Mijn verhaal...

Ja waar moet ik beginnen. Tot ik 7 jaar was had ik volgens mij altijd een gelukkige jeugd. Er waren wel wat vervelende dingen(moeder met psychoses, bedplassen wat niet over ging), maar ik was zover ik me kan herinneren gelukkig.

Toen verhuisden we naar een andere woonplaats en vanaf toen is het eigenlijk bergaf gegaan. Ik miste mijn vriendinnetjes, werd gepest op school, mijn zus die tien jaar ouder is ging het huis uit. En in de nieuwe woonplaats voelde ik me eigenlijk ook niet goed.

Op de middelbare school werd het alleen maar slechter. Weer werd ik gepest, ik was doodsbang voor de gymles, het bedplassen bleef, enz. Ik was erg somber en angstig en in 3 havo werd dat zo erg dat ik een periode heb gehad dat ik iedere dag moest overgeven op school. Van school uit hebben ze me toen naar de huisarts gestuurd, maar lichamelijk was er niets aan de hand, het was puur stress.

Thuis vertelde ik niets over hoe ik me voelde en wat er aan de hand was, want mijn ouders stonden daar totaal niet voor open. Als ik al eens iets vertelde zei mn moeder dat ik me niet moest aanstellen en mn vader zei helemaal niets.

Na de middelbare school ging ik studeren en kreeg ik een relatie met een andere vrouw. Ik val niet eens op vrouwen, maar ik was toen zo eenzaam en ik snakte zo naar liefde dat ik mezelf wijsmaakte dat ik verliefd was op het meisje dat verliefd was op mij. Die relatie heeft 3 jaar geduurd en was heel problematisch. Heel veel ruzie, manipulaties en over en weer geweld.

De studie werd ook niets, want mijn angsten waren intussen alleen maar erger en ik was toen zo bang dat ik ipv naar school te gaan de hele dag in de trein bleef zitten. Dat heb ik jaren zo volgehouden en dan thuis net doen of ik op school was geweest. Op een gegeven moment kwamen ze er uiteraard wel achter dat ik daar bijna nooit kwam en toen heb ik het eerlijk verteld. Weer niet echt veel begrip helaas.

Daarna heb ik nog eens een schriftelijke studie geprobeerd, maar dat is ook niet gelukt. Het schriftelijke gedeelte wel, maar voor de stage was ik weer zo angstig dat me dat niet gelukt is en ik ook die studie heb onderbroken.

Intussen ben ik 7 jaar geleden ook weer verhuisd naar de andere kant van het land en nu heb ik weer het probleem dat ik me hier totaal niet thuis voel en de mensen hier over het algemeen heel hard en onsympathiek vind. Ze zijn hier heel direct en ik kan daar heel slecht tegen, omdat ik zo ontzettend verlegen ben.

Ik heb sinds 5 jaar weer een relatie, dit keer met een man, en dit keer wel een fijne stabiele relatie. Eigenlijk heb ik het goed voor elkaar, een fijne relatie met een lieve man, fijne dieren, een mooi huisje met een mooie tuin... maar echt gelukkig ben ik niet. Ik ben zo verlegen en angstig en ik voel me zo onzeker. En waardeloos, omdat ik geen betaalde baan heb. Als ik af en toe mensen met een baan hoor praten over mensen zonder baan doet het me zo'n pijn. Want ik heb verschillende opleidingen en baantjes geprobeerd, maar keer op keer mislukt het en bij elke mislukking worden de angssten en onzekerheden alleen maar erger. En ik ben lichamelijk gezond, dus mensen denken en zeggen toch van 'waarom werk jij niet, je mankeert toch niks?'.


Met mijn ouders heb ik ook geen goede verstandhouding. Mijn moeder geeft altijd heel veel kritiek en dat maakt me altijd heel verdrietig. Voor mijn gevoel kan ik niets goed doen bij haar. Als mijn moeder soms langskomt, eens in de paar weken, dan ben ik angstig en gespannen vanaf het moment dat ik weet dat ze komt tot ze weer weg is. Als ze er is dan voelt het net of ik helemaal verlamd ben en ik weet me de hele dag geen raad met mezelf. Ik versteen helemaal als zij er is.

Het komt er eigenlijk op neer dat ik niet zo goed kan tegen de hardheid van de wereld en van veel mensen... Ik weet ook niet goed wat ik wil met mijn leven, het voelt alsof ik eeuwig zoekende ben. Nu ben ik gelukkig nog jong, 27...