wie kan mij raad geven?

Jeetje..je hebt echt ongelukkige ogen.
Als je jezelf er echt niet prettig voelt...weggaan daar.
Solesiteer naar een nieuwe baan en hou rekening met je opzegtermijn (meestal is dan 3 maanden)
Maar check je contract voor de zekerheid.

Meis...met wie heb je daar ruzie wat doorgaat op hele hoge emotionele gevoelens???
Je gaat er inderdaad aan onderdoor.

Maar je wilt je baan niet opgeven vanwegen een te hoge verantwoordelingsgevoel??
Wie gaat alles goed doen als jij weg bent???
De maling aan hebben...als jij jezelf er echt niet happy bij voelt..gewoon verder gaan.

Hey Willow...

Gooi nooit oude schoenen weg, als je nog geen nieuwe hebt!
Zeker in deze tijd... waar het toch al niet zo makkelijk is om
een leuke baan te vinden wat bij je past...
Gaat het om je collega's of om het werk zelf? of is het echt een combinatie van...
Ik heb al wel eens vaker opgemerkt, dat je niet een persoon bent, die over zich heen laat lopen...
Je zoekt echt een baan waar je verantwoordelijkheid hebt, of iig resultaat kan zien...
Ik weet niet precies wat je voor werk doet nu...
en of er meer zijn die dit probleem hebben?
Misschien kun je het bespreekbaar maken?
Anders zou ik gewoon uit kijken naar een andere baan...
Misschien zou je daarvoor iets van een cursus kunnen gaan doen...
Je weet in ieder geval dat je hier niet gelukkig wordt...
Dat is al een stap in de goede richting...

Groetjes moonflowertje

bedankt voor jullie reakties .
ook ik verschoot van mijn blik als ik die foto zag en wilde een nieuwe maken maar dacht toen " nee zo voel jij je nu da moet je niet wegsteken!"
de verantwoordelijkheid naar mijn gezin toe weegt het zwaarst en ik kan dus zo maar ni van de ene zekerheid in de andere onzekerheid springen.
ik heb me al in speciale bureau's laten inschrijven maar na 8 maand hebben ze nog niet veel laten weten.
ben zelf intens opzoek naar ander werk maar kom steeds terug op aanbiedingen van het soort werk dat ik nu doe.

ik heb met tranen jullie tekst gelezen en moonflowertje ik ben inderdaad iemand die niet over mij laat gaan maar ik besef dat die muur aan het afbrokkelen is en ik mijn kracht aan verliezen ben .
ik poets bij mensen thuis en zie 2x per jaar 1u collega's die ik na 6j nog niet bij naam ken.
die voelen zich super goed bij hun job en ik ken die mensen niet goed genoeg om over mijn frustraties te praten .
wij krijgen cursussen op het werk maar daar voel ik mij nog minder goed bij maar ik onderga ze.
in januari heb ik mijn laatste slag gekregen toen ik de nieuwe cursus vernam.... leren naaien!
ik heb geweent , kon het niet tegen houden(niemand heeft het gezien)het enigste wat ik nog kon zeggen was "ik kan mij niet nog meer verlagen""na-oorlogse praktijken!"(sorry als ik iemand kwetst die dat wel graag doet , das mijn ding ni om te doen )
ik bezie mij niet als een hoog persoon hoor maar als je als poetsvrouw werkt zien ze u echt als een ongeletterde aan , onderaan de ladder (er zijn er al die dat gezegd hebben tegen mij dus het is niet alleen mijn gevoel maar ook hoe de mensen over zo iemand denken)
de eerste 3j waren super ik kon die mensen echt helpen en ik had voldoening daarna begon ik klanten te krijgen die me echt belachelijk stonden te maken , ongemerkt zeiden ze dingen tegen hun kinderen en die kleintjes kwamen dat dan tegen mij zeggen zonder bij bedoeling.
ik kreeg steeds nieuwe klanten maar je voelt dat van in het begin , wat je ook doet het zal nooit goed zijn .

ik zoek volgens mij in de verkeerde richting maar weet het niet meer waar ik moet zoeken .
zelfs iemand van de een bureau (dat werk voor je zoekt VDAB)zei dat ik een slechte stap gezet had om als poetsvrouw aan de slag te gaan omdat je dan echt onderaan staat en moeilijk nog iets anders kan vinden van werk als je de juiste diploma's ni hebt!

cursussen volgen kun je bijna ni als je werkt omdat die gericht zijn naar werkzoekende.
een cursus kon ik doen die speciaal voor halftijds werkende bedoeld is ... maar er is een beginnde wachtlijst van 2 jaar met een kans dat je dan niet geschikt bent om die cursus dan te volgen (polyvalente assistente)
wil echt ni wanhopig klinken maar ik weet het echt ni meer.......

willow xxxx

hoi ilona83
ruzie?
hoge emotionele gevoelens?
tja ruzie heb ik ni maar ... ik weet ni hoe ik het moet uitleggen... ik denk dat er mensen zijn waar ik bij werk die me niet kunnen uitstaan en die frustratie uitwerken op mij door mij steeds op mijn plaats te zetten.
maar ik zie die mensen ni het gebeurt elke week via briefjes en als ik ze dan zie smeert ze het steeds uit in mijn gezicht wat ik allemaal vergeet maar dat doet ze dan 4u lang of tot ik ze er opwijs dat ik ook fouten kan maken .
ze staat soms te liegen waar ik bij sta en ik denk dat ze ziet dat ik dat door heb ... miss is het dat?
en en gisteren heb ik weer een lading gekregn van haar op papier van een fout die de week daar voor gemaakt had .
maar ik moet toegeven dat ik een verkeerde inschatting gemaakt had en dat het wel mijn fout was maar ik krijg dat maar ni uit mijn lijf dat gevoel dat ze me gegeven heeft .
dat vreet nu emo aan mij.
ik kan dat niet om steeds bij mijn baas te lopen , ben miss daar de trots voor en waarom ni steeds eerst zelf proberen om het op te lossen .
jou laatste zin...
die spirit "had" ik ook .

willow xx

Dag Willow,
Misschien kan je overwegen bij een poetsbedrijf te solliciteren dat bij (grote) bedrijven kuist? Dan heb je wel collega's en meer contact met de mensen?
Of misschien heb je interesse om iets anders te gaan leren? In geval dat een knelpuntberoep is kan je (geloof ik) via de VDAB een studie beginnen en nog wat betaald krijgen intussen ook. Twee vriendinnen van mij werkten en zijn zo terug beginnen studeren voor iets anders(verpleegster en sociaal assistent)...
Succes!

Beste Willow, deze naam heb jij vermoed ik niet voor niets. De wilg is een taaie boom. In de bomenastrologie is de wilg kunstzinnig en ziet graag schoonheid om zich heen. Jouw drijfveer is met dat poetsen om dingen weer mooi en schoon te krijgen. Voor mijn gevoel ben jij ook best creatief en kunstzinnig maar ben je dat een beetje vergeten. Pak dat weer eens op. Doe dingen waarbij jij je kracht weer voelt terugkomen, dus dingen die jij goed kan. Dan krijg je ook de kracht om uit deze situatie te komen. Want lieve Willow, dit klinkt misschien heel onaardig maar ik bedoel het goed: stap uit deze slachtofferrol.. die past jou niet. Je schrijft het zelf al, je ondergaat. Je hebt zulke mooie eigenschappen en kwaliteiten maar je straalt nu iets uit van 'ik voel mij zielig'. En mijn gevoel is dat jouw werkomgeving daar onbewust op reageert door jou in feite te prikkelen. Word maar eens boos. Zie je collega's als jouw leermeesters: wat willen ze jou leren? Juist, meer voor jezelf opkomen!
Bezie ze niet als jouw vijanden maar als jouw leermeesters, dat is erg belangrijk. Ik snap dat dat niet gemakkelijk is maar je kunt het!!! En adem eens vaker wat dieper, je ademhaling is te oppervlakkig wat ook nog eens onzekerheid en angst opwekt. Ik adviseer je om een paar keer per dag heel bewust naar je navel toe te ademen, want rond je navel daar zit je wilscentrum, je innerlijke kracht. Door daar je adem (is energie) naar toe te sturen breng je meer energie naar je innerlijke kracht zodat die groter wordt. En ga dan eens kijken, wat wil ik echt?
Heel veel succes!

'Niets haalt mij meer uit mijn kracht, als iemand die mijn sterke karakter weg lacht..'

Ik bedoel daarmee, je bent een sterk mens, met sterke eigenschappen en weet best wel wat je wilt en hoe je de dingen wilt. Maar dan zet je een stap en doe je heel snel weer een stap terug. Dan denk je ineens weer aan de mening van anderen en hoe je op anderen overkomt. Het is net alsof je niet sterk van jezelf mag zijn en in eerste instantie voor jezelf gaat staan, maar je dan toch weer terugtrekt omdat je bang bent dat anderen je niet goed genoeg vinden. Hierdoor reageer je wisselend naar je omgeving.

In groepen speelt dit altijd sneller een rol omdat mensen in groepen een plekje in de groep hebben of zoeken. Kijk er maar eens naar van een afstandje, groepsprocessen zijn ook heel leerzaam, want mensen zijn dan vaak weer anders als wanneer je 1 op 1 met ze bent. We (niemand uitgezonderd) hebben blijkbaar allerlei manieren om dat plekje veilig te stellen. Eén daarvan kán zijn 'de aandacht op anderen richten zodat je zelf niet opvalt'. Soms voelen mensen zich beter door een ander minder dan zichzelf te maken door slecht over ze te spreken. Ze voelen onbewust aan dat jij het belangrijk vind hoe ze over je denken. Daarvoor wordt altijd iemand uitgezocht die daar gevoelig voor is en dan blijft dat ook doorgaan. Probeer daar een beetje doorheen te kijken.

Dit is misschien hard, maar ik zeg het toch, want misschien kun je er toch iets mee?
Niemand zal je in deze wereld goed genoeg vinden als je het aan anderen overlaat, dat komt omdat ieder mens vanuit zichzelf denkt en daar voor zichzelf een goed gevoel bij heeft. Maar het gevoel van de ander hoeft niet het jouwe te zijn. Dat is dus een illusie die in jou leeft, hou je die vast of durf je die los te laten?

Zoek een werkomgeving die goed voelt en leer een brede rug te hebben als het gaat om wat anderen van je vinden. Leef niet naar wat anderen vinden, zet onder al je gedachten die opkomen en gaan over wat anderen over jou (zouden kunnen) vinden een streep. 'O daar ga ik weer, ik kijk steeds naar wat zij vinden en ga daar te veel over nadenken, geef mezelf daardoor steeds het gevoel dat ik niet goed doe of anders moet doen, nee, stop!'

Je kunt het...wel dus!
Petra

allemaal super "hart" bedankt
ik heb lang getwijfeld om dit op het forum te zetten omdat ik echt bang was dat ik verkeerd begrepen ging worden en miss ni genoeg deed om ander werk te zoeken.
wat er gezegd word is allemaal waar .
ik merkte(sinds vandaag) ook dat ik mij in een slachtoffer rol duw(de)... da gebeurde onbewust , naar mijn gevoel.
miss komt het dus over dat ik het mij aantrek wat mensen over mij zeggen?
da weet ik niet echt omdat ik mij dat niet zo aantrek omdat ik vind dat ik al een brede rug heb... maar omdat ik die brede rug heb pak ik veel op mij en das miss een zware last voor mij omdat ik dan toch ergens ni echt kan loslaten.... terwijl ik dacht dat ik goed kon loslaten .
ik denk dat ik meer moet leren om mij te zuiveren en af te schermen?
marjanne,
kunstzinnig .... zucht... ja ik ben het vergeten en toen ik dat las wist ik direkt dat ik dat weer moest oppakken.
een maand geleden had ik mij ingeschreven voor een creatieve cursus als hobby maar ik dacht steeds "pffff waarom toch"
nu besef ik dat het wel in de goede richting is en dat de gedachte die ik daarbij heb miss wel de juiste richting is!
de gedachte is om een eigen winkeltje op te starten .
niet evident in deze tijd maar mijn gevoel zei steeds "da zou iets zijn voor mij!"
momenteel kan dat nog niet (centjes) maar niets houd mij tegen om miss al de voorbereidingen te doen?
en nu denk ik aan iets ... vandaag zeiden 2 mensen spontaan dat een winkle openen iets voor mij zou zijn!


en van dat boos maken ... nu begin ik terug een beetje te lachen ...ik wilde net een mail naar mijn chef sturen (wij werken met mails sturen)en mij op een assertieve manier mijn gedacht eens neerzetten.
dus als ik dit alles lees weet ik in feite (en ik bibber nu als gek met mijn hele lichaam, wat dat ook mag betekenen?)
dat ik al de elementen al voor mij liggen had maar ze nog niet zag.
petra,
ik weet (met deze situatie of periode geen rekening houden)idd wat ik wil en hoe ik het wil en idd als ik een stap vooruit zet zet ik hem ook snel achteruit.
maar das ni (naar mijn gevoel)omdat ik bang ben van de menig van anderen maar door te veel te luisteren en rekening te houden met anderen .
en dan voel ik mij plots onzekerder en dan durf ik wel eens twijfelen aan het idee.
maar het idee gaat dan ni weg en blijft dan rustig zitten.
en dan kom ik idd wisseld van mening over bij anderen terwijl ik niet van mening verander in mezelf maar ik zoek dan naar andere oplossingen.
en zo geraak ik waarschijnlijk in een spiraal van gedachten en ideeën die nergens naar toegaan.

amai ben hier mijn eigen aan het ontleden, maar het doet deugd dat ik die dingen zie en dat ik echt verkeerd bezig was .
ik ga mezelf eens echt onder de loop moeten gaan nemen en eens goed "zien" of ik het echt zo erg vind wat mensen van mij denken...
miss wel ja maar niet op alles....ik denk dat ik het beter ga moeten doseren.

ik vind dat geen één "hard" was in hun woorden vond alles terecht en hard gemeend.
toevallig of niet dacht ik deze morgen dat ik nog nooit zooooo diep gezeten had als nu en ik gaf mij totaal over .... het kon mij niet meer schelen .
heel de dag zat ik met braakneigingen.
de tranen zijn vandaag rijkelijk gevloeid , ik kon ni meer.
plots krijg ik telefoon van een gekende kaartlegster (voor vlaanderen toch en die naar de tv in de voormiddag kijken)en het eerste wat ze zegt tegen mij was "hoe zit het met je nieuwe job zoeken?"
ze wist er wel van maar ik had ze al niet meer gehoord (en ik val ze ni lastig )en ze begint dingen te zeggen die mij deden in zien dat ik mijn diepste punt in mijn "put" bereikt had en ik dacht nog "nu ga ik weer naar boven!
nu lees ik al die dingen hier en (ik bibber nog steeds over mijn hele lichaam ! betekend dat iets?)weer ben ik enkele stappen naar boven.
en zie ik meer klaarheid in mijn situatie.

willow xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
echt bedankt

Goed zo lief mens, je kunt gewoon naar boven klimmen als je wilt. Vergelijk je levens pad maar met een fiets. Als je te snel fietst kun je vallen, maar als je twijfelt en te zachtjes rijd ook en ook worden hobbeltjes dan extra moeilijk.
Zet je doel, 1 doel, 1 afspraak met jezelf is al genoeg om vooruit te komen en ga d'ervoor, niet twijfelen, niet steeds omkijken, gewoon lekker vooruit
Liefs!