Telkens weer kreeg ik tekens en/of seintjes die ik wel waarnam maar tegelijkertijd ook negeerde!
Daarover denkende vroeg ik mijzelf dus af wanneer die knop is omgegaan om WEL met spiritualiteit bezig te (gaan) zijn.
Ik wist het eigenlijk meteen, dat ging als volgt:
6 september 2000: in de namiddag, rond 16.30 uur, krijg ik een telefoontje van een van mijn zussen. Papa heeft gebeld, hij voelt zich niet goed, pijn op de borst. Zij adviseert hem de buren te waarschuwen en uiteraard ook de ambulance. Zus komt mij ophalen (woont bij mij in hetzelfde dorp)en wij spoeden ons door het spitsuur dwars door Maastricht naar onze vader.
De ambulance is er al en onze vader heeft een ernstig hartinfarct. In het ziekenhuis wordt hij gedotterd en krijgt een hartstilstand die ze echter succesvol weten te behandelen.
Ik besluit die nacht toch bij mijn vader te blijven.
Mijn beide zussen vinden de nachten "eng" (??) maar ik wil hem niet alleen laten.
Zo gaat het ook in de volgende twee nachten.
De laatste nacht.....van zondag op maandag.....ben er er met mijn oudste zus en we lossen elkaar af bij papa. Ik praat met mijn vader over van alles, niks bijzonders. Het verplegend personeel komt geregeld kijken en doet wat het moet doen.
Papa heeft best wel pijn van al die spuiten en infuses en ik heb medelijden met hem, daardoor begin ik te huilen. Geschrokken vraagt hij wat er is en troost mij i.p.v. ik hem.
Dan plotseling kijkt hij recht voor zich omhoog en zegt: "Goh kind, zie jij ook dat prachtig stralende licht!?" Ik kijk dezelfde richting uit maar zie niks. Hij is oprecht verbaasd dat ik dat niet zie: "maar kind, dat jij dat niet ziet, ongelooflijk......zo'n mooi, fel licht heb ik nog nooit gezien?????" Ik denk nog iets van misschien een reflectie van een of ander lamp die hij wel en ik niet kan zien.
De maandagochtend, 07.00 uur komt onze middelste zus met haar man ons aflossen. Als de verpleger ziet dat wij willen weggaan zegt hij dat we beter kunnen blijven, het kan elk moment afgelopen zijn............We zijn verbaasd, hadden dit niet verwacht maar papa schijnt die nacht snel achteruit te zijn gegaan. Vroeg in de ochtend van 11 september 2000 overlijdt mijn vader. In zijn laatste uur houdt ik een van zijn handen tussen mijn handen. Hij is al meer in comateuze toestand en snakt nu en dan nog naar adem.
Ik praat tegen hem en zeg: "ga maar pap, ga maar naar mama!"
Tot mijn grote ontroering knijpt hij mij stevig in mijn hand om vlak daarna te overlijden. Hij had dat zetje nog even nodig.
En dat licht
heeft het dus gedaan. Toen dacht ik er niet bij na, nu weet ik wat hij gezien heeft en dat er wel degelijk "iets" bestaat! Het licht dat hij beschreef was zo onaards mooi, zo schitterend. Het kwam uit "de bron" en werd begeleid door zijn Gids en Beschermengel. En het heeft er uiteindelijk toegeleid dat ik alle twijfel over boord kon gooien. Langzaam aan ben ik me meer gaan verdiepen in "dat rare wat ik allemaal meemaakte" en nog langzamer ben ik er vertrouwd mee geraakt. Zo vertrouwd dat ik er nu mee "werk" en het helemaal bij mijn dagelijkse bestaan hoort. 
Namasté
Elrian
