Quote:
Dagtekst van zondag 29 januari 2012.
"Je hebt waarschijnlijk al gemerkt, als je droevig bent of
ontmoedigd, dat denken aan iemand die je liefhebt of bewondert,
je troost. Waarom? Omdat de beelden die we in ons hoofd hebben of
in ons hart niet werkeloos blijven; ze bezitten een leven,
vermogens, het zijn net transformatoren, energiebronnen.
Een beeld kan je te gronde richten en een beeld kan je redden.
Een beeld kan je vergiftigen en een beeld kan werken als een
tegengif. Elk beeld is verbonden met een idee en als je je
concentreert op een beeld, beïnvloedt het je, het drukt zijn
zegel op je. Veronachtzaam nooit dat zo heilzame innerlijke werk
dat je kunt doen met beelden."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
"Je hebt waarschijnlijk al gemerkt, als je droevig bent of
ontmoedigd, dat denken aan iemand die je liefhebt of bewondert,
je troost. Waarom? Omdat de beelden die we in ons hoofd hebben of
in ons hart niet werkeloos blijven; ze bezitten een leven,
vermogens, het zijn net transformatoren, energiebronnen.
Een beeld kan je te gronde richten en een beeld kan je redden.
Een beeld kan je vergiftigen en een beeld kan werken als een
tegengif. Elk beeld is verbonden met een idee en als je je
concentreert op een beeld, beïnvloedt het je, het drukt zijn
zegel op je. Veronachtzaam nooit dat zo heilzame innerlijke werk
dat je kunt doen met beelden."
Omraam Mikhaël Aïvanhov
Toen ik de dagtekst las moest ik meteen denken aan een voorval op een verjaardag. Iedereen was gezellig met elkaar aan het kletsen totdat ik een schilderij van een gezicht liet zien dat ik gekocht had. Het werd -zodra het schilderij in de kamer was-helemaal stil. Grappig, dacht ik nog, het was de rust die het schilderij uitstraalde dat maakte dat ik het beeld zo mooi vond. Blijkbaar had het deze uitwerking ook op een grote groep gezellig kletsende mensen... (En.. schilderij weg... rust weg :|)
