en ik???

is er iets mis met mijn foto's???
gr knofje

Ehm..ik denk dat de mensen hier voorrang geven aan de mensen die nog niet aan de beurt zijn geweest.
Zeg het me gerust als ik me vergis, maar als ik het goed zie heb je in februari nog een lezing gehad...

Met jouw foto's is niks mis hoor, ze zijn leuk

sorry, ik heb nog nooit een fotolezing gehad....!!!

Zie je heb ik me toch weer vergist...sorry Knofje..
Ik hoop dat je foto gauw wordt gelezen

Hoi knofje,
Schilder jij? Dat is namelijk het eerste woord wat in me opkwam toen ik naar jouw foto keek...schilder of schilderen. Misschien creatief bezig of wil je dat meer gaan doen?
Voor mijn gevoel ben je opgekrabbeld uit een moeilijke periode; voel nog wel verdriet bij je maar je hebt een enorme vechtlust om je leven in te richten zoals jij het wilt. En ondanks een bepaalde onzekerheid weet je heel goed wat je wilt! Harmonie en rust, vooral harmonie vind je belangrijk.
Je bent niet alleen, ook al voelt dat misschien soms zo; heb je misschien veel alleen moeten opknappen voor jouw gevoel? Of dat je werd tegengewerkt?
Ik hoor de naam Bert of Bertus een aantal keren. Je hebt veel te geven, maar vergeet jezelf niet. Maar ik voel wel iets bij jou van: en nu ben ik aan de beurt! Je hebt ergens zo genoeg van.
Ik hoop dat je wat met deze reading kan. Uiteraard hoef je niet op mijn vragen te antwoorden als die te privé zijn voor jouw gevoel.

Lieve groet,
Marjanne

Lieve Marjanne,

schilderen nee dat heb ik behalve ons huis nog nooit gedaan...
creatief als dat ook schrijven betekend ja.
ik voel me idd veel alleen al ben ik dat idd niet, heb 4 prachtige meisjes...maar doe veel dingen alleen met en en voor ze, ook hier in huis en veel daarbuiten doe ik alleen, voel me alleen met mijn gevoel...alleen in mijn relatie met mijn man...
Ook mijn relatie met mijn zus, is niet fijn, tegengewerkt op een bepaalde manier wel door haar.
De naam Bert of Bertus mijn man's naam eindigt op Bert maar ook iemand die ik recent weer ontmoet heb, die ik dus ken uit het verleden eindigt op Bert. Weet je ook welke bert je bedoeld???
Het vergeten van mezelf daar zit heel wat in hoor ik van veel mensen..heb de afgelopen 11 jaar gemoederd over mijn kinderen met liefde heel graag gedaan, maar heb genoeg nu van het feit dat ik geen of nauwelijks tijd voor mezelf heb, dat ik altijd rekening houd met mijn man maar hij voor mijn gevoel niet met mij..id dat wat je bedoel met ergens zo genoeg van...???

ik hoop nog iets van je te horen, liefs knofje

Je bent soms zo moe, zo ontzettend moe. En je houdt juist zo van leven, warmte en gezelligheid.

Ik heb de indruk dat je veel oude emoties aan het herinneren, verwerken en opruimen bent. Dat heeft even tijd nodig,geef het die tijd maar gewoon, geef je over aan niets moeten of verwachtingen van mensen buiten de deur. Kun je misschien eens lekker met een zus of vriendin een weekendje weg, zonder man, zonder kinderen en hoeft geen kapitalen te kosten (mocht iemand het aandragen :)). Al ga je maar bij een vriendin thuis logeren, even helemaal los van het gezin komen, niet bellen, niets doen, tijd voor jezelf, even niet de spil zijn en niet nadenken over hoe alles zonder jou in de soep zal lopen (de wereld vergaat er immers niet mee).

Het zal je goed doen. Want enerzijds doe jij veel alleen, maar anderzijds sta je ook geen hulp toe, want je zegt nogal snel ´doe ik wel even´ en zo ´even´ je de dag door en ben je ´s avonds afgebrand. De mensen uit je omgeving vragen om die reden ook niet zo snel meer of ze iets voor je kunnen doen en stilletjes hoop je dat ze daar door heen willen breken omdat je het heel moeilijk vind dat voor jezelf te vragen.

Met je man zal het iets langer duren dat patroon te doorbreken omdat het al heel erg lang zo gaat en gewend is dat jij meteen rent. Maar probeer het wel, vraag tijd en ruimte voor jezelf, vraag een helpende hand, dat is belangrijk voor jullie allebei, alleen een wisselwerking kan een fijn evenwicht en een nieuw zicht op je relatie brengen, in jouw geval is het belangrijk te leren ontvangen, leren (in jouw ogen) lui zijn, je momenten leren pakken. In staat zijn te blijven zitten als een ander iets voor je doet, zoals je gezin.

Je hebt wat aanleg tot gevoelige spieren en gewrichten, stress en emoties die je inhoudt (en dat doe je snel) sla je op die plaatsen (spieren en gewrichten) op en dat geeft je soms een stram/pijnlijk/stijf gevoel, zeker als je even gezeten, gelegen of geslapen hebt. En dan bedoel ik meer als normaal is. Mocht dit kloppen overleg die klachten eens met de huisarts en vraag eens wat je daar aan kunt doen.

ik hoop dat je een stapje zet in die richting, je bent de moeite waard om serieus genomen te worden, aandacht en ontspanning te krijgen, zowel door jezelf en door anderen!

Lieve Knofje
Wat ik bij je foto voel
warme persoonlijkheid
groot warm hart op de juiste plaats
je staat voor iedereen klaar
je wilt alles zo goed mogelijk doen
je bent erg onzeker van doe ik het allemaal wel goed
verdriet
gekwetst in het verleden misschien gepest vroeger?
houd je van de natuur
dieren daar houd je ook van
probeer ook aan je zelf te denken, even bijtanken
je bent krachtiger danje zelf denkt

ik ben benieuwd of je iets herkend.

liefs karda

petra, dank je wel voor je lezing.....kippevel er klopt veel...

de eerste zin over het moe zijn, is helemaal waar....ook over de oude emotie's, herrineringen klopt het helemaal door een situatie nu word ik geconfronteerd met gevoelens en emotie's die ik nu nog heb.
over het alleen doen, dat is ook waar,doe veel alleen en idd ik doe het allemaal even wel, ook heb ik de laatste tijd wel signalen afgeven in de hoop dat mensen snappen dat ik het moeilijk en misschien wel hulp kan gebruiken maar die worden niet als zodanig opgepakt. Ik zei bijv tegen mijn moeder, omdat ik niet zeur, niet vraag denken jullie altijd die red zich wel maar dat is misschien wel helemaal niet zo, waarop ze alleen zei dat is niet eerlijk...daarmee bedoelde ze dat er niet verder gevraagd word maar vroeg ook niet verder.
Mijn man is het idd ook gewent, daar heb ik zelf ook toe bij gedrage...en zal idd tijd nodig hebben om te veranderen.

die spieren en gewrichten klopt echt helemaal, nooit geweten dat het mijn eigen stress,en ingehouden emotie's zijn. Ik zal je raad ter harte nemen en een afspraak maken bij de huisarts..dat hoor je nog.

dank je wel..


Lieve Karda,
klaar staan voor iedereen is waar, voor alles en iedereen behalve vaak voor mezelf.
wil het zeker zo goed mogelijk te doen,onzeker ben ik daarook over, verdriet omdat ik onzeker ben, me altijd de mindere voel en ik nu sinds kort ook weet dat het gevoed werd door mijn ouders (onbewust) en dat mijn zusje daar altijd handig gebruik van maakte en soms nog doet.
gekwetst in het verleden ja ik heb veel verdriet gehad omdat ik me vaak de mindere voelde..en gepest ook met mijn toen nog rodere haar (meisjes met rode haren werd er dan gezongen) en ook mijn echte naam gaf altijd stof tot zingen van weer andere liedjes en pesterijen...als je dan al onzeker bent, lijkt de wereld groot en boos.
zeker houd ik van de natuur. geweldig.
ga proberen aan mezelf te denken al heb ik geen idee hoe dat te doen nog, en wat jullie beide zeggen dat het tijd is om bij te tanken..ook dat ga ik proberen te realiseren, dank jullie wel voor jullie lezingen.

liefs Knofje

Heel graag gedaan, ik ben blij dat je er iets aan hebt en ook daadwerkelijk mee doet, dat is voor jezelf zorgen, al is dat soms met hindernissen. Er mee werken is de enige manier om veranderingen aan te brengen ik vind het geweldig goed van je dat je dat voor jezelf doet, omdat je jezelf heel snel op de achtergrond zet en denkt ´ach valt wel mee´. Ik hoor heel graag nog eens van je hoe het gaat en hoe het bij de huisarts was. Blijf je klachten herhalen en ga indien nodig nóg een keer. Huisartsen krijgen zoveel op hun buro, er spelen zoveel zaken mee, dat je soms even vol moet houden om duidelijk te maken dat je echt een probleem hebt. Zeker voor mensen die het moeilijk vinden hulp te vragen is dat lastig en daardoor blijven ze maar doorlopen. Klachten blijven herhalen, niet invullen of zelf aandragen en oplossen, maar gewoon herhalen en een oplossing aan de huisarts vragen.
Sterkte en tot horens weer!
Warme groet,
Petra

Beste knofje,
Of het je man is of diegene die je weer ontmoet hebt na lange tijd krijg ik niet duidelijk. Ik krijg daar geen verdere informatie over; mijn gevoel zegt dat het om je man gaat, omdat je zelf schrijft dat hij voor jouw gevoel geen rekening met jou houdt. En mijn gevoel dat jij ergens zo genoeg van hebt heeft dat inderdaad betrekking op hoe de relatie nu is tussen jou en je man.
Ik wens jou toe dat je in gesprek komt met je man en samen naar oplossingen gaat zoeken.

Lieve groet,

Marjanne

De eerste foto...je bent in redelijke doen, althans dat wil je doen voorkomen.
Lach op je gezicht plakken en doorgaan.
De tweede laat meer zien, die is ook nieuwer, daar lijk je aan het eind van je latijn.
je kan niet meer en je wilt ook niet meer
Niet meer dat masker maar toegeven dat het niet goed gaat
Je wilt wel om hulp schreeuwen maar je keel zit dicht je hebt niet geleerd te vragen.
Het ondergeschoven kindje komt naar boven, dat meiske dat niet kreeg wat ze nodig had.
Naast de normale liefde, tederheid en respect was en ben je wat extra's nodig.
Net even dat ene beetje wat je zelfvertrouwen geeft.

ik loop in het leven nog steeds (niet binnen mijn eigen gezinnetje mijn mijn man en kindjes) maar wel in het gezin waar ik vandaan kom tegen dit gevoel aan...wij/ik die steeds maar klaar stond, iedereen helpt, etc word gewoon buitengesloten hoort er niet bij..ook mijn man en kindjes niet..
zat met het idee te mailen naar desbetreffende personen maar ik denk dat het niets uit haalt, grote plaat hebben ze voor het hoofd...maar nog altijd voel ik me rot geen idee nog hoe dit op te lossen??

Beste knofje,
Ik kan je geen oplossing geven. Op de één of andere manier heb ik het gevoel dat jij jezelf buitensluit wat misschien o.a. komt omdat je niet veel zelfvertrouwen voelt.
Ook heb ik het gevoel dat jij jezelf vastzet door in een maalstroom te blijven van negatieve gedachten en de oorzaak van je situatie veel bij anderen neer te leggen.
Ga jezelf helpen door in ieder geval elke dag minstens 3 positieve gedachten te creeren. Stap uit het drama en zoek desnoods hulp. Ga niemand iets verwijten, daar help jij jezelf niet mee. Als laatste zou ik je nog willen meegeven: wat jij uitzend aan gedachten komt ook weer bij je terug. Dus positieve gedachten zijn zo enorm belangrijk! Ook al voel jij jezelf rot, positieve gedachten missen hun uitwerking niet, ook niet op je gevoel. Ik spreek uit ervaring.

Lieve groet,
Marjanne

Marjanne hoe bedoel je mezelf buiten sluit??? neem ik afstand sta ik er uit me zelf naast hoe moet ik dat zien???
ik kan verder niet helemaal begrijpen oorzaak van mijn situatie bij anderen neer te leggen, heb juist de stap gemaakt voor mezelf te kiezen te gaan doen wat ik al langer wilde...en daar ben ik ontzettend blij mee, gelukkig en trots op....vind het wel jammer dat er zo rot gereageerd word...mijn moeder: als je dat haalt ben ik trots op je. maw nu is ze niet trots, mijn vader: als het maar niets zweverigs is, dat horen na de hulp die ik heb gezocht om mezelf te vinden, deze keuze te maken en ervoor te gaan hoe moet ik dat postief zien?? Hoe moet ik verder postief zien dat ik er altijd ben geweest, voor bep personen alles heb gedaan/gelaten om hun te helpen, zoals mij werd gevraagd maar nu duidelijk niet meer mee tel nu het hun beter gaat, hoe zet ik dit om in iets positiefs..??

liefs knofje

Lieve knofje,
Als het rot is overgekomen spijt me dat. Dat was absoluut niet mijn bedoeling. Met jezelf buiten sluiten bedoelde ik mee dat ik de indruk had dat je juist niet voor jezelf kiest, maar dat doe je dus wél lees ik nu. Ik kan jou niet voorzeggen hoe jij iets móet zien. Wat ik jou wil adviseren is: wees trots op jezelf dat jij die hulp hebt geboden, dat jij daarvoor hebt gekozen. Ik ben er zelf van overtuigd dat als je goede daden verricht, het Universum jou daarvoor beloond als het ware.
Als je zonder verwachtingen bent naar de ander heb je zoveel meer vrijheid.... Hoe moeilijk misschien ook voor jou: laat die mensen in liefde los die niets meer laten horen. En ga door met goede stappen zetten. Dán help jij jezelf.
Of schrijf een brief aan die mensen, waarin je alles verwoord wat jou dwars zit, en verbrand of verscheur daarna die brief en beschouw het daarna als afgerond. En vooral: geef jou zelf die schouderklop.
Dan zet je het naar mijn mening om in iets positiefs; je bent dan niet afhankelijk van de ander.
Ga ervan uit dat je ouders het goed met jou menen, dat hun intentie positief is. Als jij jezelf kunt complimenteren heb je de goedkeuring van niemand meer nodig.
Lieve knofje, ik voel zoveel innerlijke kracht bij jou, ga die inzetten voor jouzelf, wat je nu al doet. En richt je energie op mensen die ook energie in jou steken.

Heel veel succes!

Liefs,
Marjanne

Probeer het zo te zien: ondanks alle tegenslag en negatieve verhalen, kun jij dus toch de kracht vinden om er voor te gaan.
Zie de sterke vrouw die je bent.

Stel inderdaad je verwachtingen bij door niets te verwachten van een ander maar juist van jezelf, geef jezelf die schouderklop!

@marjanne, ik bedoelde niet dat jij rot reageerde maar mijn ouders met de zinnen die ik daarna typte...
de woorden die je nu gebruikt kan ik veel beter plaatsen...zeker dat van het loslaten dat is precies wat ik ga proberen te doen...genoeg is genoeg..ik steek geen energie in mensen die dat ook niet in mij ons doen...zeg het makkelijk zal het niet zijn maar dank je wel...

@ groene heks..dank je wel alweer...

Als ik deze foto’s zo eens bekijk zie ik aan de ene kant een hele warme spontane vrouw die ontzettend veel liefde in haar heeft en heel graag voor anderen zorgt. Voor de mensen die jou heel goed kennen ben je een warm persoon en zal je altijd klaarstaan

Maar…… Ik zie aan de andere kant ook een heel groot stuk onzekerheid in jezelf. Doe ik het wel goed? Is dit echt de beste manier? Het voelt alsof je soms letterlijk gek van jezelf kunt worden. Je hebt heel veel tegenslag gehad en ik zie ook heel veel verdriet. Het voelt alsof je afscheid hebt moeten nemen van iets wat heel dierbaar was voor jou het enige wat ik blijf horen is Nee nee en ik hoor iemand heel erg huilen weet niet of je daar iets mee kan het voelt alsof je te vroeg van iets of iemand afscheid moest nemen.

Ook krijg ik iets met een minderwaardigheids complex alsof je jezelf minder vindt dan iemand anders. Het voelt alsof je nooit echt hebt kunnen genieten van het leven maar dat het constant bikkelen is. Je zou weleens wat meer rust en stabiliteit binnen in jezelf willen je zou willen dat je kon stoppen met denken of malen

Je bent een hele lieve vrouw maar het voelt alsof je nog van een rups naar een vlinder moet veranderen zegmaar

Geef niet op is alles wat ik kan zeggen en probeer er het beste ban te maken

Tot zover de reading ik hoop dat er iets van klopt

Dikke knuffel Moon