Kort verhaal
Mijmerend zat ik op de bank. Gedachten schoten van links naar rechts, en vroeg me dingen af die veel te ver gingen. Waarom liet ik het denken gewoon niet even los. Dat geest en lichaam onlosmakelijk met elkaar verbonden moeten zijn, zowel in plezier als in lijden? Afhankelijk in welke laag van denken je zit, zo komt ook de opgedane ervaring binnen? In welke context kon je spreken van ervaring dat groeit naar wijsheid.
Vele vragen bleven door mijn hoofd schieten. Ik wist het even niet meer, en liet het zo. Besefte dat mijn sigaret lag af te roken, waardoor het leek alsof ik een tijdje van de aardbodem weg was geweest, dieper in andere sferen. Ik nam weer een flinke haal en blies blauwe wolken uit die me mijn klare zicht ontnamen.
Zoekende als ik was, had ik voor mezelf besloten om opnieuw mijn grenzen te verkennen, en op weg te gaan naar onbekende gebieden. Donkere diepten die door de gemiddelde mens werden weggelachen, en niet eens in hun gedachten zouden opkomen, doemden voor mijn ogen op. Was het doordat ze zo welopgevoed waren, of was het de angst voor het risico? Bang om ervaring op te doen, of waren ze toch al zo ver dat ze inzagen dat het geen zin had om je op deze weg te begeven? Of hielden ze misschien wel genoeg van zichzelf om geen misstappen te ondernemen?!
Tegelijkertijd voelde ik me ontheemd, losgeslagen en onbegrepen in een wereld vol mogelijkheden. Eenzaamheid, verlatenheid en ontevredenheid in combinatie met eerdere ervaringen die ik niet goed kon plaatsen. Ze deden pijn. Had het gevoel er niet bij te horen. Niemand die een warme hand op mijn schouder legde en me begreep zonder verdere woorden. Wat ik nodig had, wist ik zelf niet eens. Seksuele verlangens. Wilde geen verantwoordelijkheden die hoorden bij een jonge man op een bepaalde leeftijd. Was niet gemaakt voor burgerlijkheid en gestylde keukens. Wilde een groots leven, onbehoorlijk en buitensporig. Kunst in de vorm van leven, creëren en ervaren. Stond open voor veel, maar wist op dit moment gewoon niet wat goed voor me was.
Lang leve het internet waarin genoeg beschadigde zielen te vinden waren. Kinderen van de nacht. Die pas open bloeien als de zon verdwenen is, en er gelijkgestemden in hetzelfde ritme ademen. Geloofde nog in een rare wet, die aantrekking heette en dat er die mensen waren die met een reden op je pad kwamen.
Zo gebeurde. Ik ontmoette een vrouw die dingen in me aanraakte waarvan ik niet wist dat ze in me zaten. Kwam mezelf in hoeken tegen waar ik nog nooit gekeken had, en kreeg glimpen van levens te zien die voorbij waren en niet meer terug te halen zijn. Het maakte me compleet en vele mysteriën losten zich langzaam maar zeker op, aangevuld door een kracht in mezelf die door buiten gevuld werd. Het was die onbekende kracht waar de wereld naar mijn idee op gestoeld was. Je kon het alle namen geven, geloof, prana, God, Boeddha en noem maar op. Het deerde me niet zoveel wat voor naam er aan gegeven werd, voor mij was het duidelijk dat het gewoon goed was. Het was die stem die mij de geheimen van het onzichtbare influisterde.
Alsof ik op wolken liep, suisde ik door het leven totdat me een offer werd gevraagd dat me in mijn diepste wezen moest testen. Ik faalde, want liet angst een grotere rol spelen. Ik daalde af, maar werd eigenlijk naar boven getild. Naar de wereld zoals iedereen die dagelijks ziet. Was dit de bedoeling? Pijn kwam veel harder binnen, die ik zelfs lichamelijk kon voelen. Negativiteit kreeg een grotere invloed op me, en maakte me verward. De helderheid die ik normaal had vervloog en mijn gedachten verschoven de grenzen van zuiverheid en persoonlijk verlangen.
Kon ik het vergelijken met het verhaal wat lang geleden geschreven was, waarin ik alleen een blad kon vinden om mezelf te bedekken. In dit geval was het alleen een schrijfblad waarin ik alles op kwijt kan, maar het verhult niets en doet nergens iets aan af. Het was levensgroot.
De grenzen die normaal van binnenuit kwamen ging ik in de grote wereld opzoeken. Daar waren geen grenzen te vinden. Alleen verschillende leefwerelden, doorspekt met de meningen van anderen. Toch dacht ik het daar te vinden en een ander zou me toch aangeven wat wel en niet goed voor me was? Het zette me weer aan het denken.
Menselijkheid is in alle gradaties terug te vinden. In het gewone, dagelijkse leven. En dan nog de vraag wat zo gewoon aan gewoon is. Houding, gedachten, gevoel, woorden en gedragingen. Alles beeldt iets uit en verteld iets. Duidelijk of minder duidelijk. Dit is uiteindelijk toch een universeel goed. Prachtige woorden dekken een bepaalde lading voor diegene die er gevoelig voor is en even niet weet waar te zoeken. Of je probeert jezelf te verhullen in een bepaalde verschijning. Echte menselijkheid doorziet en veroordeelt niet. Elke handeling symboliseert datgene wat je op dat moment in jezelf hebt opgebouwd. Bewust pijn doen is dan nooit echt het geval?! Achteraf weet iedereen wat fout is, tenminste als je hier voor open staat?!
Ik liet alles even voor wat het was en ging op zoek naar personen waarvan ik dacht dat ze me zouden begrijpen. Spirituele, paranormale mensen. Die waren zo gevoelig en stonden in verbinding met het hogere stuk, deze zouden me toch wel kunnen zien? Ik ging bewust alleen naar een beurs toe en straalde een bepaalde hulpvraag uit. Deze werd zeker opgepakt. Zag de mensen die aura’s konden lezen naar me kijken. Ook bepaalde paragnosten spraken me aan, en vroegen dingen aan me en liepen daarna naar hun mede-collega. Zag ze kijken en praten. Voelde me niet helemaal op mijn gemak, maar het was mijn keuze om hier te zijn.
Vond het alleen verwonderlijk dat niemand me aansprak. Als ik terug keek, werd er naar beneden gekeken. Waar was de liefde, waar was de compassie? Ik vond en voelde het niet, voelde alleen een ego-stuk van het kunnen doorzien. Plastisch, en zonder warmte.
Het was geen loslaten van dat stukje mens wat er gezien werd. Het was het toevoegen en aandikken van menselijkheid. Werd men hier zelf rijker van? Moest men zelf nog het een en ander leren en daarom vergelijken of toetsen aan die ander? Raakte het iets in henzelf aan wat toch herkenbaar was. Waarom zie je iets bij een ander, dat een sterke reactie in jou oproept? Was het uitje bij de mensen die hier zaten nog lang niet afgepeld? Vond geen feedback of een warm begrip. Een illusie armer.
Karma, ook zo’n begrip. Mensen die het naar hartelust gebruiken om of alles in een hokje te stoppen omdat ze geen in- of uitzicht zien, of om de pijn nog verder bij een ander erin te wrijven.
Het woord Karma hield me bezig, maar liet ik ook weer snel los.
Was bezig geweest in huis en had mezelf voorgenomen op bed te gaan liggen om wat uit te rusten. Vind het soms prettig dat fantasie en werkelijkheid zo dichtbij komen, als je in je eigen wereld zit. Dat het soms moeilijk wordt aan te geven wat echt is en wat niet. Die momenten zijn gewoonweg prijsloos. Alsof de wereld van die je voelt, verschuift naar wat je ineens kan zien en andersom. Zo was het ook deze keer. Sloot hierbij mijn ogen.
Ik zag letterlijk een verharding in de vorm van losse schilden om mijn lichaam heen, dat aaneensloot als een bijna onverwoestbaar harnas. Een van die schilden probeerde zich los te weken. Het leek of ik in de lucht dreef met die donkere schilden om me heen, die moeiteloos mee bewogen in elke beweging die ik maakte. Net zoals een pantser dat een insect voor gevaar beschermt. Alleen liet een van deze schilden nu definitief los, en hieronder kwam een helder licht vandaan, dat me bijna verblindde. Het pulseerde in de donkere nacht en symboliseerde het universele licht dat overal was en in mezelf ook bestond.
Ik voelde een onmetelijke kracht en de blinddoek die ik mezelf jaren geleden had omgedaan verdween nu definitief.
Toen ik bij bewustzijn kwam, wist ik het zeker. Het ergste, meest duistere en zwaarwegendste stuk had ik achter me gelaten. Het kon nu alleen nog maar beter worden. Was ik hetzelfde als de collega die in een ver verleden tegenover me zat. Waar ik soms over droomde? Hij was slecht naar mijn gevoel. Een schorpioen, een giftig dier, gepantserd tot aan zijn poten. Niet te verslaan. Verhard. Maar wel met een groot verschil. Hij had ogen van vuur, rode, bijna lichtgevende ogen. Wat symboliseerde dat hij haat kon voelen en dit ook uit kon zenden. Dat was bij mij nooit en nu ook niet terug te vinden.
De tijd kabbelde voort totdat er iets gebeurde dat mijn aandacht trok. Het herkenbare gevoel dat ik aan kracht verloor. De dagelijkse realiteit vrat aan mijn ziel. Harteloos en koud werd mijn hart langzaam maar zeker afgekoeld. En niet omdat ik het wilde, maar omdat ik niet begreep dat mensen niet konden zien dat iedereen hetzelfde was. Was dit het bewust zijn? Iedereen had toch een behoefte om liefde te voelen, lief te hebben en te genieten van het leven dat men gegeven was. Alles werd met de voeten getreden, berekend, harteloos, pijnlijk. Bestond God nog in deze wereld, of was iedereen zijn eigen God geworden? De warme stem die me elke keer innerlijk opnieuw riep en troostte werd zachter, ook al probeerde ik haar elke keer te vangen. Ze glipte weg tussen mijn vingers. Een andere stem werd me steeds meer gewaar. Die van kritiek, van de mens in het algemeen. Wat had het nu allemaal nog voor zin? Zo was er toch geen echte uitkomst meer? Het ritme van de aarde pulseerde door mijn aderen, gevangen in het rad van het leven. Ogen verstoken van het daadwerkelijke licht, op zoek naar warmte.
Kon niet meer geven in de liefde. Wat ik wel wilde was ontvangen, zonder ook maar iets terug te verwachten... dacht ik. Er was een verandering gekomen in mezelf, waar ik mijn vinger niet op kon leggen. Een noot die open was gebroken. Een schil die niet had mogen scheuren. Egoïsme vermengd met een intense zoektocht naar mezelf. Wat ik niet kreeg, daar ging ik naar op zoek.
Ze kwamen nu in mannelijke vorm. Het leek gemakkelijker, en het voelde vertrouwd, vreemd onderdanig, wellicht liefdevoller? Weet niet precies wat ik ervan moest denken, maar het gaf me op dat moment de aandacht die ik nodig had. Gevend en verwachtend, totdat er geen vrijblijvendheid meer was. Er ontstond meer en meer een bezitterige leegte. Waren dit ook de zielen, op zoek naar vervulling van een behoefde wat niet door de tussenkomst van een mens gestild kon worden? Kwam tot besef dat dit niet was wat ik zocht, en liet het voorbij gaan.
Kon niet meer helder denken, was dit nu het leven, was dit alles wat het te bieden had? Herinnerde me mijn jonge jaren, waarin het geluk me leek toe te lachen, en ik in verbinding stond met datgene waar ik nu net niet mijn vinger op kon leggen, maar waardoor ik me wel heel voelde. Alsof ik gedragen werd op handen, weinig me kon deren, als een onzichtbaar schild dat me beschermde.
Nu was het schild verzwakt, afgebrokkeld tot een vlies waar scheuren in zaten en gemakkelijk infecteerde door de invloeden van buitenaf. Mijn lichaam protesteerde, mijn hoofd zat vol. Als een vulkaan die ondergronds werkte, op het punt van een uitbarsting. Als zelfbescherming was mijn eerste instinctieve reactie mijn gevoelens niet te tonen, bang voor gezichtsverlies. De spanning die ik voelde zat ik in elke vezel van mijn lijf. Kon wel janken, ik kon gewoon niet meer.
De drang van het mezelf bewijzen dat ik iets van mijn leven kon, en moest maken, staken elke keer opnieuw de kop op. Geldingsdrang. De betere willen zijn, bijzonder willen zijn. Wilde dit gevoel kwijt. Wat in eerdere jaren bevredigend genoeg was, liet op dit moment in de tijd zijn doel vervagen. Ik ging op mijn knieën zitten en bad tot God. Ergens had ik ooit gelezen dat waar voor mensen zo ontzettend veel nodig was, het uiteindelijk wel leidde tot vergiffenis, maar dit pas na lange tijd en na veel verdriet. Voor God alleen was een traan van berouw al voldoende.
Wie had het woord boetedoening verzonnen? Wie geloofde in straf, een leven lang boeten voor een fout, het branden in de hel.
Ik geloofde in vergiffenis. Dit was mijn bittere traan, die brandde in mijn huid.
