Hallo allemaal,
Ik ben Lilit. Via google heb ik deze site gevonden en wil jullie hulp vragen om eea helder te hebben voor mezelf.
Ik zal eerst het verhaal vertellen.
Mijn moeder is overleden toen ik 1.5 jaar was. Ik kan haar niet herinneren en heb haar ook nooit in mijn dromen gezien. Maar innerlijk voel ik haar heel erg bij mij. Ik heb nog een zus en broer maar die band hebben zij niet zo. Ik ben zelf heel emotioneel en heb altijd gehuild waarom het zo is gegaan dat ik mijn moeder nooit heb gezien en ik vind het heel jammer dat ik geen een herinnering van haar heb. Qua uiterlijk lijk ik heel erg op haar, mensen die mijn moeder hebben gekend zeggen ook dat ik persoonlijk ook heel erg op haar lijk en daar ben ik heel trots op. Zij is mijn voorbeeld altijd geweest. Het is zelfs zo erg dat mijn oom die liefde en heimwee wat hij voelt voor zijn overleden zus bij mij zoekt.
Mijn moeder is overleden tijdens de bevalling van mijn broertje. Toen ik zwanger was had ik zelfde verschijnselen wat zij ook heeft gehad tijdens haar zwangerschap. Ik was zo bang dat ik ook zelfde lot zou hebben wat zij heeft gehad.
Tijdens de bevalling kreeg ik precies met dezelfde complicatie te maken waaraan zij is overleden. Het voelde zo eng, gelukkig viel het uiteindelijk echt mee.
Ik ben zelf gelovig, ik bid regelmatig naar God maar ik praat ook vaak in mezelf met mijn moeder. Ik heb dat altijd onbewust gedaan, ik werd daar rustig van en ik vroeg haar om hulp als ik het moeilijk had.
Al deze innerlijke communicatie heb ik altijd prettig ervaren dat bracht mij tot rust en ik geloofde dat zij mij aan het beschermen was.
Paar nachten geleden lag ik te slapen, ik was die dag allen thuis samen met mijn zoontje, want mijn man was weg. Midden in de nacht werd ik wakker ik zag naast mijn bed een silhouet met een lichtblauwe kleur staan en die gaf een fel licht. Ik kon de donkere kamer achter de silhouet zien. En ik hoorde mijn zoontje huilen. Mijn ogen waren half open, ik weet niet of dat door licht kwam. Ik probeerde mijn ogen goed openen en omhoog kijken om het gezicht te zien maar mijn ogen voelden heel zwaar aan. Ik zei hele tijd mama mama. Ik voelde dat zij het was. Opeens deed ik heel hard mijn best en opende ik mijn ogen en toen was zij weg. Ik ging naar mijn zoontje heb hem rustig gemaakt en kwam terug in mijn bed.
Toen besefte ik wat ik had gezien. Ik was geschokt…en nog steeds. Met veel moeite ben ik weer in slaap gevallen. In mijn droom vertelde ik aan een goede vriendin precies hetzelfde wat ik had gezien. Waarop zij zegt: “Lilit, ik denk dat je moeder niet wilde dat je haar gezicht zag om je niet bang te maken’. Die zelfde dag komt die vriendin bij mij en ik vertel haar wat ik heb gezien, waarop zij precies hetzelfde antwoord geeft wat ze in mijn droom had gegeven.
Ik hou heel veel van mijn moeder. Zij is voor mij als een engel. Ik ben altijd zo trots geweest dat ik als enige kind zo veel op haar lijk. Maar nu ben ik vreselijk bang. Ik wil haar zo niet zien, ik kan niet meer allen thuis blijven.
Ik probeer mezelf te overtuigen dat het een droom was. Maar binnen in mijn hart weet ik dat het niet zo is.
Alsjeblieft geef mij advies, zeg iets wat ik moet doen om dit vreselijke angstgevoel weg te krijgen. Want als het zo blijft word ik op den duur gek van!
Help mij aub ik ben erg bang!
Delen:
Ariel
nov 7 '11
Waarom ben je bang om haar zo te zien?
Ze is juist heel mooi en goed zoals je haar beschrijft.
Dat je haar gezicht niet mag zien betekend niet iets engs of zo.
Je maakt jezelf gewoon bang door deze ervaring en doordat je jezelf angst aanpraat.
Er is juist iets heel moois gebeurd.
Je mocht je moeder zien.
Je hebt haar gezicht nog niet gezien misschien omdat je er nog niet aan toe was hoe groot je verlangen ook is.
Maak jezelf dus nit bang.
Je vriendin zei hetzelfde als in de droom dus het was een voorspellende droom. Ook niks engs aan dus.
Knuffel.
Ze is juist heel mooi en goed zoals je haar beschrijft.
Dat je haar gezicht niet mag zien betekend niet iets engs of zo.
Je maakt jezelf gewoon bang door deze ervaring en doordat je jezelf angst aanpraat.
Er is juist iets heel moois gebeurd.
Je mocht je moeder zien.
Je hebt haar gezicht nog niet gezien misschien omdat je er nog niet aan toe was hoe groot je verlangen ook is.
Maak jezelf dus nit bang.
Je vriendin zei hetzelfde als in de droom dus het was een voorspellende droom. Ook niks engs aan dus.
Knuffel.
Emuca
nov 7 '11
Wees niet bang voor verschijningen, zeker niet als je je moeder ervaart als een soort engel die over je waakt. Vertrouw er op dat zij zich over je ontfermd en over je waakt, angst voor haar hebben hoeft niet.
Natuurlijk is het zien van een verschijning een heel heftige en soms unieke ervaring die vooral eng lijkt omdat het je nog nooit eerder overkomen is en je daarbij meteen iemand zag die heel erg dicht bij je staat. Dat is iets wat je moet verwerken, maar een angst er voor krijgen zorgt er alleen maar voor dat het moeilijker wordt. Er is toen toch niks naars gebeurd?
Natuurlijk is het zien van een verschijning een heel heftige en soms unieke ervaring die vooral eng lijkt omdat het je nog nooit eerder overkomen is en je daarbij meteen iemand zag die heel erg dicht bij je staat. Dat is iets wat je moet verwerken, maar een angst er voor krijgen zorgt er alleen maar voor dat het moeilijker wordt. Er is toen toch niks naars gebeurd?
LiLiT
nov 7 '11
Ik weet eigenlijk niet waarom ik zo bang ben. Ik was van klein af altijd bang en moest regelmatig bij een mevrouw langs die de angst wegnam.
waar ik het meest zit is de twijfel of beter gezegd de onzekerheid dat ik heb...was het een droom of was het echt???
Voor mijn gevoel was het wel echt.
En ik wil graag weten waarom zij bij mij was wat wil zij?? is het een teken?
waar ik het meest zit is de twijfel of beter gezegd de onzekerheid dat ik heb...was het een droom of was het echt???
Voor mijn gevoel was het wel echt.
En ik wil graag weten waarom zij bij mij was wat wil zij?? is het een teken?
Cialara
nov 7 '11
Hoi LiLiT,
Wat ik uit je verhaal opmaak is dat je een lucide droom of een gedeeltelijke uittreding hebt gehad. Je hebt namelijk astraal kunnen zien. Dat is waarom je je ogen zo moeilijk open kreeg en zwaar voelden. En toen ze eenmaal echt open waren was ze weg, omdat je op dat moment weer in je lichaam zat en haar niet waar kon nemen.
Je moeder zal vaak bij je zijn, omdat ze van je houdt en nu liet ze zichzelf aan je zien, zodat je weet dat ze er echt is. Niets om bang voor te zijn. Maar wel heftig om mee te maken, dat is zeker waar. Als je voor het eerst zo'n ervaring hebt is dat heel bevreemdend, omdat het totaal anders is dan we hier gewend zijn.
Dit was echt Lilit! En het komt omdat de nieuwe tijd is aangebroken waarin we allemaal meer van dit soort ervaringen zullen gaan krijgen. Wees niet bang, dat is echt niet nodig. Weet dat je altijd beschermd zult zijn door je persoonlijke gids en die vond dat het tijd was om je moeder te zien, zie het als een heel lief kado van deze gids en je moeder.
Wat zij wil, dat zal voornamelijk zijn dat ze je nog als haar dochter ziet en je wil laten merken dat ze er voor je is. Jij hebt zelf een goed contact met haar, via de innerlijke gesprekken tenslotte, dus het lijntje is nooit verbroken zal ik maar zeggen.
Hoop dat je er wat rust in kunt vinden,
Liefs Cialara.
Wat ik uit je verhaal opmaak is dat je een lucide droom of een gedeeltelijke uittreding hebt gehad. Je hebt namelijk astraal kunnen zien. Dat is waarom je je ogen zo moeilijk open kreeg en zwaar voelden. En toen ze eenmaal echt open waren was ze weg, omdat je op dat moment weer in je lichaam zat en haar niet waar kon nemen.
Je moeder zal vaak bij je zijn, omdat ze van je houdt en nu liet ze zichzelf aan je zien, zodat je weet dat ze er echt is. Niets om bang voor te zijn. Maar wel heftig om mee te maken, dat is zeker waar. Als je voor het eerst zo'n ervaring hebt is dat heel bevreemdend, omdat het totaal anders is dan we hier gewend zijn.
Dit was echt Lilit! En het komt omdat de nieuwe tijd is aangebroken waarin we allemaal meer van dit soort ervaringen zullen gaan krijgen. Wees niet bang, dat is echt niet nodig. Weet dat je altijd beschermd zult zijn door je persoonlijke gids en die vond dat het tijd was om je moeder te zien, zie het als een heel lief kado van deze gids en je moeder.
Wat zij wil, dat zal voornamelijk zijn dat ze je nog als haar dochter ziet en je wil laten merken dat ze er voor je is. Jij hebt zelf een goed contact met haar, via de innerlijke gesprekken tenslotte, dus het lijntje is nooit verbroken zal ik maar zeggen.
Hoop dat je er wat rust in kunt vinden,
Liefs Cialara.
Ariel
nov 7 '11
Origineel bericht van: LiLiT
Ik weet eigenlijk niet waarom ik zo bang ben. Ik was van klein af altijd bang en moest regelmatig bij een mevrouw langs die de angst wegnam.
waar ik het meest zit is de twijfel of beter gezegd de onzekerheid dat ik heb...was het een droom of was het echt???
Voor mijn gevoel was het wel echt.
En ik wil graag weten waarom zij bij mij was wat wil zij?? is het een teken?
waar ik het meest zit is de twijfel of beter gezegd de onzekerheid dat ik heb...was het een droom of was het echt???
Voor mijn gevoel was het wel echt.
En ik wil graag weten waarom zij bij mij was wat wil zij?? is het een teken?
waarom werd je bij die mevrouw gebracht?
Naar mijn idee is zo je angst gevoed omdat je dus geleerd werd dat wat je meemaakte en bang maakte dus ook daadwerkelijk iets was om bang voor te zijn.
En dat je daarom nu een onverklaarbare angst hebt voor iets wat heel mooi is.
Je moeder was er en gaf licht dat doen verlichte zielen.
Dus goede zielen.
Je sliep nog half en daarom keek je met je 3e oog ipv met je "echte" ogen.
daardoor kon je je moeder zien en daarom leek ze weg toen je echt je ogen open deed.
Ze was er wel ,maar je kon haar niet meer zien omdat je met je "echte" ogen keek.
Als ze je kwaad wilde doen en het een verkeerd "iets: was was er al een poging ondernomen om je angst aan te jagen.
Je moeder was er dus echt en je hoeft niet bang te zijn.
knuffel
MoonFlowertje
nov 8 '11
Hey LiLiT...
Wat ik heel duidelijk voel bij het lezen van je verhaal, is dat
je je verleden aan het verwerken bent...
Op het moment dat je het licht-blauwe silhouet zag staan, was je je bewust dat het je moeder was...
Het feit dat je haar gezicht niet kon zien, kan staan voor het feit, dat je je moeders identiteit niet meer kan herinneren...
Het maakt je bang, dat je je moeder niet meer kan herinneren, toen ze nog leefde...
Als je terug denkt aan het moment, weet je dat je, het met je ziel (als geest) zag. Omdat er geen angst bij te voelen was ( dit gevoel kwam pas later), je voelde ook geen liefde...
Je was bewust, kon er naar kijken, en kon zeggen, mama, mama...
waarschijnlijk kon je dit zelf niet horen?
Waarschijnlijk was je in een lucide droom bij je moeder, zoals Cialara hierboven al schreef
Omdat je je zoontje hoorde huilen, en jij als moeder daar nu eenmaal een heel sterk oergevoel voor hebt,( instinctief) ben je uit de droom gekomen, met moeite natuurlijk!
De kleur lichtblauw is ook prachtig, het is de blauwe kleur die bij de keelchakra hoort, vermengt met zilver...
de kleur staat voor spiritueel vertrouwen, evenwicht, openheid
Ook voor het spirituele zelfvertrouwen en communicatie en voor de vrede...
Jou angst die je achteraf hebt, heeft te maken met jou moeders overlijden op jou zeer jonge leeftijd...
tussen je 1ste en 3de jaar werk je aan je onderbewuste.
Aan de basis, voor je verdere leven...
Het stukje houvast was ineens weg!
Toch is je moeder altijd bij je gebleven...
Waarschijnlijk is ze 1 van jou gidsen... die er altijd zullen zijn...
Jou basis is eigenlijk dus al op spiritueel niveau, best heel sterk.
Misschien dat je nooit echt een bevestiging heb gekregen.
Maar dit zal echt niet lang meer duren.
Je bent hartstikke begaafd! Dit raakt in een stroomversnelling...
(nieuwe tijd)
Heb je toevallig een foto van je moeder?
Misschien zou je deze ergens neer kunnen zetten, als een soort altaartje... waar je elke dag naar kan kijken, en een kaarsje kan branden?
Dan kun je het gezicht van je moeder makkelijker terug halen...
(is mijn ervaring)
Als je aan je moeder denkt, is ze meteen bij je, dat weet je toch hè?
Hetgene wat je voelt, is een soort verlatingsangst, angst voor het onbekende, denk ik... Omdat je nu eenmaal, net als alle mensen op een gegeven moment het druk met allerlei dagelijkse dingen krijgt, raakt het contact wat je met moet moeder had, een beetje op de achtergrond...
op een gegeven moment, als je weer wat rust in je leven hebt (huisje boompje beestje) komt dit weer terug...
En daar zit je nu middenin...
Wees alsjeblieft niet bang, want als er iets goeds is, in je leven, is het je moeder!
Ik heb zelf een periode gehad, dat ik alleen maar heb gehuilt...
Ik wist niet eens waarom? toch vertelde een medium dat dit hetgene was, waar ik doorheen moest!
Het was gewoon een muur die ik had opgebouwd, van verdriet...
Ik weet nog, dat ik er ook bang voor was...
uiteindelijk is het zekerheid geworden, (uiteraard niet met alles, helaas) Maar het is een stukje van mij, als persoon.
groetjes moonflowertje
ps. schrijf maar van je af...
hoeft niet persé hier hoor ;)( mag wel)
misschien een schriftje ofzo
maar schrijven is goed
Wat ik heel duidelijk voel bij het lezen van je verhaal, is dat
je je verleden aan het verwerken bent...
Op het moment dat je het licht-blauwe silhouet zag staan, was je je bewust dat het je moeder was...
Het feit dat je haar gezicht niet kon zien, kan staan voor het feit, dat je je moeders identiteit niet meer kan herinneren...
Het maakt je bang, dat je je moeder niet meer kan herinneren, toen ze nog leefde...
Als je terug denkt aan het moment, weet je dat je, het met je ziel (als geest) zag. Omdat er geen angst bij te voelen was ( dit gevoel kwam pas later), je voelde ook geen liefde...
Je was bewust, kon er naar kijken, en kon zeggen, mama, mama...
waarschijnlijk kon je dit zelf niet horen?
Waarschijnlijk was je in een lucide droom bij je moeder, zoals Cialara hierboven al schreef
Omdat je je zoontje hoorde huilen, en jij als moeder daar nu eenmaal een heel sterk oergevoel voor hebt,( instinctief) ben je uit de droom gekomen, met moeite natuurlijk!
De kleur lichtblauw is ook prachtig, het is de blauwe kleur die bij de keelchakra hoort, vermengt met zilver...
de kleur staat voor spiritueel vertrouwen, evenwicht, openheid
Ook voor het spirituele zelfvertrouwen en communicatie en voor de vrede...
Jou angst die je achteraf hebt, heeft te maken met jou moeders overlijden op jou zeer jonge leeftijd...
tussen je 1ste en 3de jaar werk je aan je onderbewuste.
Aan de basis, voor je verdere leven...
Het stukje houvast was ineens weg!
Toch is je moeder altijd bij je gebleven...
Waarschijnlijk is ze 1 van jou gidsen... die er altijd zullen zijn...
Jou basis is eigenlijk dus al op spiritueel niveau, best heel sterk.
Misschien dat je nooit echt een bevestiging heb gekregen.
Maar dit zal echt niet lang meer duren.
Je bent hartstikke begaafd! Dit raakt in een stroomversnelling...
(nieuwe tijd
)Heb je toevallig een foto van je moeder?
Misschien zou je deze ergens neer kunnen zetten, als een soort altaartje... waar je elke dag naar kan kijken, en een kaarsje kan branden?
Dan kun je het gezicht van je moeder makkelijker terug halen...
(is mijn ervaring)
Als je aan je moeder denkt, is ze meteen bij je, dat weet je toch hè?
Hetgene wat je voelt, is een soort verlatingsangst, angst voor het onbekende, denk ik... Omdat je nu eenmaal, net als alle mensen op een gegeven moment het druk met allerlei dagelijkse dingen krijgt, raakt het contact wat je met moet moeder had, een beetje op de achtergrond...
op een gegeven moment, als je weer wat rust in je leven hebt (huisje boompje beestje) komt dit weer terug...
En daar zit je nu middenin...
Wees alsjeblieft niet bang, want als er iets goeds is, in je leven, is het je moeder!
Ik heb zelf een periode gehad, dat ik alleen maar heb gehuilt...
Ik wist niet eens waarom? toch vertelde een medium dat dit hetgene was, waar ik doorheen moest!
Het was gewoon een muur die ik had opgebouwd, van verdriet...
Ik weet nog, dat ik er ook bang voor was...
uiteindelijk is het zekerheid geworden, (uiteraard niet met alles, helaas) Maar het is een stukje van mij, als persoon.
groetjes moonflowertje
ps. schrijf maar van je af...
hoeft niet persé hier hoor ;)( mag wel)
misschien een schriftje ofzo
maar schrijven is goed
Ariel
nov 8 '11
Ja dat schrijven is goed.
Dat heb ik ook heel lang gedaan en het is heel moii terug lezen.
Dan zie je ineens heel duidelijk hoe je gegroeid bent en wat je geleerd hebt.
En vooral het verwerken van alles.
Dat heb ik ook heel lang gedaan en het is heel moii terug lezen.
Dan zie je ineens heel duidelijk hoe je gegroeid bent en wat je geleerd hebt.
En vooral het verwerken van alles.
LiLiT
nov 8 '11
Bedankt voor alle steun en aanmoedigingen!
Ik heb vannacht gebeden en ook met mijn moeder gepraat dat ik heel erg geschrokken ben, maar dat ik nog steeds heel veel van haar houd. Daarna heb ik goed geslapen.
Ik heb haar foto altijd naast mijn bed staan. Regelmatig zet ik ook een kaarsje bij haar foto.
Ik kreeg een advies van mijn man om de foto van mijn moeder weg te halen. Maar ik voelde me schuldig om dat te doen. Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik ook het gevoel had, dat als ik haar foto in de woonkamer zou zetten dat zij dan ook in de woonkamer is, heel raar. Maar uiteindelijk heb ik haar foto toch naast mijn bed gelaten.
Ik weet wel dat zij altijd bij mij is, dat heb ik altijd zo gevoeld. Ik ben nu minder bang en voel me opeens schuldig dat ik zo heb gereageerd. Ik wil niet dat zij mij in de steek laat. Alleen ik ben er nog niet klaar voor om op die manier met haar te communiceren.
Ik wil nog jullie mening vragen over wat anders. Mijn moeder verlor haar vader toen zij twee jaar was. Haar vader overleed toen hij 27 of 28 was. Mijn moeder is overleden toen zij 29 was. Voor haar dood zei ze dat zij als haar vader zou dood gaan, ze was bang maar ze wist wat er zou gebeuren als ze de operatiekamer zou ingaan. Soms denk ik dat ik ook met die leeftijd zou dood gaan en dan schrik ik van die gedachte. Ik wil dat niet. Ik ben momenteel 25 en ik hou heel veel van mijn kind en mijn man. Is het normaal dat ik zo denk? Ik wil van die gedachte af zijn.
Nogmaals bedankt voor jullie steun dat heeft mij geholpen om anders naar te kijken en mijn angst te overwinnen!
Ik heb vannacht gebeden en ook met mijn moeder gepraat dat ik heel erg geschrokken ben, maar dat ik nog steeds heel veel van haar houd. Daarna heb ik goed geslapen.
Ik heb haar foto altijd naast mijn bed staan. Regelmatig zet ik ook een kaarsje bij haar foto.
Ik kreeg een advies van mijn man om de foto van mijn moeder weg te halen. Maar ik voelde me schuldig om dat te doen. Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik ook het gevoel had, dat als ik haar foto in de woonkamer zou zetten dat zij dan ook in de woonkamer is, heel raar. Maar uiteindelijk heb ik haar foto toch naast mijn bed gelaten.
Ik weet wel dat zij altijd bij mij is, dat heb ik altijd zo gevoeld. Ik ben nu minder bang en voel me opeens schuldig dat ik zo heb gereageerd. Ik wil niet dat zij mij in de steek laat. Alleen ik ben er nog niet klaar voor om op die manier met haar te communiceren.
Ik wil nog jullie mening vragen over wat anders. Mijn moeder verlor haar vader toen zij twee jaar was. Haar vader overleed toen hij 27 of 28 was. Mijn moeder is overleden toen zij 29 was. Voor haar dood zei ze dat zij als haar vader zou dood gaan, ze was bang maar ze wist wat er zou gebeuren als ze de operatiekamer zou ingaan. Soms denk ik dat ik ook met die leeftijd zou dood gaan en dan schrik ik van die gedachte. Ik wil dat niet. Ik ben momenteel 25 en ik hou heel veel van mijn kind en mijn man. Is het normaal dat ik zo denk? Ik wil van die gedachte af zijn.
Nogmaals bedankt voor jullie steun dat heeft mij geholpen om anders naar te kijken en mijn angst te overwinnen!
JulienMoorrees
nov 8 '11
Hoi Lilit,
Als ik jouw reactie zo lees, en je schuldgevoel over het weghalen van de foto, vraag ik je, waarom je je moeder hier wilt houden? Wordt het geen tijd dat ze naar het licht toe gaat?
Je hebt heel lang geen moeder gehad en dit gemis draag je nog steeds met je mee. Dat jij nu angst heb om dood te gaan, komt omdat je die angst op jezelf projecteert door vast te houden aan de energie van je moeder. Hierdoor heb je het gevoel dat ze er toch nog is, terwijl dat je juist van jezelf afhoudt.
Hoe moeilijk het ook is, probeer toch meer jezelf te worden door los te laten wat je het moeilijkst vind. "De ander".
Sterkte en als je nog wat wilt weten of vragen dan hoor ik het graag.
Als ik jouw reactie zo lees, en je schuldgevoel over het weghalen van de foto, vraag ik je, waarom je je moeder hier wilt houden? Wordt het geen tijd dat ze naar het licht toe gaat?
Je hebt heel lang geen moeder gehad en dit gemis draag je nog steeds met je mee. Dat jij nu angst heb om dood te gaan, komt omdat je die angst op jezelf projecteert door vast te houden aan de energie van je moeder. Hierdoor heb je het gevoel dat ze er toch nog is, terwijl dat je juist van jezelf afhoudt.
Hoe moeilijk het ook is, probeer toch meer jezelf te worden door los te laten wat je het moeilijkst vind. "De ander".
Sterkte en als je nog wat wilt weten of vragen dan hoor ik het graag.
LiLiT
nov 8 '11
Misschien heb je ook wel gelijk dat ik haar bij mij hou. Maar ik kan het niet zomaar doen. Ik moet mezelf voorbereiden om afscheid van haar te kunnen nemen. Het is inderdaad zo dat ondanks het feit dat ik haar niet kan herinneren, ik haar nooit heb kunnen loslaten.
Het is lastig, maar ik kan wel de kracht vinden om dat te doen. Mijn broertje en zus hebben dat gedaan, ik zou dat ook kunnen. Maar ik weet niet waar ik moet beginnen.
Het is lastig, maar ik kan wel de kracht vinden om dat te doen. Mijn broertje en zus hebben dat gedaan, ik zou dat ook kunnen. Maar ik weet niet waar ik moet beginnen.
JulienMoorrees
nov 8 '11
Het begint met te onderzoeken waarom je nog haar vasthoud. Wat van haar, heb je nog niet in jezelf ontdekt?
Ariel
nov 8 '11
Je hoeft niet bang te zijn dat jou hetzelfde overkomt.
Dit is namelijk jouw leven en niet die van hun.
Het zal wel gebeuren als jij je erop blijft focussen dat het gaat gebeuren.
Je creëert je eigen vroege dood daarmee.
Dus geniet van je leven en denk er niet aan dat je ook zo jong zal gaan.
Hun leven is de jouwe niet ondanks het DNA dat je deelt
En ik ben het wel met NIMS eens dat je je moeder kan vast houden.
Toch denk ik ook dat je moeder je wil gidsen.
Mijn tante doet dit namelijk ook bij mij.
Dus denk heel goed na:hou je haar vast omdat je haar niet los kan laten of is ze je gids geworden.
Als ik het zo lees over de foto krijg ik ook het gevoel dat je haar niet los kan laten.
Je bent nu volwassen dus je kan nu zonder je moeder.
Je bent nu zelf moeder en ik begrijp dat je graag een moeder gehad zou willen hebben.
Toch is het niet goed voor je moeder als je haar vast blijft houden zo kan zij niet verder met haar leven in het hiernamaals.
Ze kan je echt nog gewoon bezoeken dus je hoeft niet bang te zijn dat je haar kwijt bent als je haar losgelaten hebt.
Dit is namelijk jouw leven en niet die van hun.
Het zal wel gebeuren als jij je erop blijft focussen dat het gaat gebeuren.
Je creëert je eigen vroege dood daarmee.
Dus geniet van je leven en denk er niet aan dat je ook zo jong zal gaan.
Hun leven is de jouwe niet ondanks het DNA dat je deelt
En ik ben het wel met NIMS eens dat je je moeder kan vast houden.
Toch denk ik ook dat je moeder je wil gidsen.
Mijn tante doet dit namelijk ook bij mij.
Dus denk heel goed na:hou je haar vast omdat je haar niet los kan laten of is ze je gids geworden.
Als ik het zo lees over de foto krijg ik ook het gevoel dat je haar niet los kan laten.
Je bent nu volwassen dus je kan nu zonder je moeder.
Je bent nu zelf moeder en ik begrijp dat je graag een moeder gehad zou willen hebben.
Toch is het niet goed voor je moeder als je haar vast blijft houden zo kan zij niet verder met haar leven in het hiernamaals.
Ze kan je echt nog gewoon bezoeken dus je hoeft niet bang te zijn dat je haar kwijt bent als je haar losgelaten hebt.
MoonFlowertje
nov 11 '11
Je zou je eigenlijk niet druk mogen maken over de dood...
Want dit is de aard- gebondenheid...
Je hebt een fijne man en een leuke Zoon, en die raak je niet kwijt! zelfs niet als...
Je zou misschien kunnen overwegen om in de woonkamer ergens een plekje te reserveren, waar je haar foto neerzet, en een kaarsje kan branden...
Op de slaapkamer is eigenlijk niet zo'n goede plek om iemand te gedenken... misschien als je alleen bent, wel... maar jou man heeft misschien andere gedachten erover?
Als je sterk aan je moeder denkt is ze eigenlijk al bij je...
Ik snap heel goed dat je angstige gedachten krijgt als je er over nadenkt!
Je kan ook denken: ik doorbreek de ketting door wel oud te worden,
en te voorkomen dat we in een cirkel komen....
De "nieuwe tijd" is juist de tijd dat we onze oude gewoontes laten voor wat ze zijn...
en weer met opgeheven hoofd vooruit gaan kijken, ipv achteruit!
De angst voor de dood, houd je van het leven af! niet van het sterven!
^^ vind ik hier wel mooi op aansluiten
Ik probeer te zeggen: je kan beter je tijd vullen met mooie momenten, liefdevol besteden,in het zonnetje leven... dan dat je met zulke gedachten jezelf in de schaduw zet...
En jij hebt toch niet het gevoel dat je op jonge leeftijd ( met preciese beschrijving hoe en waar) ...
Geloof me... de gedachten die je hebt komen voort uit angst...
en je hebt die cirkel al doorbroken... Je hebt een zoon, en ondanks de zelfde complicaties leven jullie allebei
groetjes moonflowertje
Want dit is de aard- gebondenheid...
Je hebt een fijne man en een leuke Zoon, en die raak je niet kwijt! zelfs niet als...
Je zou misschien kunnen overwegen om in de woonkamer ergens een plekje te reserveren, waar je haar foto neerzet, en een kaarsje kan branden...
Op de slaapkamer is eigenlijk niet zo'n goede plek om iemand te gedenken... misschien als je alleen bent, wel... maar jou man heeft misschien andere gedachten erover?
Als je sterk aan je moeder denkt is ze eigenlijk al bij je...
Quote:
Ik wil nog jullie mening vragen over wat anders. Mijn moeder verlor haar vader toen zij twee jaar was. Haar vader overleed toen hij 27 of 28 was. Mijn moeder is overleden toen zij 29 was. Voor haar dood zei ze dat zij als haar vader zou dood gaan, ze was bang maar ze wist wat er zou gebeuren als ze de operatiekamer zou ingaan. Soms denk ik dat ik ook met die leeftijd zou dood gaan en dan schrik ik van die gedachte. Ik wil dat niet. Ik ben momenteel 25 en ik hou heel veel van mijn kind en mijn man. Is het normaal dat ik zo denk? Ik wil van die gedachte af zijn.
Ik snap heel goed dat je angstige gedachten krijgt als je er over nadenkt!
Je kan ook denken: ik doorbreek de ketting door wel oud te worden,
en te voorkomen dat we in een cirkel komen....
De "nieuwe tijd" is juist de tijd dat we onze oude gewoontes laten voor wat ze zijn...
en weer met opgeheven hoofd vooruit gaan kijken, ipv achteruit!
De angst voor de dood, houd je van het leven af! niet van het sterven!
^^ vind ik hier wel mooi op aansluiten
Ik probeer te zeggen: je kan beter je tijd vullen met mooie momenten, liefdevol besteden,in het zonnetje leven... dan dat je met zulke gedachten jezelf in de schaduw zet...
En jij hebt toch niet het gevoel dat je op jonge leeftijd ( met preciese beschrijving hoe en waar) ...
Geloof me... de gedachten die je hebt komen voort uit angst...
en je hebt die cirkel al doorbroken... Je hebt een zoon, en ondanks de zelfde complicaties leven jullie allebei
groetjes moonflowertje
LiLiT
nov 11 '11
Beste MoonFlowertje 
Bedankt voor je reactie. Ik dank dat je gelijk hebt, ik ben idd angstig en daardoor ga ik allemaal gekke dingen bedenken.
Ik heb hierover nooit openbaar kunnen praten in mijn omgeving, want tegenwoordig zijn wij allemaal zo neutraal en wij geloven in het geen wat wij alleen kunnen zien. Als ik in openbaar met mijn vrienden of familie hierover zou praten zouden zij denken dat ik gek ben geworden. Maar nu ik alles heb verteld en de tips en meningen heb ontvangen van jullie voel ik me een stuk opgelucht. Ik hou heel veel van mij gezien en ik geniet van elke moment dat wij iets leuk met elkaar doen. Ik heb me voorgenomen om mijn moeder en mijn verleden een apart plekje te geven in mijn hart, maar ook bij mij thuis. Zo heb ik een balans gevonden met heden en verleden.
Ik ben blij dat ik deze site heb gevonden. Het klinkt misschien raar maar alle angst en gedachten wat ik altijd had is nu weg omdat ik voor het eerst zo open heb hierover gesproken. En daar ben ik jullie zeer dankbaar voor.
Bedankt voor je reactie. Ik dank dat je gelijk hebt, ik ben idd angstig en daardoor ga ik allemaal gekke dingen bedenken.
Ik heb hierover nooit openbaar kunnen praten in mijn omgeving, want tegenwoordig zijn wij allemaal zo neutraal en wij geloven in het geen wat wij alleen kunnen zien. Als ik in openbaar met mijn vrienden of familie hierover zou praten zouden zij denken dat ik gek ben geworden. Maar nu ik alles heb verteld en de tips en meningen heb ontvangen van jullie voel ik me een stuk opgelucht. Ik hou heel veel van mij gezien en ik geniet van elke moment dat wij iets leuk met elkaar doen. Ik heb me voorgenomen om mijn moeder en mijn verleden een apart plekje te geven in mijn hart, maar ook bij mij thuis. Zo heb ik een balans gevonden met heden en verleden.
Ik ben blij dat ik deze site heb gevonden. Het klinkt misschien raar maar alle angst en gedachten wat ik altijd had is nu weg omdat ik voor het eerst zo open heb hierover gesproken. En daar ben ik jullie zeer dankbaar voor.
Ariel
nov 11 '11
Ja het is inderdaad heel moeilijk om hierover te praten met mensen.
Het is ook een soort onderwerp die mensen gewoonweg niet willen horen.
Meer vanwege hun eigen angsten dan dat ze bang zijn voor jouw angsten.
Mensen willen gewoonweg het niet horen en gaan dan domme reactisch geven om jou het gevoel te geven dat jijzelf dom bent maar eigenlijk schreeuwen ze hun eigen angst weg en spiegelen ze zichzelf op de ander.
Je bent niet gek je angst is heel normaal.
Je man snap ik ook met de foto.
Hij weet dat het jou verdriet doet als je aan je moeder denkt en dat doet hem weer verdriet.
Daarom wil hij de foto weghebben en zal dan zeggen dat het beter voor jou is ,maar in wezen wil hijzelf de verdriet niet voelen die hij voelt als hij jou verdrietig ziet.
Mijn man zegt als ik huil dat ik op moet houden met huilen ,want hij vindt het zo erg als hij me verdrietig ziet.
Dat heeft jouw man ook.
Hij weet het alleen niet goed onder woorden te brengen.
Dus geef de foto van je moeder een mooie plek en vertel je man dat je er vrede mee hebt te kijken naar de foto.
knuffel
Het is ook een soort onderwerp die mensen gewoonweg niet willen horen.
Meer vanwege hun eigen angsten dan dat ze bang zijn voor jouw angsten.
Mensen willen gewoonweg het niet horen en gaan dan domme reactisch geven om jou het gevoel te geven dat jijzelf dom bent maar eigenlijk schreeuwen ze hun eigen angst weg en spiegelen ze zichzelf op de ander.
Je bent niet gek je angst is heel normaal.
Je man snap ik ook met de foto.
Hij weet dat het jou verdriet doet als je aan je moeder denkt en dat doet hem weer verdriet.
Daarom wil hij de foto weghebben en zal dan zeggen dat het beter voor jou is ,maar in wezen wil hijzelf de verdriet niet voelen die hij voelt als hij jou verdrietig ziet.
Mijn man zegt als ik huil dat ik op moet houden met huilen ,want hij vindt het zo erg als hij me verdrietig ziet.
Dat heeft jouw man ook.
Hij weet het alleen niet goed onder woorden te brengen.
Dus geef de foto van je moeder een mooie plek en vertel je man dat je er vrede mee hebt te kijken naar de foto.
knuffel
Lily
nov 15 '11
Hmm ik ken het gevoel van geesten op je kamer.. Zolang je niet bang bent, zullen ze zich laten zien..
Als je bang bent sluit je je er indirect voor af en zal je het ook niet snel zien. Ik ben er altijd heel nuchter mee omgegaan en daardoor durfde het op een gegeven moment dichter bij te komen.. als je het niet wilt, gebeurd het ook niet meer. je moet er eerst zelf de rust voor hebben. Het is in ieder geval fijn te weten dat je moeder over je waakt, als je beschermengel en je haar kan zien als je daarvoor open staat.
Kus
Als je bang bent sluit je je er indirect voor af en zal je het ook niet snel zien. Ik ben er altijd heel nuchter mee omgegaan en daardoor durfde het op een gegeven moment dichter bij te komen.. als je het niet wilt, gebeurd het ook niet meer. je moet er eerst zelf de rust voor hebben. Het is in ieder geval fijn te weten dat je moeder over je waakt, als je beschermengel en je haar kan zien als je daarvoor open staat.
Kus
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
