Hallo allemaal. Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen dus ik begin gewoon maar.
Ik ben een vrij zwart/wit iemand. Sommige dingen zijn goed in de wereld en sommige slecht. Mij is geleerd altijd het goede naar te leven. Het doordachte, het duidelijke.
Zo ook in mijn liefde's leven. Ik ben altijd opgegroeit met een vrij romantisch idee van de liefde, en mijn idee van de liefde was de held met het schild en zwaard die de prinses redt van het kwade.
Ik heb eigenlijk nooit anders geleefd dan dat. Dus terwijl ik opgroeide lag alles om me heen te neuken en te experimenteren maar ik had me bek vol van geven om, en houden van. Dit was totaal verloren op meisjes van die leeftijd natuurlijk. En toen ik 15 was had ik nog een beetje idee dat opzou klaren in je 20iger jaren maar ook dat bleek niet te zijn. En ja de wereld bleek anders in elkaar te zitten.
Pas toen ik een goed stukje ouder was, en na wel een aantal aanrakingen met het andere geslacht te hebben gehad, kreeg ik mijn eerste vriendin. Het echte werk kon beginnen. En oh wat was ze lief, en oh wat was ze mooi. En de conectie tussen ons kwam ook zo mooi uit. Niets leek fout te zijn.
Maar toen begon het allemaal minder te worden, achteraf was ze me gewoon zat en zag ik dat niet als zo in. Dat deed me best wel veel pijn, ze had toch gezegd dat enige wat ze wou was iemand die om der gaf?! Zo makkelijk was het toch? En oh wat gaf ik om haar. En deed het met liefde. Want dat doe je als je om iemand geeft.
Een maand hoorde ik niks. Toen zocht ze weer contact. Beetje op en aan relatie. Dan wou ik weer dan wou zij weer. Uiteindelijk had ik gewonnen en heb toen geprobeert duidelijk uit haar te krijgen hoe zij het wou. Gewoon lekker leven zonder aan morgen te denken of toch iets serieuser, en zeker geen gekke dingen.
Ze wou het laatste.
Hoe vaak ze me begekt heeft weet ik niet, maar denk dat nog voor heel lang pijn zal doen, en niet zo zeer haar of wat zij te bieden had, maar waarom mij dat moest gebeuren. Ik had het haar nog zo gevraagd.
Toen heb ik een aantal leuke en minder leuke one night stands gehad. Ik weet hun namen en reden's nog maar ook dat er niks voor mij bij zat.
En toen kwam ik iemand anders tegen. Deze kwam er wel voor uit dat ze toch wel stukje ervaarder was dan wat ik als gemidelt beschouwde. En eerlijk is eerlijk ik was nieuwsgierig. Het kwam dichter en dichter bij en op het laatst schrok het me af. Ze was te direct. Het was allemaal zo normaal voor haar.
En ging een jaar over heen en vrij plots kregen we weer contact. Ik kreeg het bekende gevoel weer en waarom ook niet. Ook dit meisje leek goed bij me te passen en ik hoop dat we ook leuke momenten hebben gehad. Maar ook dit meisje liet op geen enkele manier zien dat ze serieus bezig was. Maar dan ook op geen enkele manier. Zelfs dat befaamde experimenteren, dat "als er dan toch niet zoiets is als liefde, dan maar pure lust" kwam er niet van!
En hoelang kun je dingen van iemand vragen zonder dat er actie ondernomen word. Zonder dat er duidelijk antwoord op word geven. En je gaat in alles mee, maar niet te veel want dan ben je dom bezig, nooit je hand laten zien. Maar tot welk doel?
Wanneer kun je jezelf aan iemand geven terwijl je toch weet, het gaat maar zo diep.
Ik schrik soms weleens van wie ik geworden ben tegen wie ik was toen ik 14 was. En ik vind het erg, maar wat ik ook zou willen, zo naieve word ik nooit meer. De dingen waar ik bij die meiden weleens over begon... De namen die ik weleens in hun oor fluisterde. En allemaal zeiden ze "Ja".
Waarom is er een soort spel voor nodig om iemand te vinden?