Er is zoveel veranderd in mijn leven de laatste tijd. 10 maanden geleden stierf mijn moeder onverwachts (wat is onverwachts). De matriarch, zij die er altijd was voor mij, mijn rots in de branding. Ooit was het wel anders, maar dat verleden is uitgeklaard tussen ons, en ik herinner me dus mijn lieve moeder zoals ik ze de laatste jaren gekend heb. Een doodbraaf mensje met waarden en normen, nooit klagen maar dragen.... Kapot gemaakt door het bepaalde gebeurtenissen en mensen in haar leven. Het leek wel of ze de laatste jaren in loutering gegaan was. Ze wilde nog niet echt dood, maar zag haar dood wel als de enige verlossing. Ze wist ook dat hij voor de deur stond. Alles had ze al geregeld, haar begrafenis.... Ze had me ook al gezegd dat men haar had komen roepen. Ik zei dan altijd maar dat ze niet mee moest gaan, want dat het haar tijd nog niet was. Lichamelijk zat ze in heel slechte papieren, maar toch om de één of de andere reden verwacht je niet dat er zoiets te gebeuren staat. Tot op een maandagavond de telefoon rinkelt en mijn vader aan de andere kant van de lijn zegt, dat er iets met mijn moeder aan de hand is. Toen ik arriveerde zat ze aan tafel, haar stoel, de plek waar ze altijd zat (want ze was niet goed meer te been). Ze waren dus wel degelijk gekomen. Haar hart had het begeven.
Ik mis haar verschrikkelijk. We houden wel contact, maar toch. Onmiddellijk daarna ben ik begonnen met het opvangen van mijn vader en zette ik mijn eigen rouwproces aan de kant. Maar na minder dan 2 maanden werd ik zwaar met mijn neus op de feiten gedrukt en zat daar al een andere vrouw binnen. Er staat nergens te boek hoelang iemand alleen moet blijven, maar dit ging me toch iets te snel. Laat dat ook mijn moeder haar woorden geweest zijn, enkele maanden voor ze stierf :"Ach hij heeft nu weer een nieuw vriendje in de kaartclub. Die zijn vrouwtje was nog geen 2 maanden dood en hij had al een ander. 40 Jaar getrouwd geweest en dan dat... Ik hoop dat dit nooit gebeurd wanneer ik ooit ga".
Deze woorden blijven maar door mijn hoofd gaan en maken mij soms enorm verdrietig. Want exact dat gebeurde er. Ik probeerde er zo waardig mogelijk op te reageren, maar de aard van het persoontje dat in mijn vaders' leven kwam liet dat niet toe. Ik had gehoopt dat we goed voor mekaar gingen zorgen... Maar helaas. Op empathie of steun van mijn vader hoef ik niet te rekenen. Het is alsof mijn moeder nooit bestaan heeft. Life goes on, ik weet het. En ik gun hem zijn geluk wel. Zijn nieuwe vriendin is van hetzelfde slag, geen greintje empathie. Dus het klikt langs geen kanten. Als ik haar durf te vertellen hoe ik me voel, dan maak ik haar af zegt ze.
Bovendien gaat ze dan uithuilen bij mijn vader (terwijl er niks gebeurd is) om ons zo verder en verder uit mekaar te krijgen. Net om die reden heb ik alle contact met haar verbroken. Er zal ook geen contact meer worden hersteld, zolang ze niet toestemd in een openhartig gesprek onder 4 ogen met haar. Omdat ik gewoon niet verder geraak zonder een goed gesprek. Ze heeft verschillende keren op mijn hart getrapt, en ik wil dit uitgeklaard hebben. Maar dat wil ze niet want ze is bang van mij.... Ik denk gewoon eerder van eerlijkheid, want ik heb nog nooit iemand gebeten.
Ondertussen zie ik alles uit mekaar vallen. Mijn vader geeft geen aandacht meer aan mij, zijn schoonzoon (die hij als zijn eigen zoon beschouwt), zijn paard dat enkele maanden terug zijn koningin was, mensen waar hij al meer dan 40 jaar mee bevriend was. Mijn ouderlijke thuis is geen thuis meer...
Kortom alles verandert om me heen.
Daarbij komt dan ook het leren omgaan met de dood van mijn moeder en de dood van mijn schoonvader. Hij stierf enkele maanden na mijn moeder, ook op een compleet onverwachtse manier. Nooit ziek, niks klagen, de ene minuut lachen en de andere minuut hardstikke dood. Mijn ventje zit dus met mijn verdriet, maar ook het zijne. We zijn echt lotgenoten geworden. Ook hier werd door mijn vader en zijn vriendin heel koel op gereageerd. Op de dag van de begrafenis waren ze beiden aanwezig, maar hadden ze het te druk om de persoon die mee misdienaar was (en tevens mijn vaders' beste vriend geweest was gedurende 40 jaar ) uit te lachen.
Iedereen stapt op me af en vraagt waar mijn vader naar toe is ? Het is niet makkeijk. Je gaat van alles naar niets. En dan wordt je gedwongen om met die veranderingen om te gaan. Gelukkig ken ik iemand die mij helpt dmv spirituele healing (zal ik het maar noemen). Zij merkte ook op dat ik met enorme kwetsuren uit mijn kindertijd rondliep. Samen zijn we dan op pad gegaan om dat innerlijke gekwetste kind te gaan helen. Daar door gaan is heel heftig, maar oh zo nodig. Ik ben er veel sterker uitgekomen allemaal, maar soms zie ik door het bos de bomen niet meer. Dan komt weer alle boosheid, verdriet naar boven. Ik ben net een ui aan het afpellen. Iedere keer kom ik weer een ander laagje tegen. Dus al die gevoelens die daar zitten, daar moet je nog een keer doorheen, tesamen met al die veranderingen in mijn leven. Ja ik kan best zeggen dat het er heftig aan toe gaat met mij met momenten. Ik heb al betere tijden gekend. Aan de andere kant denk ik dan, ach deze bagage leert me zoveel. Het feit dat ik deze dingen mag doorvoelen en meemaken, zijn echt een meerwaarde. Hoe raar het ook klinkt, maar makkelijk is het allerminst. Als het moet, dan alles maar gelijk in 1 keer. Niets gaat hier geleidelijk aan, zoveel is me al duidelijk gemaakt. Maar moest ik het niet aankunnen, het zou zich niet aandienen denk ik dan.
Zo heftig allemaal.
