Samenwerking.
Een oude verhaal vertelling uit het oude Navajo cultuur.
Geschreven door Toine de Jongh. 22-10-2007.
Lang heel lang geleden was er een berg.
De berg kreunde en steunde iedere dag, omdat hij de sneeuw op zijn machtige schouders droeg.
Onder aan de berg was de zee die altijd opkeek naar de reusachtige berg en zijn voeten beroerde.
En hem bewonderde om zijn enorme kracht.
Op een dag toen de berg voor de zoveelste keer kreunde en steunde riep de zee naar de berg.
"Hé berg!"
"Berg!"
" Waarom kreun en steun jij zo, dag in en dag uit?"
De berg zuchte eens diep en antwoorde:
"Ach beste zee, de last die ik draag rust zo zwaar op mijn schouders".
"Het doet mij pijn, pijn op iedere kei, iedere rots op mijn lichaam, dat ik bijna uit mijn voegen barst".
"Ik wou dat iemand mij eens van deze last zou bevrijden, dat zou mij zo gelukkig en blij maken.
De zee dacht na.
En op een dag wist hij het.
De zee keek op en riep:
"Hé zon!"
"Zon!"
De zon keek naar beneden naar de zee en vroeg:
"Wat wil je? "laat mij lekker schijnen over deze aarde, dan is iedereen gelukkig."
-"Zon!"
Riep de zee weer naar hem, "luister eens."
"De berg heeft het erg zwaar, en is diep ongelukkig."
Alleen jij bent de enige die hem kan helpen."
"Laat je zonnestralen schijnen op het ijs die de berg op zijn machtige schouders draag, en dan zal ook hij gelukkig zijn."
Zo gezegd zo gedaan.
De zon liet zijn stralen schijnen op het ijs die de berg droeg, en het ijs begon te smelten.
Zo van de berg de zee in.
De berg was dolgelukkig, eindelijk droeg hij niet meer die zware last op zijn machtige schouders.
Maar ineens riep de berg boos naar de zee.
"Hé zee!"
"zee!"
Bulderde hij.
"Waarom bezoedel jij mijn water dat ik je geef, en maak jij het zout? "
"Is mijn water soms niet goed genoeg voor jou?"
Onschuldig keek de zee naar de berg op, en antwoorde:
"Ach lieve berg, alleen als het water zout is kan ik leven."
En zo gebeurd het nu al duizenden jaren dat de zon, de berg en de zee samenwerken.