geïrriteerd

Je maakt me een beetje verlegen Moonflowertje. Dankje voor je compliment en het delen van jou verhaal ook, ivm de woede die je voelt en in de weg staat. Waarschijnlijk heb jij in je jeugd ook niet mogen boos zijn en je niet kunnen uiten. Mischien ook dat anderen belangrijker waren dan jij, bij ons iig wel!
Lastig dat we dat op oudere leeftijd nog gaan leren, maar een voordeel is dat we daardoor leuker vooronszelf worden.

Liefs Amethist

ja, dat klopt!
ik was de oudste thuis, dus moest ik sterk zijn...
ook had ik een strenge (stief) vader, daardoor onderdrukte ik mijn gevoelens!
vandaag de dag vind ik het nog steeds ontzettend moeilijk om mijn woede te uiten!
haha ik heb wel eens gezien op tv, dat je voor veel geld... de duurste vazen en servies-goed kapot mag gooien in china geloof ik
dit lijkt me wel wat... haha

gelukkig dat ik door mijn rotjeugd, al vrij snel in contact kwam met mijn gids... die me er doorheen geholpen heeft, ook altijd tegen me gezegt heeft: laat ze maar praten...
ook wist ik: het blijft niet altijd zo! al leek het soms wel eeuwig te duren!
het klinkt heel hard, maar ik was blij dat mijn stiefvader dood ging! op dat moment ( pubertijd) was het hek van de dam...
ik heb heel vaak terug gedacht aan mijn jeugd... ook omdat ik gewoon de dingen onder ogen moest zien!, de lessen eruit leren...
op mijn 17de liep ik al bij een psycholoog! huilen... elke keer was het raak! als ik er nu aan terug denk, denk ik...
het was een rot-tijd, maar het heeft me wel gemaakt, tot wie ik nu ben!
wat mijn stiefvader betreft: hij was ziek, kk overal doorgezaait...
hij was de macht over zijn leven kwijt, logisch natuurlijk dat hij zo streng was, het is niet goed te praten natuurlijk, maar slaan gebeurt altijd uit onmacht, dat begrijp ik nu...
mijn moeder was ontzettend jaloers, op alles en iedereen die aandacht kreeg van mijn stiefvader...(borderline) ik kan het haar ook niet kwalijk nemen, want ze is ziek...
toch voel ik nog steeds wel een soort woede... alleen weet niet waar ik het moet uiten...
ik ben nooit een slachtoffer geweest, alleen de laatste tijd heb ik het gevoel, dat ik het belangrijk vind dat anderen weten waar ik doorheen gegaan ben

groetjes moonflowertje

Indrukwekkend wat je schrijft over je leven. Ik begrijp dat je door deze ouders geen stabiele kindertijd en jeugd hetb gehad, ik schrik ervan. Dan heb ik het goed gehad...althans wat ik van jou lees dan.
Voor veel geld iets kapot gooien, nou dat zou ik er niet voor over hebben, maar kan me voorstellen dat jij er zo mee in je maag zit, de woede, dat je zo graag je vrij wil voelen. Mischien kan je het nog niet aan, dat de woede nog te groot en veel is. Heb je wel eens op papier gezet, hoe je je voelt?


Maar wat mooi zeg dat je je gids kent!! Kan je je gids niet vragen hoe je om kan gaan met de woede, wat hij of zij voor advies geeft.
Mischien ook goed om wel te gaan zeggen wat je wilt of niet wilt tegen je vriend.

Hoop iig voor jou dat je v.a de 30tigste meer komt te weten.

Liefs Amethist

hoi amethist...
ik kan wel met mijn woede omgaan hoor!
alleen er kan niet zo veel meer bij...
ik heb vandaag de hele dag lopen zingen!
(schijnt goed te zijn voor mijn hyperventilatie)
over de woede die ik heb, kan ik praten met een psycholoog!

over mijn woede heb ik het nog niet gehad met mijn gids... misschien wel omdat ik hem niet wil horen, als ik te boos ben... krijg ik niets door... het gene wat ik zelf roep, krijg ik meestal zelf op mijn dak terug... omdat ik op zo'n moment niet voor rede vatbaar ben
maar ik ga het aankaarten... bedankt voor de tip
groetjes

Heb je er al met je stiefvader over mogen spreken?
Kan je Gids daar niets in betekenen?

Ik heb veel woede gekoesterd naar mijn overleden opa van moeders kant, ik heb hem nadat hij was overleden (jaren daarna hoor!)gezien en op mijn manier kunnen begrijpen hoe een en ander in elkaar zat. Het heeft mij enorm geholpen en hem ook denk ik