begin februari is mijn opa overleden. 10 februari om preciezer te zijn. Dit 'gedicht' van Toon Hermans stond op zijn doodsprentje;
sterven doe je niet ineens
maar af en toe een beetje
en alle beetjes die je stierf
't is vreemd, maar die vergeet je
het is je dikwijls zelf ontgaan
je zegt: 'ik ben wat moe'
maar op een keer dan ben je
aan je laatste beetje toe..
Ze hadden voor mijn opa geen beter gedicht kunnen kiezen. Ik plaats dit hier n.a.v een gesprek dat ik gisteren met mijn broer had. Het was de eerste keer dat we erover praatte.