Orgaandonatie?

Grrrr...
Nou hier op deze website is het artikel ook te vinden:

http://www.wanttoknow.nl/overige/heb-het-hart-eens-om-mijn-organen-te-verwijderen/

Ik kan me voor een groot deel vinden in wat Marieke duidelijk wil maken, in feite draagt ze vooral bij aan het bewustzijn. M.a.w. dat we ons bewust mogen zijn van die keuze. Het gevaar van deze redenatie is ook eenzijdig, m.a.w. te veel aan één kant te staan. dat er meer wordt overgedragen dan het orgaan alleen ben ik van overtuigd, maar...of dat de ziel zelf is, betwijfel ik. Ik denk wel dat er gevoelens, herinneringen en ervaringen worden opgeslagen zoals ik eerder schreef. Dit door de interactie tussen emotioneel, energetisch en fysiek lichaam.

Er zijn ook gelukkige ervaringen bekend, mensen die zó dankbaar zijn dat ze verder mogen, dankzij een ander.

En (daarnaast) zijn er ook situaties denkbaar waarin 2 zielen instemmen met een donatie. Zoals een broer zijn zieke zus wil helpen met 1 van zijn nieren en zij beiden verder kunnen. Of een vader zijn kind. Of een vriendin haar beste vriendin. Of een vrouw die een meisje aan het andere eind van de stad wil helpen. Ik zou mijn leven geven voor mijn kind en ik denk dat veel ouders dat gevoel kennen.

Misschien is het wel gewoon van belang dat we ons heel bewust zijn van wie het orgaan komt en donor en ontvanger elkaar (leren) kennen, of er een soort wederzijdse (ziel) instemming is, voordat er overdracht plaats vind?

Zomaar een overweging.

P.s. mooie dingen onderneemt Marieke verder, heb hier veel interessante artikelen, overwegingen gevonden: http://www.devrijemare.nl/home

Ja, ze zet zich echt in voor de huidige maatschappij en alle moeilijke vraagstukken en problemen die daarmee gepaard gaan. Ik geloof in haar goedheid en boodschappen, daarom maakte ze me ook aan het twijfelen over orgaandonatie mijn ouders zijn ook lid van haar blad 'Vrij'. Ik heb er wat in gelezen, maar vond het allemaal best ingewikkeld. Dus voor de gevorderden onder ons of degenen die van een uitdaging houden is het zeker een aanrader

Denk dat Marieke inderdaad op haar manier bijdraagt aan de bewustwording, zeker in deze tijd op weg naar de 5e dimensie.

Over orgaandonatie: het mooiste zou inderdaad de toestemming van beide zielen in kwestie zijn. Ik vind het erg mooi als iemand met wie je een hechte band hebt een orgaan nodig heeft en jij een orgaan kunt en wilt missen voor die ander. Dan is het eigenlijk hetzelfde verhaal als orgaandonatie na overlijden.. een stukje van jezelf leeft in beide situaties voort in een ander. Ik twijfel of dit goed of slecht, of wel de bedoeling is. Maar mooi dat je het onderwerp van donatie tijdens het leven erbij haalt Petra.. want daar ben ik zeker voorstander van. Waarom dan niet donor zijn na je dood, als je toch niets meer aan je lichaam hebt? Dan is het enige dat nog twijfels bij mij opwekt het aspect van een bemoeilijkte overgang naar gene zijde.. ik hoop dat ik die informatie, hoe het écht zit, nog eens mag doorkrijgen

Ik denk dat je jouw eigen antwoord van binnen al weet en zelfs al min of meer hebt opgeschreven? Diep van binnen ligt jouw antwoord, in contact met de Bron. Dát is wat contact met Gene Zijde o.a. mogelijk maakt. het is een soort telecom netwerk dat je in verbinding stelt door met je-zelf, met de kern, jouw diepste oorsprong of oorspronkelijkheid, authenticiteit, daar waar de bron in jouw ligt...door daarmee in contact te zijn

(Mijn innerlijke stem zegt: Wanneer twee zielen instemmen met een donatie van een orgaan, heeft het ook mijn instemming. Wanneer er een orgaan onbewust wordt overgedragen kan dit voor problemen zorgen en mag heroverwogen worden omdat dit problemen kan ondervinden in de overgang van lichaam en ziel)

Mijn hart zegt orgaandonatie, zeker doen. Het verstand werkt dat weer tegen zoals bijna altijd beslissingen duren altijd lang bij mij, vooral als de gevolgen ervan groot zijn. En er veel argumenten voor en tegen zijn, die allebei van hetzelfde gewicht zijn.
Ik weet niet zo goed hoe ik moet luisteren.. wat zou het toch mooi zijn als je de antwoorden binnen handbereik hebt!

Ik krijg er hoofdpijn van

Als je koppijn krijgt even nergens aan denken en er een luie zondag van maken en ik heb zelf altijd daarin, weet je... jij moet doen wat goed voelt voor jou, en dan denk ik dat karma zo nog een keer die overwegen op je pad gooit.

En soms mag je dingen een keer onder ogen komen... een toevallige ontmoeting of iets dergelijks...

Ja even van je afzetten is vaak ook goed!
Maar hoofdpijn heb ik de laatste tijd dagelijks.. bij wakker worden druk op het hoofd en dat blijft dan hangen tot in de middag.. dus staat denk ik los van keuzes maken.

Kon ik een ander mijn keuzes maar overdragen! maar dan zou ik er ook niets van leren he ik leer hier vast beter en beter om te doen wat voor mij goed voelt..vanuit het hart dus het zal wel wat tijd nodig hebben.

Jaaa... ik zie dat mijn geest op dit moment niet zo scherp is. Of wel...

Maar hoop dat je hoofdpijn snel overgaat, en anders lekker gaan liggen en misschien dat je in je slaap tot een antwoord kunt komen.

Liefs, AC

Eigenlijk heb je al een beslissing gemaakt. Zolang je twijfelt en niets doet, kies je namelijk in dit geval voor nee. Kan je dan niet nu beter eerst voor je gevoel kiezen en als je verstand je heeft overtuigd het weer omzetten? Misschien kan je dan ook wat rustiger over deze vraag nadenken

Die antwoorden heb je Marij, en alleen jij, het is jouw leven. Mooi zoals jij naar de dingen durft te kijken, volstrekt open en eerlijk naar jezelf, er zijn veel mensen die dat lastig vinden.

Uiteindelijk, ondanks alle waardevolle feedback van anderen...iedere keuze in ons eigen leven mogen we zélf maken. Die vrijheid en verantwoording groeit velen nog wel eens boven het hoofd, het wakkert angst en onzekerheid aan, al probeert men dat nog zo te verbergen achter een masker van illusie. Wat als effect heeft dat men die verantwoording graag buiten zichzelf legt en de verantwoording aan een ander geeft. Op die manier blijven mensen wanhopig en zoeken naar antwoorden op al hun vragen in de hoop te vinden wie zij zélf zijn. Dilemma's, onbegrip, onacceptatie, afwijzing en weerstand zijn het gevolg als antwoord op ontkenning van het zelf.

In onze hele maatschappij zie je daar de effecten van, er schijnt altijd een oorzaak, een schuldige gevonden moeten te worden en dieper gaan we niet, we kijken niet echt door de sluiers. Case rested/solved?

Maar als mensen niet oordelen is er geen fout of goed, er is alleen oorzaak en gevolg en een ervaring die dat oplevert.

Pas dán zijn mensen wérkelijk goed zoals ze zijn. En is er ook geen goed of fout aan orgaan donatie, zolang we leven naar onze eigen innerlijke waarde of waarheid.

Rest my case, ik bezorg je er nog hoofdpijn bij!

@amor: Eigenlijk heb ik al een beslissing gemaakt ja! zolang ik geen actie onderneem blijf ik namelijk orgaandonor zoals het staat in mijn codicil, haha. Dus ook al twijfel ik, kies ik wel voor ja

Maar ik kan het natuurlijk wijzigen inderdaad Een probleem is dat het altijd je laatste dag kan zijn, en dan zit je toch aan die eerdere keuze vast.. Daarom maak ik het liever een weloverwogen, en bewuste keuze. En zoiets heeft bij de meesten toch wel tijd nodig..

@Petra: Goed dat je me er weer even aan hebt herinnerd dat keuzes bij ieders eigen leven horen.. vaak denk ik dat anderen meer verstand hebben van zaken dan ik, en daarom laat ik me altijd wel beïnvloeden door anderen in mijn eigen keuze. Ik zou het dan ook lastig vinden om compleet tegen de stroom in te gaan, zeker als het om een belangrijke keuze gaat en er goede argumenten worden gegeven. Ik denk dat iedereen zich wel (een beetje) laat beïnvloeden.. maar mijn vertrouwen in bepaalde anderen is misschien groter dan dat in mezelf, waardoor ik me wel meer laat beïnvloeden dan een ander dat zou doen. Misschien wil ik de verantwoordelijkheid ook wel van me afschuiven..zodat ik achteraf nooit de 'schuldige' hoef te zijn. Verkeerde manier van denken, ik weet het! Verantwoordelijk zijn voor de gevolgen van een keuze betekent niet schuldig zijn aan een verkeerde keuze.. als er eigenlijk geen goed of fout bestaat.

Ik zoek de antwoorden nog teveel buiten mezelf, terwijl de antwoorden van binnenuit te vinden zijn (tenminste, dat schijnt zo :P) Maar het is best moeilijk om precies je eigen pad te volgen, en daar ook zonder twijfel achter te staan.

Dat iedereen uiteindelijk vrij is in het maken van keuzes is toch eigenlijk juist heel fijn. Alleen op die manier kun je echt leren en groeien. Maar precies de weg van je hart volgen zonder invloed van buitenaf.. volgens mij zijn er maar weinig die dat echt kunnen.

Van wijze lessen krijg ik geen hoofdpijn gelukkig

Dat heb je mooi weergegeven Marije, dank je, als ook voor het aansnijden van dit boeiende onderwerp!

O en eigen keuzes.....geven nog steeds geen garantie dat anderen ze altijd zullen begrijpen. Authenticiteit vraagt een zekere moed. Ik heb het deze week weer ondervonden, wat een gedoe meegemaakt omdat ik besloot te kiezen voor mijn eigen waarde, wat de uitkomst ook zou zijn. Het is een lekker gevoel als alles dan toch gewoon op zijn pootjes terecht komt. Het leven loopt eigenlijk nooit langs georganiseerde paadjes.

Antwoorden liggen altijd diep in je hart, het is soms alleen lastig om dat antwoord terug te vinden. Argumenten van andere en van jezelf kunnen denk ik wel het antwoord in je hart prikkelen, zodat je uiteindelijk de beste keuze voor jezelf kan maken:). Het kan misschien helpen om als je hierover nadenkt, gewoon eens opschrijft wat je denkt, naast elkaar de voor en tegens zet. Meestal maakt dat veel duidelijk voor jezelf . Succes nog met je keuze! ;)Groetjes, Amor

@Petra: Daarom vind ik het iedere keer weer bewonderenswaardig als iemand er in de wereld voor uitkomt 'paranormaal begaafd' of 'spiritueel actief' te zijn. Want ook dit is een bewuste keuze, waar een hoop moed en innerlijke kracht voor nodig is. Je weet namelijk dat je je hiermee onderscheidt van anderen (authenticiteit verdient respect!). Iemand die anders is dan anderen wordt meer dan eens niet geaccepteerd in de maatschappij. Ik merk dat vooral bij de mannen in mijn omgeving.. die doen spirituele interesses af als een 'fase', maken er iets lacherigs van en/of raken al geïrriteerd bij het minste of geringste onderwerp dat wordt aangesneden. Een stukje ongeloof denk ik..
Gelukkig komen we langzamerhand in een tijd waarin eigenheid, en ook spiritualiteit wél wordt geaccepteerd. Straks is het niet meer in te denken dat een helderziende, -wetende of -horende in het verleden de verwijten kreeg satanistisch te zijn. Er is steeds meer ruimte voor eigen keuzes die los van anderen tot stand komen En daarom ook meer ruimte om 'fouten' te maken, en te leren en groeien. Daarom zie ik de toekomst positief in, ook met het oog op mijn eigen keuze-vaardigheid!

@amor: klopt hoor! Denk dat ik me te vaak heb laten beïnvloeden door anderen in mijn beslissingen, waardoor ik het vinden van mijn eigen antwoorden extra lastig vind.. alsof ik het verleerd ben! Ik ga hier de komende tijd eens heel bewust mee bezig, kijken bij welke keuzes ik echt een goed gevoel krijg.

ps. Haha dat pro's en cons lijstje gebruikte ik op de middelbare school altijd als ik niet wist of ik voor die ene leuke jongen moest gaan maar dat werkt natuurlijk bij iedere keuze!

Bedankt voor jullie meedenken

Ik zie mijn ziel en mijn organen als twee verschillende onderdelen van mij/mijn lichaam.
Mijn ziel hoort gevoelsmatig bij mijn "spirit", de organen zijn nodig om mijn lichaam te laten functioneren.
Ik ben ook donor, als sinds het prille begin.
Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik meer bezig ben met mijn psyche (lees: spiritualiteit/ziel) dan met mijn lichaam.
Het hoort er gewoon bij, zonder zou ik niet kunnen bestaan maar vaak is mijn eigen lichaam mij vreemd. Klinkt raar als ik het zo op schrijf maar zo voelt het soms. Helaas zorg ik daardoor ook niet altijd even goed voor mijn lichaam.
Ik schaam mij er soms voor hoe ik mijn "mooie" gezonde lichaam door de tijd heen heb verwaarloosd

Stom he! Dat doe ik ook. Al geeft mijn lichaam duidelijk aan dat ik te lang achter de computer heb gezeten, dan negeer ik dat gewoon slecht he..
En ik heb altijd periodes dat ik niet sport, en heel 'onbewust' omga met eten. Zo ben ik eens 15 kilo aangekomen maar ook weer afgevallen. Sindsdien is het niet meer zo extreem heen en weer, maar dat systeem zat er bij mij altijd wel in: of het is alles (letten op eten en goed gedisciplineerd sporten) of het is niets.

Daarom zou ik ook wel van verwaarlozing van mijn lichaam willen spreken.. al zijn het maar periodes..

Misschien volgt daaruit de verklaring dat ik de ziel ook belangrijker vind dan het lichaam, en daarom de processen van de ziel de vrije loop wil laten (dus ook de overgang na overlijden). Daarentegen vind ik het net zo, of misschien wel belangrijker om iets te betekenen voor een ander. Dit in combinatie met de verwaarlozing van mijn lichaam zou me dan tot de conclusie brengen om wel orgaandonor te worden! Of te zijn eigenlijk, want ik ben het al