Orgaandonatie?

Interessant onderwerp.

Ik ben wel een orgaandonor, omdat ik met mijn organen levens wil redden als dit mogelijk is. Mijn ziel zal er alles aan doen om ervoor te zorgen dat dit mens nog even verder kan.. En als dit niet mag, dan mag dit niet... Maar ik zal daarbij niet dwars gaan zitten.

Voor mij is het lichaam maar het lichaam en naar mijn overlijden verdwijnt mijn ziel uit mijn lichaam en gaat deze verder naar het volgende avontuur... En omdat ik hiervoor zelf gekozen heb, zal ik geen moeilijkheid krijgen met overgaan, omdat het voor mij goed voelt. Zo kan mijn dood het leven nog voortbrengen.. Dat vind ik een heel mooie gedachte.

Die gedachte heeft mij ook gedreven.. als je zelf toch niets meer aan je lichaam hebt? Maar de overgang lijkt me wel een proces dat je z'n gang moet laten gaan, met rust moet laten. Juist op het moment dat je overlijdensproces us begonnen (geen idee hoe lang dat duurt) lijkt me het niet goed dat mensen lichaamsdelen al gaan verwijderen. En dit zal wel moeten, want organen blijven niet lang vers.

Eigenlijk zou je dus eerst meer te weten moeten komen over het overlijdensproces toch, voordat je je als donor opgeeft?

In het oude Egypte verwijderde ze organen ook al, zij het dat ze in potten gingen in plaats van een ander lichaam. En als je je lichaam laat verbranden of begraven vergaat het ook. Het menselijk lichaam is altijd een proces van leven en dood... Wij worden geboren, leven en gaan dood.. ons lichaam is weer voedsel voor de aarde en daarmee geven we anderen leven zoals planten en bomen, soms ook dieren.. Waarom zouden wij onze organen dan niet doneren aan onze soort om verder te kunnen leven?

Als een ziel een keuze heeft gemaakt en achter deze staat met heel het hart, zal deze ziel geen problemen hebben met het afstaan van organen.. Want de ziel zal het lichaam bedanken voor het leven en achter zich laten om verder te gaan. De jas uitdoen zeg maar.

Als je hersendood bent en je organen worden verwijderd, word je meestal door machines in leven gehouden.. ik weet niet of de ziel dan nog echt in het lichaam zit, al over is gegaan of er nog half inhangt... Maar ik zelf zou het heel prettig vinden om te weten dat mijn dood anderen het leven kan redden en pijn kan wegnemen. Als een soort laatste eerbetoon aan dat leven.

Grappig dat je dit aanmaakt, zat hier gister nog over na te denken. Met mijn naderende 18e verjaardag, vond ik dat het wel eens tijd werd hierover na te gaan denken. En ik twijfel nog steeds. Aan de ene kant denk ik dat ons lichaam een leenstelsel is en dat we toch lessen moeten leren op aarde. De bedoeling is dat we pas overlijden als die lessen geleerd zijn. Alleen door invloeden van aarde, zoals straling en verslavende middelen bijvoorbeeld, kan het zo zijn dat we ons lichaam dermate beschadigen dat ons lichaam niet meer werkt, voordat we onze lessen hebben geleerd. Maar aan de andere vertrouw ik op het universum, dat wanneer iemand echt nog hele belangrijke lessen te leren heeft, zo'n lichaam niet zo snel zal sterven. Ik denk dat het universum zelf in staat is de boel te regelen en dat wij mensen ons daar niet mee moeten bemoeien door middel van orgaandonatie.

Maar mijn andere standpunt is, is dat mensen lessen moeten leren. En ik denk dat het universum zich qua lessen aanpast op ons leefsysteem. Dus dat het best een les kan zijn voor de ontvanger van een orgaan, om dat te ondergaan. Dat orgaandonatie juist de kans is van het universum lichamen te genezen die wij mensen ziek hebben gemaakt.

Dus dit over de ontvanger van het orgaan.
Als ik dan denk aan de gever van het orgaan, wat je dus eigenlijk dan zelf zal zijn, denk ik dat de overgang heel moeilijk gaat worden. Je ziet bijvoorbeeld bij mensen in coma, die kunnen niet hun lichaam in, maar ook niet weg van het lichaam. Iemand die orgaandonatie doet, wordt kunstmatig in leven gehouden, maar is wel hersendood. Dat lijkt enigszins op een coma en ik denk dat de ziel dan ook het lichaam nog niet kan verlaten. Dus geen rust zal vinden in die periode. Bovendien zit na de donatie de ziel opeens vast aan een ander lichaam. Bij zielen die vast zitten aan een lichaam in coma, merk je dat de zielen vaak gefrustreerd/boos worden. Als wij uittreden, dan kan je even weg van je lichaam, maar als je terug komt, kan je weer mee doen aan het aardse leven. Maar lichamen in coma, hebben een ziel die af en toe weg kan, maar hier op aarde helemaal niets kan, ik denk dat dat ook heel frustrerend moet zijn. Ik denk dat als je als ziel zo gefrustreerd bent geweest, dat daarom de overgang heel moeilijk gaat worden als je wel los komt van het lichaam. Dat zie je ook bij mensen die op aarde al erg gefrustreerd waren, dat ze moeilijk over kunnen gaan.
Aan de andere kant denk ik ook dat dat weer een les is, want lessen blijven we leren. Daarom denk ik zelf dat er geen goed of fout is, het universum zorgt wel dat als we het niet al te gek maken, dat het weer goed komt. Ik denk dat je moet kiezen waar jij je goed bij voelt, waar je echt achter kan staan.
Ik word wel donor, omdat ik denk dat dat nodig is, omdat lichamen beter te maken die we zelf kapot hebben gemaakt.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt .
Groetjes, Amor

Leuk hoe je je bericht hebt opgebouwd, amor Je begon met een twijfel maar eindigt met een keuze! Ging het bij mij maar zo makkelijk,haha.

Ik vraag me alleen wel af of de keuze voor orgaandonatie ook een les is voor de ziel. Als de ziel moet overgaan, is de tijd van lessen leren op aarde toch voorbij? Het lijkt me heel naar als deze overgang wordt bemoeilijkt, als laatste lesje dat de ziel krijgt te leren, als gevolg van een keuze die eerder tijdens het leven wordt gemaakt.

Ik geloof inderdaad wel dat er geen goed of fout is. Maar wat er gebeurt met je lichaam na je dood, zou je daar zelf wel invloed op moeten uitoefenen? Kun je zulke dingen niet beter aan het grotere geheel overlaten? Daarom ervaar ik de keuze voor orgaandonatie het als een dilemma: als je het niet doet, heb je er anderen mee, en als je het wel doet, heb je er (misschien) jezelf mee. Levens redden is wel het grootste geschenk dat je kan geven. Als ik het idee had dat het lichaam als 'restafval' toch vergaat, zou ik er geen twijfels meer bij hebben. Maar ik geloof dat lichaam, geest en ziel zo met elkaar verbonden zijn.. dat ik twijfels heb of het tijdens de overgang naar het hiernamaals wel goed is om het lichaam al uit elkaar te halen. Of spreek ik nu vanuit het ego?

Ik vind het niet erg dat mijn ziel wat meer moeite zou moeten doen om over te gaan.
Mijn ziel heeft het al moeilijk gehad in dit leven dus een beetje meer moeite voor een goed doel kan er ook nog wel bij hoor .

En ik merk nu ook, dat het allemaal wel goed komt .

Dit ben ik met Amor eens:
Aan de andere kant denk ik ook dat dat weer een les is, want lessen blijven we leren. Daarom denk ik zelf dat er geen goed of fout is, het universum zorgt wel dat als we het niet al te gek maken, dat het weer goed komt.
Ik denk dat je moet kiezen waar jij je goed bij voelt, waar je echt achter kan staan.

Ik bedoel : dat ik het er voor over heb en het niet erg vind dat mijn ziel een beetje meer moeite zou moeten doen om over te gaan..

Ik hoop dat het zo duidelijker is hahaha .

Wat een mooie vraag isdit
ik ben er zelf van jongs  af aan op tegen geweest.
Dit was meer "instinctief" denk ik. 
Nu ben ik nog steeds geen donor en draag het kaartje ook bij mij. 

Naar mijn mening/gevoel speel je toch met het leven en je ziel. 
Want wie zijn wij om te bepalen of iemand in leven moet blijven dmv een donororgaan?
Wat nou als die persoon dit stervensproces als les had?
Dan ontnemen wij hem de kans als ziel te groeien toch?
En daarbij komt dat je organen dmv bloed een geheugen heeft imo.
Dus je geeft iemand ook een deel van je leven mee denk ik. 
Je hoort vaak dat mensen met een donor orgaan emoties, gebeurtenissen etc. beleven alsof het via iemand anders is? Stel dat je daarbij ook onverwerkte trauma's meegeeft, dan zadelen we diegeen op met een soort van last..

Als een lichaam geen huis meer kan zijn voor de ziel sterft het.
Mensen in leven houden met extreme ingrepen klinkt mij toch iets egoïstisch in de oren, als ik zo vrij mag zijn dit te melden.. Is het niet van de familie of behandelend arts uit dan kan het ook van de donor afkomstig zijn. Een leven redden dmv bewustwording vind ik een grotere eer eigenlijk
 En als je nog niet klaar bent met leren dan kom je vast wel weer terug .
En ik denk ook zeker dat je ziel alle tijd en rust nodig heeft om zich te kunnen ontkoppelen van het lichaam. 
Het kan een intensief iets zijn wat als heilig beschouwt kan worden, want op dat punt maak je de keuze waar je als ziel gaat vertoeven volgens mij (tot nu toe dan hè, want zeker weten doe ik pas op het moment zelve)

Maar goed dat is mijn bevinding ervan en er is nog veel over te filosoferen als we de riten van vroeger zouden bekijken bij het overlijden

Liefs

ps. Ik vind het super mooi en liefdevol dat mensen willen doneren. Het stukje "egoïsme" dat ik eraan gekoppeld heb staat los van de eigen beleving! Want dat hoeft zeker niet egoïstisch te zijn.

Tis een bijzonder vraagstuk, waar ik zelf nooit zo heb over nagedacht. Ik ben wel een donor, aangezien er meestal toch geen gebruik van wordt gemaakt op het moment dat de meeste mensen sterven. Toch sta ik ingeschreven, want ook het redden van een leven dmv een orgaan kan op iemands pad liggen. Reken er maar op dat het leven met een nieuw orgaan ook bijzonder leerzaam kan zijn voor een persoon.

Ik denk dat er twee kanten aan zitten, en dat voor iemand die moet leren van een stervensproces er geen orgaan op tijd is. En voor mensen die nog dingen te doen hebben wel. Zo zou je het iig kunnen zien.

Wat ik mezelf altijd afvraag is kan er onderscheidt gemaakt worden? Kun je kiezen welke organen je zelf wilt houden en welke niet? Ook heb ik weleens gehoord dat er soms een overvloed is en alles dan zo aan de kant word gedaan. Vind ik geen prettige gedachten. Ooit wil ik het wel, maar eigenlijk is ooit te laat.

Ik heb mij 13 jaar geleden opgegeven als orgaandonor.
Ik kon op het formulier inderdaad aankruisen, welke organen ik wel of niet wilde opgeven. Ik heb toen alles aangekruist behalve mijn ogen.

Heb ik toen niet zo heel erg bij nagedacht eigenlijk, gewoon intuitief ingevuld. Tja waarschijnlijk omdat de ogen de poort zijn naar de ziel.

Hmm dat is ook nog een kwestie: kies je voor donatie van alle organen of maak je daarin een bepaalde selectie? Want de organensoorten heb ik op het formulier (jaren terug) wel moeten aankruisen. Met het hoornvlies heb ik ergens alweer minder moeite dan het hart.. terwijl het vast geen verschil uitmaakt wat er uiteindelijk voor orgaan deel gaat uitmaken van een ander, het blijft toch een stukje van je Zelf.

Kan me toch niet voorstellen dat alles eerst wordt weggehaald en opgeslagen, en weggegooid als het achteraf toch niet nodig is. Alsof de chirurg het boodschappenlijstje afgaat bij je, en de over datum producten uiteindelijk maar weggooit. Denk dat ze toch alleen organen gebruiken als er een op dat precieze moment nodig is.

Maar goed, ik ben er nog niet uit. Kan mezelf wel vinden in alle argumenten die jullie aandragen.. Het is ergens een lugubere gedachte, een vraagstuk waar je ook niet te lang en diep over na wilt denken. Uiteindelijk hoort alles van je lichaam toch bij jou en niemand anders. Daarom vraag ik me af of mensen en hun ver ontwikkelde technieken zich hiermee niet teveel bemoeien met het levens (en stervens)proces. Net zoals bijvoorbeeld het manipuleren van genen. In de toekomst kun je vast zelf van tevoren bepalen of je kindje een jongetje of meisje wordt.. waar is de grens? Zijn we echt niet 'verkeerd' bezig? Ik geloof wel dat het uiteindelijk allemaal wel goed komt, wat voor keuzes we ook nemen, maar toch blijft bij mij knagen dat de menselijke bemoeienis te ver doorschiet. Ik zou me bijna schuldig voelen als ik donor-af word...

Ik hoop maar dat orgaandonatie voor de toekomstige generaties niet verplicht wordt en om dan over sociale druk nog maar te zwijgen..

Ik denk dat de overgang niet zo moeilijk is, mits je al langzaam werd voorbereid op je dood dooe de engelen. Als die onverwacht is, is het al weer iets anders. Maar dat is al bekent.

Maar hoe zit het met mensen die bijvoorbeeld de ziekte hebben dat een lichaamsdeel niet bij hun hoort en deze laten verwijderen?

De ziel wordt een stukje beinvloed bij de ontvanger, maar ik denk ook dat het als het de bedoeling is dat je iets krijgt, het ook krijgt. Helaas is ook hierin de verkeerde visie dat met geld je alles wel kan kopen wat gebeurt. Maar dan denk ik dat ook dan zal moeten blijken of je het moet krijgen of niet, en als je het krijgt en het was niet de bedoeling dat het gevolgen heeft.

Maar als een jong iemand in het leven staat, is het al moeilijker om aan te zien dat iemand het niet krijgt, dan een ouder op leeftijd iemand.
Maar ook in de medische wereld is de grens aan het verschuiven, omdat er zoveel mogelijk is en kan.

Toch vind ik het wel bijzonder dat ook mediums elkaar tegenspreken. Dus wie moet je geloven?
Maasr je eigen weg zoeken hierin is het belangrijkste, ongeacht hoe die is.

Mooie stof tot nadenken geef je Marij..

Ik ben absoluut niet bang voor de dood, maar in zulke dilemma's (ook al creëerden we die zelf ;)), zijn zoveel ja-maar's.

Ik ben altijd vóór donatie geweest, gewoon om anderen te helpen. Maar steeds vaker bekruipt me het idee dat we de natuur teveel beïnvloeden en uit haar natuurlijk evenwicht halen. De natuur (en ziel) weet de juiste weg, daar geloof ik heilig in.

Maar...dat is makkelijker gezegd als gedaan. Iemand die ik kende besloot te stoppen met de chemo, hij had heel duidelijk de visie zijn laatste maanden die voor hem tóch gingen komen i.i.g. met plezier door te komen. Hij heeft wel steeds pijn bestrijding toegestaan dat wel. Ik vond dat heel mooi om van zo dichtbij mee te mogen maken, ik heb ongelooflijk veel respect voor die keuze. Maar wat nu als morgen mijn kind ervoor staat? ben ik dan ook zo sterk, wetende dat er mogelijkheden zijn? Ik betwijfel het..tenzij mijn kind er zelf een visie in heeft.

Er zijn al veel ervaringen van mensen beschreven die een ander orgaan kregen en waaruit bleek dat zij daarna veranderden en/of de aanwezigheid van de andere persoon steeds voelden. Dat betekend dat de boodschap van jouw kennis nu zelfs met veel ervaring en ook al wat onderzoek onderbouwd kan worden.

Helaas alleen in het engels, maar wel een interessante docu hierover (deel 1, andere delen te vinden op Youtube):

Ik begrijp wat je wilt zeggen Petra.. er zijn zoveel situaties denkbaar dat men maar al te graag meegaat in de technieken die de mensheid tot nu toe heeft ontwikkeld, waarbij de natuur niet de vrije loop wordt gelaten. We leven in een tijd dat je ervoor kunt kiezen om uit het leven te stappen als je ondraaglijke pijnen lijdt als gevolg van een ongeneeslijke ziekte... De natuur kan soms meedogenloos zijn... Ik denk dat ik in zon situatie net zo goed toe zou geven aan de mogelijkheden die de mensheid biedt, al kan ik natuurlijk niet uit ervaring spreken.
Bij orgaandonatie ligt het toch wel een beetje anders. We weten duidelijk nog niet echt wat de precieze gevolgen ervan zijn, anders was ik heel gemakkelijk bij mijn oorspronkelijke keuze gebleven.

We willen allemaal goed zijn voor de medemens en zo ons steentje bijdragen aan de mensen die het toch zo hard nodig hebben.. Het moeilijke is dat je nú een keuze moet maken, terwijl de gevolgen onduidelijk zijn (voor beide zielen in kwestie), vooral als er tegenstrijdige informatie wordt doorgegeven door mediums. Ik denk dat mensen ergens toch te snel voor donatie kiezen, misschien mede doordat het ook wel een beetje van je wordt verwacht in de huidige maatschappij.

Ik zal de docu bekijken zodra ik bij de pc zit, mijn telefoon heeft nog wel eens kuren

Nou dat is Marije, ik vermoed wel dat als het over mezelf gaat, dat ik me liever overgeef aan de natuur, echter ook dat is niet eenvoudig, want je laat in dat geval ook altijd mensen achter die met die keuze om moeten kunnen gaan. Het is zo geweldig dat we zoveel kunnen repareren aan een mens, maar we hebben er meteen zo'n dilemma bij

Ik geloof overigens niet dat het verkeerd is dat herinneringen en gevoelens doorleven in het lichaam van de ander, eigenlijk vind ik dat iets heel bijzonders. Het verwonderd me nog meer over wie we werkelijk zijn.

Ik betwijfel of dit voor de ziel gevolgen heeft, naar mijn indruk gaat die gewoon verder. Ik denk dat het meer om herinneringen van gevoelens en ervaringen gaat die door de samenwerking tussen emotioneel lichaam, energetisch lichaam en fysiek lichaam opgeslagen zijn geraakt. Maar dat is mijn intuïtie die dat zegt, daarmee alleen mijn waarheid.

De docu is echt heel interessant, zit vol met verhalen van mensen die bijzondere dingen meemaakten na hun transplantatie. Ook artsen en onderzoekers die aanvankelijk sceptisch waren, zijn steeds meer geïnteresseerd geraakt in deze ervaringen.

Wat ik mij afvraag, m.b.t. de mensen die liever niet aan transplantatie doen (ik val er zelf ook min of meer onder):
Welk effect heeft deze gedachte nog meer? 'Hoe denk je bv. over coma? Voortzetten of laten gaan? En wat in geval van euthanasie? Chemo-therapie?'

Daar ging iets mis. De goede link:
http://www.wijwordenwakker.org/content.asp?m=M3

Ok, mijn laatste poging.. was erg benieuwd naar jullie reacties bij dit artikel (Mariekes uitleg bij het onderwerp van orgaandonatie). Als onderstaande link niet werkt: het is te vinden op www.wijwordenwakker.org

http://www.wijwordenwakker.org/content.asp?m=M3