In oktober 2009 is mijn vader op 62 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van longkanker.
Ik mocht bij zijn sterven aanwezig zijn.
Na zijn overlijden is hij erg veel bij me geweest, heeft me veel laten zien en ik heb nog het één en ander voor hem kunnen doen (o.a boodschappen doorgeven en zijn laatste rustplaats aanwijzen die hij had uitgezocht - na zijn overlijden dus-)
Nu is hij al een klein halfjaar erg veel bij mijn nichtje, zijn oudste kleindochter.
Daarmee is voor mij dan het rouwproces begonnen, eerder hoefde niet, hij was er immers???
Laat ik vooropstellen dat ik heel erg blij ben dat hij veel bij haar is, haar gids mag zijn.
Ze zal hem nodig hebben en ja ze hadden al een hele speciale band.
Ik gun het haar én hem uit de grond van mijn hart maar, en hier voel ik me echt heel erg rot onder, ik baal er ook van.
Tegelijkertijd voelt dat zó verschrikkleijk fout, alsof ik het hun niet gun.
Het lijkt wel alsof ik jarloers ben, ikke die nog nooit ergens jaloers om is geweest
Het is zo dubbel, blij dat hij bij haar is, balen dat hij niet bij mij is.
Wat ben ik dan voor een mens??????????????????????????? Ik zou toch zonder enige vorm van jaloezie,of wat voor andere negatieve emotie toch superblij moeten zijn??
Blij omdat hij over is, blij omdat hij bij mijn nichtje is, blij dat hij haar helpen kan en blij dat dat alles gebeurt in het zelfde gezin als mijn neefje die entiteiten mag zien.
pppffffff ik blijf het k*t vinden maar ik ben ook blij dat het eruit is....
Mijn vader
Delen:
AngelClear
apr 28 '11
Hallo Jodocus ,
Ik denk dat dit een zeer menselijke reactie is en dat jij je daar absoluut niet schuldig hoeft over te voelen. Het vraagt dan ook heel wat moed en kracht om je vader los te laten en over te geven aan je nichtje. Jij noemt het jaloezie, maar ik vind dit een normale en gezonde vorm van iemand gewoon missen eigenlijk. Het is normaal dat je je zo voelt. En misschien kan jij iets regelen met jouw nichtje dat hij ook eens voor een tijdje bij jou mag zijn. Ik vind het wel erg moedig dat jij dat hier neerschrijft en wens je dan ook heel veel sterkte toe !
Ik denk dat dit een zeer menselijke reactie is en dat jij je daar absoluut niet schuldig hoeft over te voelen. Het vraagt dan ook heel wat moed en kracht om je vader los te laten en over te geven aan je nichtje. Jij noemt het jaloezie, maar ik vind dit een normale en gezonde vorm van iemand gewoon missen eigenlijk. Het is normaal dat je je zo voelt. En misschien kan jij iets regelen met jouw nichtje dat hij ook eens voor een tijdje bij jou mag zijn. Ik vind het wel erg moedig dat jij dat hier neerschrijft en wens je dan ook heel veel sterkte toe !
MoonFlowertje
apr 29 '11
Hoi Jodocus,
allereerst wil ik je veel sterkte toewensen...
wat jij voelt is eigenlijk wel normaal,
goed, je weet precies wat er aan de hand is, je vader heeft het je zelf laten zien, maar hij heeft nu een andere taak.
En jij hebt ook een belangrijke taak... jou nichtje is nu nog te jong om te kunnen beseffen hoe het allemaal in zijn werk gaat, als het nodig is, zal jij haar antwoorden kunnen geven op haar vragen, want jij hebt de ervaring... Alles wat je mee hebt gemaakt wat betreft jou vader, gaat jou sterker maken, al voelt het nu misschien anders...
Hij heeft nog een tijdje bij je mogen zijn! Dit heeft hij ook gedaan... weet je hoe mooi dat is? vooral al je weet dat hij dit helemaal niet hoefde te doen, maar hij wilde dit graag!
Je praat nu nog steeds tegen hem, alleen hij geeft geen antwoord meer. Wat jij daardoor voelt is een leegte, een gemis! Hij heeft je uitgelegt dat hij de gids mag zijn voor jou nichtje, ook dat vind ik prachtig... ik bedoel dat hij eigenlijk nog steeds in de familie is! en Gids zijn betekend, 24/7 der zijn als het nodig is
nu begint voor jou pas een rouw-periode, jij voelt de leegte, en je mist hem... logisch en omdat je weet waar hij nu is, voelt dat misschien als jaloers zijn, maar dat klopt niet!
jij mist je vader, en dan zie je je vader ineens een vader zijn voor jou nichtje! dit geeft een beetje een naar gevoel, omdat je graag bij je vader wilt zijn!, logisch
waarschijnlijk heeft hij ook tegen je gezegt dat ook jij het nog druk gaat krijgen,in je leven... al voel je nu verdriet en een soort leegte, (gemis) dit hoort bij het rouwproces,
wat jij allemaal schrijft hierboven, verteld me, dat jou vader een ontzettende lieve man is, die jou nooit verdriet zou doen, hij zou je nooit in de steek laten, als hij wist dat jij daardoor schade zou oplopen... jou vader heeft gezien dat jij sterk genoeg bent, na de rouw-periode...
en ook dat hij je alleen moet laten om die rouwperiode door te komen, want als hij er bij is dan hoef je niet te rouwen...
en ik denk dat je vader echt wel een klein oogje in het zeil houd hoor,... alleen hij is niet meer zo aanwezig, zoals voorheen!
bedankt dat je deze ontzettend mooie ervaring wilde delen!
groetjes Moonflowertje
allereerst wil ik je veel sterkte toewensen...
wat jij voelt is eigenlijk wel normaal,
goed, je weet precies wat er aan de hand is, je vader heeft het je zelf laten zien, maar hij heeft nu een andere taak.
En jij hebt ook een belangrijke taak... jou nichtje is nu nog te jong om te kunnen beseffen hoe het allemaal in zijn werk gaat, als het nodig is, zal jij haar antwoorden kunnen geven op haar vragen, want jij hebt de ervaring... Alles wat je mee hebt gemaakt wat betreft jou vader, gaat jou sterker maken, al voelt het nu misschien anders...
Hij heeft nog een tijdje bij je mogen zijn! Dit heeft hij ook gedaan... weet je hoe mooi dat is? vooral al je weet dat hij dit helemaal niet hoefde te doen, maar hij wilde dit graag!
Je praat nu nog steeds tegen hem, alleen hij geeft geen antwoord meer. Wat jij daardoor voelt is een leegte, een gemis! Hij heeft je uitgelegt dat hij de gids mag zijn voor jou nichtje, ook dat vind ik prachtig... ik bedoel dat hij eigenlijk nog steeds in de familie is! en Gids zijn betekend, 24/7 der zijn als het nodig is
nu begint voor jou pas een rouw-periode, jij voelt de leegte, en je mist hem... logisch en omdat je weet waar hij nu is, voelt dat misschien als jaloers zijn, maar dat klopt niet!
jij mist je vader, en dan zie je je vader ineens een vader zijn voor jou nichtje! dit geeft een beetje een naar gevoel, omdat je graag bij je vader wilt zijn!, logisch
waarschijnlijk heeft hij ook tegen je gezegt dat ook jij het nog druk gaat krijgen,in je leven... al voel je nu verdriet en een soort leegte, (gemis) dit hoort bij het rouwproces,
wat jij allemaal schrijft hierboven, verteld me, dat jou vader een ontzettende lieve man is, die jou nooit verdriet zou doen, hij zou je nooit in de steek laten, als hij wist dat jij daardoor schade zou oplopen... jou vader heeft gezien dat jij sterk genoeg bent, na de rouw-periode...
en ook dat hij je alleen moet laten om die rouwperiode door te komen, want als hij er bij is dan hoef je niet te rouwen...
en ik denk dat je vader echt wel een klein oogje in het zeil houd hoor,... alleen hij is niet meer zo aanwezig, zoals voorheen!
bedankt dat je deze ontzettend mooie ervaring wilde delen!
groetjes Moonflowertje
Jodocus
apr 29 '11
Allebei ontzettend bedankt voor de reacties, het doet me goed.
Het voelt nu iets minder fout.
Vooral de zin:ook dat hij je alleen moet laten om die rouwperiode door te komen, want als hij er bij is dan hoef je niet te rouwenvan Moonflowertje......
Zo had ik het nog niet bekeken maar het is zo logisch....dankjewel!!!!!!!
Mijn nichtje (ze is 11) weet niet dat haar opa bij haar is maar ik denk dat ik er verstandig aan doe het in elk geval haar ouders te vertellen, ik weet dat zij er open voor staan door de ervaringen met hun zoon.
Ben alleen wel bang dat ik dan een bepaalde lading creëer om mijn nichtje heen.
Het zal wennen op den duur maar wetend dat je vader bij je dochter is, terwijl je hem niet kunt zien en ook geen contact kunt maken lijkt me ook enorm zwaar....
Voorlopig neem ik eerst de tijd om te rouwen.....
Het voelt nu iets minder fout.
Vooral de zin:ook dat hij je alleen moet laten om die rouwperiode door te komen, want als hij er bij is dan hoef je niet te rouwenvan Moonflowertje......
Zo had ik het nog niet bekeken maar het is zo logisch....dankjewel!!!!!!!
Mijn nichtje (ze is 11) weet niet dat haar opa bij haar is maar ik denk dat ik er verstandig aan doe het in elk geval haar ouders te vertellen, ik weet dat zij er open voor staan door de ervaringen met hun zoon.
Ben alleen wel bang dat ik dan een bepaalde lading creëer om mijn nichtje heen.
Het zal wennen op den duur maar wetend dat je vader bij je dochter is, terwijl je hem niet kunt zien en ook geen contact kunt maken lijkt me ook enorm zwaar....
Voorlopig neem ik eerst de tijd om te rouwen.....
MoonFlowertje
apr 29 '11
Liefde is loslaten
loslaten zodat er meer energie vrijkomt voor jullie allemaal...
misschien kun je beter ff wachten met het vertellen , tot je het volledig hebt geaccepteerd...
(omdat je bang bent voor een negatieve lading)
eerst zal je het gaan begrijpen, dan accepteren, en dan met een hele positieve lading vertellen (liefde)
het lijkt me gewoon verstandig dat je het eerst nog eventjes allemaal voor jezelf op een rijtje zet, zodat je het allemaal in 1 x kan vertellen, dit kan soms wel ff duren, hoor
groetjes Moonflowertje
loslaten zodat er meer energie vrijkomt voor jullie allemaal...
misschien kun je beter ff wachten met het vertellen , tot je het volledig hebt geaccepteerd...
(omdat je bang bent voor een negatieve lading)
eerst zal je het gaan begrijpen, dan accepteren, en dan met een hele positieve lading vertellen (liefde)
het lijkt me gewoon verstandig dat je het eerst nog eventjes allemaal voor jezelf op een rijtje zet, zodat je het allemaal in 1 x kan vertellen, dit kan soms wel ff duren, hoor
groetjes Moonflowertje
Groene_heks
apr 29 '11
Das wel balen en vreemd dat je geen contact kunt maken.
Hoe rouw jij dan terwijl hij er voor jouw gevoel nog is al hangt hij dan niet om je heen?
Mijn vader is vorig jaar overleden, af en toe komt hij voorbij maar hij is meestal bij mijn moeder of de kleinkinderen, toch kan ik niet rouwen omdat ik weet dat hij er nog is, ik hoef ook niet te rouwen eigenlijk
Hoe rouw jij dan terwijl hij er voor jouw gevoel nog is al hangt hij dan niet om je heen?
Mijn vader is vorig jaar overleden, af en toe komt hij voorbij maar hij is meestal bij mijn moeder of de kleinkinderen, toch kan ik niet rouwen omdat ik weet dat hij er nog is, ik hoef ook niet te rouwen eigenlijk
AngelClear
apr 29 '11
Klopt Groene Heks, rouwen hoeft eigenlijk niet. En voor de rest kan ik eigenlijk niet goed meer volgen hier ... 
AngelClear
apr 29 '11
Ja neen , ik begrijp ook niet goed waarom er dan inderdaad geen contact meer kan gemaakt worden en waarom hij altijd bij haar nichtje moet blijven. Ook denk ik dat dat rouwproces absoluut niet nodig is. Hij is er immers nog altijd toch ? Zoals je zei moet je toch contact kunnen maken. Ook geloof ik er niet echt in dat iemand die overleden is altijd bij iemand en op dezelfde plaats moet blijven of werkelijk blijft.
Groene_heks
apr 30 '11
Het rouwproces is voor iedereen verschillend, ik kijk er op mijn manier tegenaan, maar voor iedereen is het anders.
Mijn zusje rouwt wel, toch weet zij ook dat mijn vader er nog is.
Niet iedereen kan contact maken, wat ik niet begrijp is dat het eerst wel kon en daarna niet meer. Dat lijkt mij geen fijn gevoel.
Misschien is je vader ook wel soms bij jou Jodocus maar bemerk je hem niet.
Mijn zusje rouwt wel, toch weet zij ook dat mijn vader er nog is.
Niet iedereen kan contact maken, wat ik niet begrijp is dat het eerst wel kon en daarna niet meer. Dat lijkt mij geen fijn gevoel.
Misschien is je vader ook wel soms bij jou Jodocus maar bemerk je hem niet.
Jodocus
apr 30 '11
Idd is het rouwproces voor iedereen anders.
Voor mij is het in elk geval wel nodig om alles goed te verwerken, te accepteren en een plekje te geven.
Ik weet niet waarom ik geen contact meer kan maken, ik begrijp het zelf ook niet.
De verklaring van Moonflowertje klinkt mij wel heel aannemelijk.
Om op je vraag terug te komen hoe ik dna rouw terwijl ik weet dat hij er nog wel is???
Moeilijk uit te leggen maar zal het proberen.
Eerder was ik ook erg verdrietig om het overlijden maar het was een verdriet met een tedere glimlach meer een soort weemoed.
Juist door het weten dat mijn vader er nog wel degelijk is zorgde ervoor dat ik niet dat hele intense verdriet voel die ik nu voel.
Het was goed zo, ik kon genieten van wat het proces van ziek zijn en sterven ons voor moois gebracht had.
Nu is het een ander soort verdiet, meer beladen met boosheid, het niet snappen.
De vragen, het overlijden als niet eerlijk beschouwen.
Hij was nog maar 62 en juist het ziek zijn heeft ons emotioneel heel dicht bij elkaar gebracht, juist door zijn ziek zijn hebben wel elkaar echt leren kennen.
Waarom mochten we daar niet langer van genieten??? waarom moest zoiets verschrikkelijks gebeuren om elkaar te vinden.'
dat soort vragen.
Het lijkt een omgekeerd proces..
Voor mij is het in elk geval wel nodig om alles goed te verwerken, te accepteren en een plekje te geven.
Ik weet niet waarom ik geen contact meer kan maken, ik begrijp het zelf ook niet.
De verklaring van Moonflowertje klinkt mij wel heel aannemelijk.
Om op je vraag terug te komen hoe ik dna rouw terwijl ik weet dat hij er nog wel is???
Moeilijk uit te leggen maar zal het proberen.
Eerder was ik ook erg verdrietig om het overlijden maar het was een verdriet met een tedere glimlach meer een soort weemoed.
Juist door het weten dat mijn vader er nog wel degelijk is zorgde ervoor dat ik niet dat hele intense verdriet voel die ik nu voel.
Het was goed zo, ik kon genieten van wat het proces van ziek zijn en sterven ons voor moois gebracht had.
Nu is het een ander soort verdiet, meer beladen met boosheid, het niet snappen.
De vragen, het overlijden als niet eerlijk beschouwen.
Hij was nog maar 62 en juist het ziek zijn heeft ons emotioneel heel dicht bij elkaar gebracht, juist door zijn ziek zijn hebben wel elkaar echt leren kennen.
Waarom mochten we daar niet langer van genieten??? waarom moest zoiets verschrikkelijks gebeuren om elkaar te vinden.'
dat soort vragen.
Het lijkt een omgekeerd proces..
Groene_heks
apr 30 '11
Ik begrijp precies wat je bedoelt.
Mijn vader is vorig jaar overleden op 1 mei, mijn vader was geen prater, een hele gesloten man.
In de week dat mijn vader overleed hebben mijn zus, mijn moeder en ik de hele week alles zelf geregeld.
Zelf een prachtig bloemstuk gemaakt, de muziek gekozen die hij mooi vind, grapjes opgeschreven want mijn pa had een enorm gevoel voor humor.
Die week was hoe raar het ook klinkt een fantastische week, ik heb ervan genoten om weer helemaal alleen met mijn zus en moeder te zijn, even weer kind te zijn.
ik zie die week nu niet als hadden we maar meer gehad maar meer als, jee wat ben ik blij dat het zo kon, blij dat ik die week heb gehad, blij dat we zo dichtbij elkaar konden staan.
Ja het overlijden van pa was akelig maar is wel deel van het leven.
Hij was pas 69 en nog hardstikke fit, hij schreef boeken had net een flinke reis door Australie achter de rug, hij had zonder de kanker nog jaren door gekund denk ik.
Misschien is de les voor jou nu inderdaad dat je kunt loslaten in liefde, dat je hem vertrouwd dat hij weet wat het beste is nu voor jou?
Ik begrijp dat je hem mist, mijn moeder belt mij ook steeds om te mopperen dat pa al een tijdje niet is langs geweest, misschien moet zij ook leren loslaten, ik weet het niet.
Van de week zei ik haar nog dat hij vast een leuke blonde Engel met lange benen had ontmoet haha, misschien als we zelf overgaan dat we het dan begrijpen, ik denk het wel en tot die tijd mogen we het zelf uitvogelen en geduld oefenen misschien
Mijn vader is vorig jaar overleden op 1 mei, mijn vader was geen prater, een hele gesloten man.
In de week dat mijn vader overleed hebben mijn zus, mijn moeder en ik de hele week alles zelf geregeld.
Zelf een prachtig bloemstuk gemaakt, de muziek gekozen die hij mooi vind, grapjes opgeschreven want mijn pa had een enorm gevoel voor humor.
Die week was hoe raar het ook klinkt een fantastische week, ik heb ervan genoten om weer helemaal alleen met mijn zus en moeder te zijn, even weer kind te zijn.
ik zie die week nu niet als hadden we maar meer gehad maar meer als, jee wat ben ik blij dat het zo kon, blij dat ik die week heb gehad, blij dat we zo dichtbij elkaar konden staan.
Ja het overlijden van pa was akelig maar is wel deel van het leven.
Hij was pas 69 en nog hardstikke fit, hij schreef boeken had net een flinke reis door Australie achter de rug, hij had zonder de kanker nog jaren door gekund denk ik.
Misschien is de les voor jou nu inderdaad dat je kunt loslaten in liefde, dat je hem vertrouwd dat hij weet wat het beste is nu voor jou?
Ik begrijp dat je hem mist, mijn moeder belt mij ook steeds om te mopperen dat pa al een tijdje niet is langs geweest, misschien moet zij ook leren loslaten, ik weet het niet.
Van de week zei ik haar nog dat hij vast een leuke blonde Engel met lange benen had ontmoet haha, misschien als we zelf overgaan dat we het dan begrijpen, ik denk het wel en tot die tijd mogen we het zelf uitvogelen en geduld oefenen misschien
Whahaha ! Zelf uitvogelen ! Good one !
MoonFlowertje
apr 30 '11
trouwens, Jodocus...
voor ik het vergeet; je hoeft je vader niet persé "los te laten"
ik vind dat verkeerd verwoord, van mezelf
Het is eigenlijk meer dat je het een plekje moet geven...
de dingen op een rijtje zetten, dan zul je beseffen hoe een mooie ervaring jij mocht beleven
die ervaring mag je koesteren hoor
liefs moonflowertje
voor ik het vergeet; je hoeft je vader niet persé "los te laten"
ik vind dat verkeerd verwoord, van mezelf
Het is eigenlijk meer dat je het een plekje moet geven...
de dingen op een rijtje zetten, dan zul je beseffen hoe een mooie ervaring jij mocht beleven
die ervaring mag je koesteren hoor
liefs moonflowertje
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
