Het was nacht en mijn lief was erg ziek. Hij had heel veel pijn waar pijnbestrijding niet toereikend was en heel mijn hart ging naar hem uit. Ik voelde boosheid dat dit moest gebeuren want dit had hij niet verdiend!
Toen kreeg ik een keuze voorgelegd.
Koos ik voor wit, dan zou hij binnenkort sterven zoals verwacht. Koos ik voor zwart, dan zou hij verder leven, maar het leven zou verdergaan zoals het is, onvoorspelbaar als altijd. De keuze was aan mij.
Ik huilde en wist niet wat te doen. Ik was boos dat mij de keuze werd voorgelegd.
Wilde ik hem bij me houden? Ja... met heel mijn hart. Maar zou dat egoïstisch zijn? Hoe zou zijn leven zijn, hoe zou ons leven zijn? En waarom was dat de zwarte keuze?
Na heel veel verdriet en heel veel heen en weer geslinger koos ik uiteindelijk wanhopig toch voor wit... Een goed sterven was misschien te verkiezen boven een onvoorspelbaar en misschien ellendig leven. Wit was de kleur van het licht toch?
Toen werd ik wakker met een enorm gevoel van onmacht dat ik voor deze keuze was gesteld en een enorm schuldgevoel omdat ik nooit zal weten of deze keuze iets heeft uitgemaakt en of ik de goede keuze gemaakt heb...