Ik heb altijd al iets met natuur gehad. Zoals veel van jullie al hebben opgemerkt houd ik heel veel van dieren en dat is ook zo. Ik vindt het fijnste als er leven rond mij is . Alleen als ik in de buurt bij mensen kom voel ik me onwennig. Ik maak ook bijzonder moeilijk vrienden . Als er op een plaats niet al te veel mensen zijn dan voel ik me nog relatief goed maar ergens waar een grote groep mensen zijn voel ik me onwennig, dan voel ik me altijd ofwel lelijk, te dik of denk ik dat ik beter mijn tanden beter had gepoetst. Het is zelfs zo erg dat ik me zorgen maak over mijn manier van lopen. Kun je het je voorstellen?
Ik heb zo altijd de neiging om mensen mij laten fijn te vinden. Nietdat ik ze op een of andere manier manipuleer dat bedoel ik er niet mee maar ik heb gewoon weg een enorm grote angst om buitengesloten te worden. Nergens bij te horen en geen nprmaal leven te kunnen leiden. Ook toen mijn stiefgrootmoeder en stieftante mijn stiefvader probeerde dduidelijk te maken dat er "iets met mij scheelde" heb ik nooit speciaal willen zijn ook niet in positieve zin ik heb altijd normaal willen zijn. Als ik er op terug kijk ben ik er niet echt in geslaagd om een leven te leiden die ik normaal vond. Nu begin ik steeds meer en meer te beseffen dat ik gewoon mezelf moest zijn en opkomen voor mezelf(wat nu nog vaak een probleem voor mij is) .Het gekke is dat de persoon waarvan ik weet dat ik hem echt ben is niet degene waarvan mijn vrienden denken dat ik ben .In feite kennen alleen mijn mama en mijn Tante ( die nu ook weer niet echt mijn tante is) mij echt . Natuurlijk stuit je dan op veel onbegrip. Vreemd toen ik aan dit bericht begon wou ik het over iets heel anders hebben . Ik denk dat het belangrijker was dat ik dit eerst vertelde.
Veel lIEFS Niels
