Hoi Ria,
Een wel hele late reaktie van mij, sorry daarvoor.
De band met mijn oudste zoon is heel sterk, ik weet inderdaad heel vaak wat hij denkt, maar zelf gooi ik dat meer op de intense band die wij hadden.
Ik zit er ook weleens naast, dan denk ik dat hij zo en zo zal reageren en dan gaat hij net de andere kant op, mannen he, grinnik.
Wat ik wel nog altijd met hem heb is een warme band, ik doorzie zijn driftbuien en weet dat ze voortkomen uit een gigantische onzekerheid, ik probeer hem regelmatig erop te wijzen dat hij een andere manier moet zien te vinden om zijn gevoelens te uiten/kanaliseren.
Hij bereikt er het tegenovergestelde mee, hij zegt dan, ik ben het kwijt ik moet me uiten anders stik ik, maar ik voel zijn gevoelens achteraf, het knagende berouw van zijn uitbarsting en het brengt nogeens niks op ook.
Het verbeterd wel wat, al gaat het tergend langzaam
.
Tot zijn 27ste zal het een strijdt blijven, daarna zal het beteren, dus ik bijt nog ff door
.
Nu vraag je, je misschien af, hoe kom je erbij dat hij na zijn 27ste zal zijn waar hij moet zijn, omdat 2 verschillende paragnosten dat mij met een tussenliggende periode van 10 jaar hebben verteld en ik vertrouw daarin.
Liefs, groetjes en een fijne dag verders, Selma.