2de kans van me en de derde keer is de goede keer, dat weet je toch? Je weet toch dat ik er voor je zal zijn?
Ik weet in elk geval dat jij er nog voor mij bent alleen een beetje minder zichtbaar!Maar je bent er wel!
En ooit wandelen wij weer samen over straat en spelen wij weer onbezorgd. Zodat mensen ons verbaasd aan kijken dat we ons niet volwassen gedragen.
Dat niemand weet hoe goed bevriend we werkelijk zijn, hoeveel we werkelijk om elkaar geven, behalve wij zelf. Dat is ons geheimpje, dat is wat ons steeds weer samen brengt en ons steeds weer op het goede pad helpt. Wij wandelen samen over de paden des levens. Hier en daar splitsen we even, maar op het einde zullen we samen ons doel bereiken. Want dat is voorbestemt!
Ik sla mijn ogen neer en laat mijn hoofd kort tussen mijn schouders hangen, haal ze nagenoeg onzichtbaar op en schud tegelijkertijd met mijn hoofd. Daarna kijk ik weer naar jou en zie ik je knikken. Ik wist het!
Mijn spieren zijn vermoeid, mijn oogleden voelen zwaar, maar ik wil niet slapen. Het is drie uur op mijn wekker en ik weet dat ik over amper vier uurtjes weer op moet staan. Doorgaan met de dagelijkse sleur.
Neen..Het is geen sleur meer, een ding zal veranderd zijn!Jij zal er niet meer zijn. Of je zal in elk geval goed verstopt zitten. Wanneer ik aan je voorbij zal lopen is het slechts je omhulsel. Zoals een mooi verpakte, lege kartonnen doos. Het uiterlijk is prachtig maar de binnen kant. Die doet je niets!
Ik zie elke minuut 4 keer voorbij springen. De muziek springt op, normaal zou ik nu wakker schrikken en met een boos een klap op mijn wekker geven omdat dat rotding me weer wekt terwijl ik net zo lekker lag te dromen. Maar nu zet ik hem rustig uit, ik heb geen kracht om erop te slaan. Ik hijs me in mijn kleren en wandel gevoelloos naar de badkamer. Rustig veeg ik de uitgelopen make-up weg. Ik heb tijd genoeg, ik heb een uur de tijd, normaal maar een kwartier dus ik doe rustig. Ik kam mijn haren en bind ze samen in een staart. Keur mezelf eens in de spiegel.
Voor me staat een meisje met een bleek gezichtje, donkere kringen rond haar ogen en een trieste blik. Heel diep in haar ogen toch nog een beetje vuur, dat vechtersbaasje dat nooit op zal geven. De woede die haar dwingt door te gaan, niet op te geven. Het is niet omdat hij weg is dat ik sterf, ik ga niet dood, ik ga niet huilen!
Rustig maak ik me klaar om naar school te gaan, toch een beetje die sleur, behalve die ene kleine verandering, toch weer die sleur. Goedemorgen zeggen, praten en lachen. Rustig knikken naar mensen die je bekend zijn, dat wil dus eigenlijk zeggen, rustig knikken naar iedereen die voorbij komt. Hier en daar een sarcastische opmerkgin en bij bepaalde personen een gemene opmerking geven.
En plots sta jij daar! Daar zo in het midden van een groepje jongens, datzelfde groepje. Je ogen staan ook vermoeit, jij hebt vast niet geslapen. Je blik is een en al woede en toch een beetje triest. Zoveel gevoelens tegelijkertijd. Het is moeilijk om te begrijpen wat je nu werkelijk voelt. Dat was altijd al moeilijk bij jou, jij liet niet zien wie je was. Jij was niet iemand die zomaar sprak, woorden hadden geen betekenis. Geen woorden maar daden, zo leefde jij. Jij vond het niet de moeite om te spreken met mensen, tranen die kende je niet. Die waren opgedroogd.
Ik herinner me dat ik me af vroeg of jij nog wel kon huilen. Maar daar reageerde je niet op. Jawel, dat deed je wel, je haalde onverschillig je schouders op. Je vond dat niet belangrijk. Ik wilde je begrijpen, ik wist dat er diep vanbinnen een goed persoon in je zat. Ik wist het zo!
Dromend denk ik terug aan die keren dat we speelse opmerkingen maakte. De keren dat we al spelend vochten. Ook al wist ik dat er geen beginnen aan was, wanneer je echt al je kracht gebruikte verloor ik toch. Ja sterk dat was je. Maar je paste je altijd aan. Op een of andere manier had jij jezelf altijd onder controle, je paste je aan aan mij!Want jij wilde me geen pijn doen. Jij wilde gewoon onbezorgd genieten, net als ik! We waren net twee kleuters als we bij elkaar waren!
Ik wierp weer een blik op jou. Jij keek ook, ik keek recht in je ogen. Ik zag heel veel, verdriet, woede, pijn, verandering!.Maar ik miste iets, ik miste jou. Je ware ik was gestorven. Die was er niet meer. Je was zo een goed persoon, je deed zo je best. Maar je deed het niet voor jezelf, je deed het voor mij.
Ik kan je niet vertellen hoe dankbaar ik je eigenlijk ben!Dat je dat voor me over had. Dat je ondanks alles de kracht had gevonden om me te vertrouwen en me te tonen wie je was. Ik heb gezien wie je was. En daar ben ik blij mee!
Maar het mocht niet zijn. Je was niet sterk genoeg om het vol te houden, jawel dat ben je wel! Wat zeg ik nu. Maar niet als je het niet voor jezelf doet.
Die dag stierven er twee mensen. Twee personen, twee karakters. Je ik was gestorven, met pijn en zonder vechten, want daar had je de kracht niet meer voor. Ik liet onzichtbare tranen, en die dag!Die dag stierf een stukje van me met je mee!Ik wilde je niet alleen laten staan. Niet weer.
Diep vanbinnen weet ik dat het goed komt. Ik weet dat jij een goed persoon bent, jij haalt het wel, jij wekt je ik wel weer tot leven en wanneer je dat doet wek je dat stukje van mij ook weer tot leven. Ik wil je laten zien dat ik je vertrouw, dat ik er vertrouwen in heb dat jij het kan! Want je krijgt wat je geeft!En jij verdient vertrouwen! Ook al weet je nu nog niet zo goed wat je daar precies mee moet doen!
Jij krijgt nog wel een 3de kans!Dat beloof ik je! Want ik zal hem je geven, je kreeg je 2de kans van me en de derde keer is de goede keer, dat weet je toch? Je weet toch dat ik er voor je zal zijn?
Ik weet in elk geval dat jij er nog voor mij bent alleen een beetje minder zichtbaar!Maar je bent er wel!
En ooit wandelen wij weer samen over straat en spelen wij weer onbezorgd. Zodat mensen ons verbaasd aan kijken dat we ons niet volwassen gedragen.
Dat niemand weet hoe goed bevriend we werkelijk zijn, hoeveel we werkelijk om elkaar geven, behalve wij zelf. Dat is ons geheimpje, dat is wat ons steeds weer samen brengt en ons steeds weer op het goede pad helpt. Wij wandelen samen over de paden des levens. Hier en daar splitsen we even, maar op het einde zullen we samen ons doel bereiken. Want dat is voorbestemt!
Ik sla mijn ogen neer en laat mijn hoofd kort tussen mijn schouders hangen, haal ze nagenoeg onzichtbaar op en schud tegelijkertijd met mijn hoofd. Daarna kijk ik weer naar jou en zie ik je knikken. Ik wist het!
In dit geval gaat het helemaal niet over mij 
