Quote:
De storm raast voort wanneer ik over het land loop. Ik zoek de weg die naar het bos leid, naar een eeuwenoude boom die antwoord heeft op al mijn vragen. Naar de wijze uil die met zijn vooruitziende blik me de juiste weg in kan sturen, of naar de wolf wiens ogen tot diep in je ziel kunnen kijken.
Tranen stromen over mijn wangen, een stroompje water schiet langs mijn voeten. De regen heeft de rivier die de grens vormt tussen ons land en dat van de buren doen overstromen. Ik bereik het bos en redn als een bezetene. Ik wil niet denken, ik wil niet huilen.Ik wil niet boos zijn ik wil gewoon alleen zijn. Een wortel van een boom, de donkere nacht, en de regen die me verblind, ik struikel en val met een harde klap in een plas, tranen stromen over mijn wangen, ik houd het niet meer. Ik vraag me af waarvoor ik het nog doe, waarom ren ik nog voor iets dat me altijd weer in haald? Waarom verlang ik nog naar rust als ik die toch nooit krijg?
Ik duw mezelf op mijn knieën en probeer mijn voeten weer onder mijn lichaam te brengen. Ik wandel rustiger en behoedzamer maar de tranen blijven stromen, de regen verbergd al mijn tranen en de wind slokt mijn wanhopige gesnik op. Moedeloos laat ik mijn hoofd hangen. Ik kijk naar de hemel waar ontelbaar veel druppels uit blijven vallen en vraag me af wat ik hier doe. Ik zie door de donkere nacht een bank staan en gezien ik toch al volledig nat ben laat ik me daarop vallen. Ik huil nog steeds, mijn voeten doen pijn en mijn benen zijn vermoeid, ik vraag me af hoe ik ooit nog terug raak naar mijn warme thuis. Hoe ik nog terug kan gaan om afscheid te nemen, afscheid van datgene dat me zo dierbaar is. Hoe kan ik naar daar gaan, met tranen in mijn ogen, terwijl mijn moeder en vader net zo ontroostbaar zijn als ik?
Ik hoor voetstappen en de onmiskenbare stem van mijn vader. Meteen voel ik me schuldig om mijn actie, hoe kon ik hem in hemelsnaam door de regen laten lopen, razend bezorgd en verdrietig tegelijkertijd?
”Summer?!!'
”Hier ben ik! Op de bank!!'
Mijn vader naderd en gaat ook op de bank zitten, zijn ogen zijn vochtig en in zijn gezicht zijn tekenen van vermoeidheid te zien. Zelfs door de zwarte nacht kan ik zijn tranen zien.
”meisje...Sorry!' begint hij
”pap je hoeft niet...'
”shht' onderbreekt hij me ”sorry dat we niet naar jou keken, we waren zo met ons eigen verdriet bezig dat we niet meer aan jou dachten. Jij bent ook een mens met gevoelens, je hebt je zo lang sterk gehouden! We dachten er uiteindelijk gewoon niet meer aan dat jij net zo triest bent als wij, dat jou verlies net zo groot, misschien zelfs groter is als dat van ons. Sorry mijn meisje'
De woorden droogde mijn tranen en ik knuffelde mijn vader.
”zie ons hier nu zitten, in de stromende regen, in de donkerste nacht van alle nachten, geen ster aan de hemel en de maan verbergd zich achter de wolken die deze regen hebben meegenomen.'
”Kom mee naar huis kleine meid...'
Mijn vader gaf me een hand en leidde me mee terug naar huis, allebei verzonken in onze eigen gedachten. Allebei even stil, we liepen langs elkaar, en wisten dat we er voor elkaar waren, daar waren geen woorden voor nodig.
Thuis nam ik een douche en trok een schone pyama aan. Ik nam mijn zwarte sobere kleedje dat hij altijd zo mooi vond en legde het op mijn schoen. Ik poetste mijn zwarte laarzen en gleed toen oververmoeit in mijn bed.
Amper een paar uur later wekte mijn vader me.
”tijd om afscheid te nemen meid...' zei hij somber en liep weer de kamer uit.
Snel sprong ik in mijn kleed en trok ik mijn zwarte laarzen aan. Ik nam mijn make-up en maakte mijn ogen donker op. Toen ik naar mezelf in de spiegel bekeek dacht ik ineens aan het verhaal van de panda's. Hun ogen en poten waren ook zwart, de ogen waren zwart geworden door hun tranen die ze gelaten hadden voor hun overleden vriendin. En het zwart aan hun poten was de verf die uit hun kledij was gedropen door die zelfde tranen. Als eerbetoon aan hun vriendin, het meisje dat er altijd voor hun stond en dat hun hielp. Bleven hun poten en ogen zwart. Ik glimlachte even bij die herinnering, het was hij die dat verhaal verteld had. Ik nam het gedicht dat ik geschreven had voor de begrafenis en wierp nog een laatste keer een blik in de spiegel. Mijn zwarte krulhaar hing los over mijn schouders. Mijn bleke gezicht stak sterk af bij mijn zwarte ogen en zwarte jurk. Deze zag hij graag omdat mijn figuur dan mooi uit kwam, dan liep hij graag langs me. Zelfs al was hij mijn broer! Hij was trots op zijn zus. Wat ze bereikt had, wat ze nu was en hoe ze er uit zag. En ik was trots op mijn broer, was? Ik ben het nog altijd! Dat stomme, stomme ongeluk! Waarom hadden ze hem zo ruw bij me weg getrokken? Waarom had ik net er voor nog ruzie met hem gemaakt? Waarom?
Een zwarte traan liep over mijn kaak toen ik langs de trap naar de keuken liep waar mijn ouders op me wachtte. Ze zeiden niets, knikte alleen maar begrijpend!
In de kerk zaten allemaal mensen, de ene huilde oprecht, de andere deed alsof, een paar kwamen om te kijken hoeveel volk er in de mis was.
Ik moest naar voor, mijn gedicht lezen....
Verloren
Zo maar weg gerukt
Uit ons leven
Alsof het zomaar kan
Herinneringen
Houden je in leven
Doen ons lachen
Na de tranen
Bitter verdriet
Een diep gevoel van spijt
Sorry voor alles
Sorry voor ons laatste moment
Vergeef me
Voor mijn woorden
Weet dat ondanks alles
Ik zielsveel van je houd!
Vaarwel mijn vriend
Vaarwel mijn steun
Vaarwel mijn zielsverwant
Vaarwel mijn broer.
Ik liep schijnbaar gevoelloos terug naar mijn plaats, het enige dat mijn verdriet verraadde was de zwarte make-up spoor op mijn kaak.
Een gevoel van vertrouwen overviel me, hetzelfde gevoel dat ik kreeg wanneer mijn broer bij me was! Ik sloot mijn ogen om extra te genieten en zag plots mijn broers gezicht.
”ik vergeef je, vaarwel lieve zus! Ik blijf bij je in je hart, ik zal er zijn wanneer je me nodig hebt! Beloofd! Wees niet triest om onze ruzie. Maar denk aan al de mooie momenten die we samen hadden!'
De woorden schoten door mijn hoofd. Ik huilde en fluisterde ”vaarwel broer, dankje voor alles! In mijn hart is een speciaal plekje, alleen voor jou!'
Ik opende mijn ogen, keek naar de foto op je kist, en zou zweren dat je knipoogde. Ik glimlachte door mijn tranen heen en bedacht me dat alles wel goed zou komen...Verdriet slijt maar herinneringen blijven!
Tranen stromen over mijn wangen, een stroompje water schiet langs mijn voeten. De regen heeft de rivier die de grens vormt tussen ons land en dat van de buren doen overstromen. Ik bereik het bos en redn als een bezetene. Ik wil niet denken, ik wil niet huilen.Ik wil niet boos zijn ik wil gewoon alleen zijn. Een wortel van een boom, de donkere nacht, en de regen die me verblind, ik struikel en val met een harde klap in een plas, tranen stromen over mijn wangen, ik houd het niet meer. Ik vraag me af waarvoor ik het nog doe, waarom ren ik nog voor iets dat me altijd weer in haald? Waarom verlang ik nog naar rust als ik die toch nooit krijg?
Ik duw mezelf op mijn knieën en probeer mijn voeten weer onder mijn lichaam te brengen. Ik wandel rustiger en behoedzamer maar de tranen blijven stromen, de regen verbergd al mijn tranen en de wind slokt mijn wanhopige gesnik op. Moedeloos laat ik mijn hoofd hangen. Ik kijk naar de hemel waar ontelbaar veel druppels uit blijven vallen en vraag me af wat ik hier doe. Ik zie door de donkere nacht een bank staan en gezien ik toch al volledig nat ben laat ik me daarop vallen. Ik huil nog steeds, mijn voeten doen pijn en mijn benen zijn vermoeid, ik vraag me af hoe ik ooit nog terug raak naar mijn warme thuis. Hoe ik nog terug kan gaan om afscheid te nemen, afscheid van datgene dat me zo dierbaar is. Hoe kan ik naar daar gaan, met tranen in mijn ogen, terwijl mijn moeder en vader net zo ontroostbaar zijn als ik?
Ik hoor voetstappen en de onmiskenbare stem van mijn vader. Meteen voel ik me schuldig om mijn actie, hoe kon ik hem in hemelsnaam door de regen laten lopen, razend bezorgd en verdrietig tegelijkertijd?
”Summer?!!'
”Hier ben ik! Op de bank!!'
Mijn vader naderd en gaat ook op de bank zitten, zijn ogen zijn vochtig en in zijn gezicht zijn tekenen van vermoeidheid te zien. Zelfs door de zwarte nacht kan ik zijn tranen zien.
”meisje...Sorry!' begint hij
”pap je hoeft niet...'
”shht' onderbreekt hij me ”sorry dat we niet naar jou keken, we waren zo met ons eigen verdriet bezig dat we niet meer aan jou dachten. Jij bent ook een mens met gevoelens, je hebt je zo lang sterk gehouden! We dachten er uiteindelijk gewoon niet meer aan dat jij net zo triest bent als wij, dat jou verlies net zo groot, misschien zelfs groter is als dat van ons. Sorry mijn meisje'
De woorden droogde mijn tranen en ik knuffelde mijn vader.
”zie ons hier nu zitten, in de stromende regen, in de donkerste nacht van alle nachten, geen ster aan de hemel en de maan verbergd zich achter de wolken die deze regen hebben meegenomen.'
”Kom mee naar huis kleine meid...'
Mijn vader gaf me een hand en leidde me mee terug naar huis, allebei verzonken in onze eigen gedachten. Allebei even stil, we liepen langs elkaar, en wisten dat we er voor elkaar waren, daar waren geen woorden voor nodig.
Thuis nam ik een douche en trok een schone pyama aan. Ik nam mijn zwarte sobere kleedje dat hij altijd zo mooi vond en legde het op mijn schoen. Ik poetste mijn zwarte laarzen en gleed toen oververmoeit in mijn bed.
Amper een paar uur later wekte mijn vader me.
”tijd om afscheid te nemen meid...' zei hij somber en liep weer de kamer uit.
Snel sprong ik in mijn kleed en trok ik mijn zwarte laarzen aan. Ik nam mijn make-up en maakte mijn ogen donker op. Toen ik naar mezelf in de spiegel bekeek dacht ik ineens aan het verhaal van de panda's. Hun ogen en poten waren ook zwart, de ogen waren zwart geworden door hun tranen die ze gelaten hadden voor hun overleden vriendin. En het zwart aan hun poten was de verf die uit hun kledij was gedropen door die zelfde tranen. Als eerbetoon aan hun vriendin, het meisje dat er altijd voor hun stond en dat hun hielp. Bleven hun poten en ogen zwart. Ik glimlachte even bij die herinnering, het was hij die dat verhaal verteld had. Ik nam het gedicht dat ik geschreven had voor de begrafenis en wierp nog een laatste keer een blik in de spiegel. Mijn zwarte krulhaar hing los over mijn schouders. Mijn bleke gezicht stak sterk af bij mijn zwarte ogen en zwarte jurk. Deze zag hij graag omdat mijn figuur dan mooi uit kwam, dan liep hij graag langs me. Zelfs al was hij mijn broer! Hij was trots op zijn zus. Wat ze bereikt had, wat ze nu was en hoe ze er uit zag. En ik was trots op mijn broer, was? Ik ben het nog altijd! Dat stomme, stomme ongeluk! Waarom hadden ze hem zo ruw bij me weg getrokken? Waarom had ik net er voor nog ruzie met hem gemaakt? Waarom?
Een zwarte traan liep over mijn kaak toen ik langs de trap naar de keuken liep waar mijn ouders op me wachtte. Ze zeiden niets, knikte alleen maar begrijpend!
In de kerk zaten allemaal mensen, de ene huilde oprecht, de andere deed alsof, een paar kwamen om te kijken hoeveel volk er in de mis was.
Ik moest naar voor, mijn gedicht lezen....
Verloren
Zo maar weg gerukt
Uit ons leven
Alsof het zomaar kan
Herinneringen
Houden je in leven
Doen ons lachen
Na de tranen
Bitter verdriet
Een diep gevoel van spijt
Sorry voor alles
Sorry voor ons laatste moment
Vergeef me
Voor mijn woorden
Weet dat ondanks alles
Ik zielsveel van je houd!
Vaarwel mijn vriend
Vaarwel mijn steun
Vaarwel mijn zielsverwant
Vaarwel mijn broer.
Ik liep schijnbaar gevoelloos terug naar mijn plaats, het enige dat mijn verdriet verraadde was de zwarte make-up spoor op mijn kaak.
Een gevoel van vertrouwen overviel me, hetzelfde gevoel dat ik kreeg wanneer mijn broer bij me was! Ik sloot mijn ogen om extra te genieten en zag plots mijn broers gezicht.
”ik vergeef je, vaarwel lieve zus! Ik blijf bij je in je hart, ik zal er zijn wanneer je me nodig hebt! Beloofd! Wees niet triest om onze ruzie. Maar denk aan al de mooie momenten die we samen hadden!'
De woorden schoten door mijn hoofd. Ik huilde en fluisterde ”vaarwel broer, dankje voor alles! In mijn hart is een speciaal plekje, alleen voor jou!'
Ik opende mijn ogen, keek naar de foto op je kist, en zou zweren dat je knipoogde. Ik glimlachte door mijn tranen heen en bedacht me dat alles wel goed zou komen...Verdriet slijt maar herinneringen blijven!
