mijn droom die mij maar niet loslaat....
ik en mijn man staan plots in een ruimt/zaak (?)
waar deuren in het midden van die ruimte staan maar die totaal geen nut hebben want je kan er langs lopen (zoals ze soms doen op een toneel)
er zitten mensen op een stoel tegen de muur , geen een kijkt op en bijna iedereen zit te lezen.
nu komt het..... ze hebben mijn moeder gehaald!
ze is nog steeds dood (in het echt dus ook) en ze ligt op een soort brancaar ze rijden daar door een van die deuren en ik zeg nog " allé waarom moet ik door die deur als ik er langs kan lopen!"
ik ben nieuwsgierig hoe mijn moeder er nu uit ziet na drie jaar dood te zijn.
en ik denk nog " allez die hebben ze al die tijd in een frigo bewaard?"
ik probeer naar haar gezicht te kijken en het word precies door een waas van witte mist bedekt met het gedacht ik moet nog even wachten om ze te zien.
als we de 2de rare deur passeren begint die soort begravenis ondernemer te zeggen waarom we door de deuren moeten ... maar dat versta ik niet maar ik hoor wel dat hij zegt dat iedereen dat doet en dat ze dat al zooooo lang doen.
mijn moeder ligt daar en ik zie dat ze nog niks veranderd is ;
er staat ineens een klein meisje naast mij en mijn moederik zie plots dat mijn moeder in een foetus houding ligt en ik raak haar aan en voel dat ze niet koud is zoals ik zou verwachten maar ik voel ook niet de warmte.
ik moet een kaartje sturen naar dat meisje( precies voor haar te bedanken of voor te zeggen dat zij niet de gene is?) en voor mij ligt er een stapel kaarten en voorbeeld teksten .
de kleur wit en lente zacht groen vallen op.
plots neem ik een kaartje en hoor ik de tekst in mijn hoofd die ik op dat kaartje aantref "das mooi dat jij haar een kaartje wil sturen!"
hoor ik mijn moeder in mijn hoofd zeggen.
ik zeg nog tegen peter (mijn man) als hij naar mij kijkt " verdorie nu zal ik dat kaartje weer niet vinden zeker!" om te bewijzen dat ik het niet gedroomd had wat ik net hoorde in mijn hoofd.
ik kijk naar mijn moeder en ik zie dat ze probeerd te bewegen ... ze probeerd zich uit te rekken als of ze een baby was die in een buik zat en geen ruimte had om het te doen!!!!! dat meisje naast mijn moeder kijkt verdrietig terwijl mijn moeder beweegt!
ze was niet verdrietig van verdriet maar ik kreeg het gevoel dat zij haar plaats had moeten afstaan ?!
toen mijn moeder lag te bewegen als een baby in een buik dacht ik " ze is niet onrustig !"
ik dacht dat een paar keer omdat ik zeer bewust dat meemaakte en haar echt opserveerde.
ik zocht naar kenmerken van toen ze nog leefde en haar vingers trokken echt mijn aandacht .
haar ogen waren vredig gesloten als een baby die volgroeid is in de buik en rustig zijn tijd afwacht.
toen ik wakker werd bekroop mij de schrik..... zal mijn moeder terug komen als mijn baby ? dat was mijn eerste heftige gedachte !
en voor zo ver ik weet ben ik niet zwanger en is er geen gepland!
kan iemand mij een beetje uitslag geven ?
alvast bedankt xxx