Er zijn zoveel verslavingen en ze lijken haast wel bij deze tijd te horen. Veel mensen blijken, al dan niet openlijk, één of andere verslaving te hebben. De afgelopen jaren ben ik regelmatig mensen tegen gekomen die wiet gebruiken, met name in het 'spirituele wereldje'.
(ervaring)
Goede vrienden die ik ooit had leren kennen door gezamenlijke interesses, gebruikten wiet. Ik bezocht hen vaker en woonde ook regelmatig zijn trance-sessies bij. Ik bleef daar meestal logeren en we hadden dan vaak de gewoonte met zijn drieën muziek te luisteren tot in de vroege uurtjes, ik heb er goede herinneringen aan. Op een avond kwam er een doosje op tafel. Mijn goede vriend gedroeg zich wat onzeker en liet het me zien. Ik zag dat er 'joints' in zaten en trots vertelde hij me dat hij ws de oudste klant was van de 'zaak' waar hij dit altijd haalde. Enerzijds voelde ik me gevleid dat hij mij blijkbaar vertrouwden en anderzijds voelde ik me wat ongemakkelijk. Ik rook niet, drink af en toe een glaasje voor de gezelligheid, ben twee keer van mijn leven aangeschoten geweest en mijn 'verslaving' beperkt zich tot iets meer chocolade als normaal. Misschien ook wel een beetje 'mutsig'?
Mijn goede vriend vertelde dat hij zo zijn trance-reizen beter kon begeleiden en dat zij zo veel meer konden genieten van de muziek. Nu ben ik iemand die mensen vrij laat in hun keuzes, dus besloot ik het maar even op me af te laten komen en te genieten van de muziek en gezelligheid zoals anders.
De sfeer veranderde, mijn vrienden lagen dubbel om dingen die totaal aan mij voorbij gingen en hoorden facetten in de muziek die ik met de beste wil van de wereld niet kon ontdekken. Als een verliefd en melig stel pubers gingen zij de avond door, ik moest ook wel lachen om hun idiote gedrag. Ik probeerde ondertussen van de muziek te genieten, deed af en toe mijn ogen dicht om me niet steeds de buitenstaander te voelen van hun 'bijzondere sfeertje' die ik duidelijk niet 'begreep'.
Als een razende ging mijn vriendin ineens zoeken naar allerlei cd's die ik beslist moest horen. De hele cd-kast werd overhoop gehaald en de vloer lag bezaaid met cd's om ze daarna weer te ordenen. Opruimen deed ze graag. Hun muziek smaak is echt formidabel, dus alles bij elkaar was het allemaal geen ramp. Halverwege de avond gaf mijn vriendin mij een cd. 'Hier zei ze, die is voor jou, omdat ik zo veel van je hou'. Ik wilde em niet aannemen en zei: "Maar dit is jullie lieveling's cd, deze heeft een speciale betekenis voor jullie". 'Nee", zei ze, 'ik sta erop, ik brand wel een nieuwe voor ons'. Ik nam de cd van haar aan.
Een paar keer die avond legden ze me uit waarom zij het gebruik van wiet zo prettig vonden, dat het leven dan weer even veel kleurrijker en mooier was en dat ze dat zij zich ook van alles bewust waren en zich morgen alles zouden kunnen herinneren. Ik had geen flauw idee dus liet het maar even zoals het was. Overigens waardeer ik het dat ze niet probeerden mij over te halen ook mee te doen.
De volgende ochtend trof ik twee gezellige vrienden, niets aan de hand op wat gebruikelijke ochtend-dufheid na, wat je ook kunt hebben als je net een glaasje teveel gedronken hebt. Na die tijd hebben we nog vaak afgesproken, ik hielp hen wel eens met de tuin, dan logeerde ik daar en het was altijd gezellig. We deden creatieve cursussen, ik woonde de trance-sessie bij en bij deze levens genieters was het altijd een feest. Alleen op de wiet-avondjes voelde ik me niet op mijn gemak en omdat muziek onze grootste gemeenschappelijke deler was, merkte ik dat ik dat tóch een beetje begon te mijden en het contact begon ook wat minder te worden.
Een paar maanden later waren ze eens bij mij op visite en het was erg gezellig, we gingen het oude centrum in, pikten een terrasje, aten wat en 's avond sloten we af bij mij thuis. ik was een laatste drankje aan het inschenken, terwijl mijn vrienden het zich gemakkelijk maakten. Opeen hoorde ik een verontrust geluid uit de woonkamer: 'Hee, hoe kom jij hier aan!?'. Ik liep naar de woonkamer en zag dat mijn vriendin met de cd die ik destijds van haar gekregen had in haar handen stond. 'Die ben ik al maanden kwijt' en ze keek me aan met een blik van boosheid en verwarring. Ik schrok van haar reactie en zei alleen maar: 'die heb ik van jou gekregen'. Maar ze stond daar alleen maar met die cd en bleef me maar boos aankijken. Ik kon wel door de grond zakken, wat voelde ik me lullig, en mijn reactie maakte het er niet beter op. Er ging van alles door mijn hoofd. Van 'zie je wel ik had dat op dat moment nooit moeten aannemen' tot 'leg het haar dan uit'. Maar ik zei niets, ik was verbouwereerd.
We dronken nog een glaasje en ze gingen naar huis, de sfeer was veranderd en ik had kramp in mijn buik vanwege deze valse beschuldiging en had niet de moed gehad uit te leggen dat dit waarschijnlijk kwam door hun wiet-gebruik, dat zij zich dit niet meer kon herinneren.
Het contact verwaterde en op een zeker moment heb ik het contact zelfs verbroken. In één van de latere mails heb ik hen nog wel eens uitgelegd wat me dwars zat, maar we waren toen al te ver uit elkaar gegroeid, bovendien had ik nu dus echt geen zin meer in die avondjes op die manier.
Later heb ik nog eens een partner gekend die wiet gebruikte en ook wel eens een vriendin. In beide gevallen richtte het ergens wel schade aan in die relaties, niet dat je dat wilt, maar blijkbaar gebeuren er dan toch dingen waar mensen geen vat op hebben. Ik ben er zelf van overtuigd dat er een gedragsverandering plaatsvindt waar men zich totaal niet van bewust is. Iemand die gebruikt staat op dat moment blijkbaar in een ander realiteit die op dat moment 'waar' is. Bovendien kan je iemand er blijkbaar later ook niet op aan spreken, want het is dan 'niet waar, wat je zegt'.
Het viel me op dat in het spirituele-wereldje wiet gebruik best vaak voorkomt. Blijkbaar om een bepaalde gevoeligheid en/of gevoelens te onderdrukken, of juist te versterken. Nu weet ik dat de 'natives' ook geestverruimende middelen gebruikten, maar dat was alleen tijdens uitzonderlijke rituelen dacht ik? Ook in het appartementen complex hier, ruik ik het regelmatig in de lift. Ik ben steeds weer verbaasd en vraag me wel eens af hoeveel mensen er eigenlijk wiet gebruiken, mensen van wie wij het totaal niet weten.
Om in diepe meditatie te gaan of te trance-reizen heb ik geen middelen nodig, dat gaat vanzelf en ik kan me als ik wil, makkelijk ontspannen en overgeven aan die ervaringen, maar misschien werken hersenen individueel verschillend? Ook kan ik me voorstellen dat bepaalde spirituele inzichten anderen mensen weer vreemd over komen. Dus waar ligt de lijn tussen 'anders' en 'anders'?
Ik heb niet zulke positieve ervaringen met wiet-gebruik opgedaan en ondanks dat ik deze contacten nu liever op afstand houd vanwege de opgedane ervaringen, veroordeel ik de mensen die ik beschreef verder niet, want het gaat alleen om die momenten. Ieder mens is meester of zijn/haar eigen leven en dat is alleen maar te respecteren.
Ik heb dit onderwerp meer aangesneden met als doel het onderwerp zonder oordeel bespreekbaar te maken en ik ben benieuwd naar andere ervaringen dan de mijne. Voor sommigen hoort het blijkbaar bij hun spirituele ontwikkeling en er wordt vaak gezegd dat dit niet verslavend is en geen gevolgen heeft.
Voor anderen is er een soort medische noodzaak en blijkt cannabis pijn te kunnen wegnemen of zelfs kanker te genezen. In het laatste geval wordt het overigens wel anders toegediend.
Wie durft zijn/haar ervaringen, vanuit zichzelf of met anderen, te delen?
Petra
Ik moet zeggen dat ik dat erg leuk vond, maar het idee dat je de controle kwijtraakt over je lichaam heeft me nooit aangesproken..
Maar ik ben geen voorstander van drugs, in welke vorm dan ook. Voor gezelligheid heb je uiteindelijk geen hulpmiddelen nodig, en om andere dieperliggende redenen moet je zeker niet de toevlucht nemen tot hulpmiddelen. 
en dat is het pas als je er last van ondervindt.
