Al mijn hele leven loopt het spirituele als een rode draad overal doorheen. Als kind al zag, hoorde, voelde en rook ik dingen die andere schijnbaar niet zagen enz enz. Als kind viel ik "een beetje" uit de boot. Geen echt kind, nooit geweest. Nu zeg ik: een oude ziel in een kinderlichaam. Veel te volwassen voor haar leeftijd. Ik snapte vaak niks van het "kinderachtige" gedrag van mijn leeftijdgenootjes. Niet beseffend dat zij gewoon KIND
waren.Mijn vroegste herinnering is een van toen ik waarschijnlijk 1,5 jaar of zo was. Ik sta krijsend in mijn kinderbedje en mama komt maar niet (waarschijnlijk was ze even boodschappen doen, zo ging dat in die tijd). Inmiddels bijna 55 jaar geleden, maar ik zie nog zo het behang met cowboy's en indianen voor me.
Waarom was ik dan zo in paniek ..........die kamer gaf mij een heel angstaanjagend gevoel
. Ik was een rustig kind tot ik op die kamer kwam. Mijn twee oudere zussen sliepen samen op een andere slaapkamer. Uiteindelijk is er eentje verhuisd naar de "babykamer" en sliep ik samen met mijn oudste zus op de andere kamer. Toen was de rust wedergekeerd. Het gekke is dat ik tot ik uit huis ging (17 jaar later) een gruwelijke hekel aan dat kamertje heb gehad. Ik kwam overal in huis, kelder, zolder, schuur....het maakte me niet uit, maar NIET in dat kamertje 
!Zoals gezegd, ik was een beetje een vreemd kind. Hoe moet ik het noemen: verlegen, angstig, einzelgänger, nieuwsgierig (ik verslond boeken)..............Ik had vrijwel geen vriendinnen op de lagere school. Speelde het liefst alleen op mijn kamer (nadat mijn zus het huis uit was had ik die voor mij alleen) met mijn aanwezige vriendjes (die andere dus niet zagen). Ik was alleen maar nooit eenzaam, nog steeds niet. Enfin, in groeide op en op 13 jarige leeftijd kreeg ik mijn eerste echte "vriendje". Poehhh, ik was al blij dat iemand mij wilde, ik, de vreemde eend in de bijt. Je komt in de pubertijd en langzaam aan verdwenen mijn spirituele (wat toen nog niet zo onder die naam genoemd werd) ervaringen naar de achtergrond
.Toch kan ik me twee gebeurtenissen uit die jaren nog heel goed herinneren.
De eerste was op een boerderij die een oom van mij gekocht had en aan het verbouwen was. Ik (toen rond de 15 jaar) ging er eens kijken en voelde duidelijk "iets" in dat huis. Ik gaf dat ook aan. Mijn oom zei in eerste instantie niks maar neem me even terzijde. Hij vertelde mij dat er twee beeldjes op de schouw stonden die elke morgen op de grond lagen als hij aan kwam in het huis. Hij zette ze dan weer terug en ging verder met de werkzaamheden. 's Avonds weer naar zijn oude huis en volgende ochtend......lagen ze weer op de grond. Enfin, hij gaf mij een rondleiding door het huis. De bovenverdieping was al klaar en heel mooi geworden. Echter, op een van de slaapkamertjes kreeg ik het steenkoud. Het was niet angstaanjagend maar gewoon heel erg koud........ Ik zei: hier is iets gebeurd, ik voel het!
Mijn oom is uit nieuwsgierigheid gaan spitten in de geschiedenis van het huis en kwam er zo achter dat in de schuur, die nu diende als garage, vroeger een waterput stond waar een kind is ingevallen en bijna verdronken. Dat kind is achteraf ten gevolge hiervan ook overleden. Hoogstwaarschijnlijk zal het dit geweest zijn wat ik gevoeld heb. Detail: mijn oom heeft niet lang mogen genieten van al zijn inspanningen tijdens de verbouwing. Toen hij eenmaal in het huis woonde is hij, zittende in een stoel, in brand gevlogen. Zo heeft men hem gevonden. De buren zagen rookontwikkeling in de huiskamer en hebben de brandweer gebeld. Er was geen brand, alleen vond men mijn oom zo. Verbrand maar er was geen vuur meer. Oorzaak werd gezegd: in slaap gevallen met een brandende sigaret. Kan zijn maar het blijft een ongewone dood.......
Het tweede: zowel de vader als de moeder van mijn destijdse vriend lagen in het ziekenhuis. Zijn vader was wel ernstig ziek maar niet zo dat we konden verwachten dat hij zou sterven. Dat gebeurd wel, hij is onverwachts ingeslapen zonder dat er iemand bij hem was. De verpleging heeft hem dood gevonden.
Gezien moeder's ook in het ziekenhuis lag moesten mijn vriend en zijn zus de begrafenis regelen. In het huis waar de ouders woonden was weken bijna niemand meer geweest, alleen om de post op te halen. Met de begrafenondernemer wordt afgesproken in het huis van de ouders. Vriend, zijn zus en die man zitten aan de eettafel in de huiskamer de papieren door te nemen. Ik maak koffie in de keuken. De keuken is verbonden met de huiskamer door een opening. Aan die kant van de kamer staan het bankstel en een salontafeltje voorzien van een los glazen blad. Terwijl ik met mijn tableau met koffie in die opening sta zie ik het glazen blad in z'n geheel zo'n centimeter of 5 omhoog komen en daarna met een smak terug vallen op de pootjes
. Iedereen stond stijf van de schrik behalve ik. Ik zei droogjes: "dat was pap, die kwam nog even afscheid nemen!" Ik vergeet nooit de gezichten van die drie toen ik dit uitsprak. Door hun werd het achteraf geweten aan de houten vloer die was gaan werken omdat er al weken bijna niemand meer over de vloer was geweest. Ik weet wel beter!Namasté
