Uit zinloosheid? Ik weet het niet..
ik heb wel via dromen en herinneringen, een vorig leven kunnen doorkrijgen.
Ik was een joods meisje van ongeveer een jaar of 14 en woonde in Polen.
Ik had vele vriendjes, ook niet-joden, waaronder een jongen ( tussende 17 en de 20 jaar) waar ik veel mee opschoot, en hij woonde naast me en zijn ouders waren vrienden van onze ouders.
Op een gegeven moment zag ik beelden.. dat hij met een geweer vlak voor me stond en wilde schieten. Het was net vóór de oorlog begon 1939..
Ik heb op hem ingepraat en uitgelegd, en gesmeekt en moeite gedaan, opdat hij me maar niet zou doden,
want hij stond schietensklaar en z'n blik zag ik in z'n ogen.
Een soort van angst enerzijds, en ook van "beinvloeding en indoctrinatie" over wie joden zijn.
Hij heeft niet geschoten, hij liet z'n geweer zakken, en liet me lopen (honden blaffend op de achtergrond op zoek naar joden).
Ik ben opgepakt geweest toch, en meegenomen naar ofwel Birkenau ofwel Krakau (dat is niet helemaal duidelijk, maar ik denk Birkenau) in gevangenschap.
Daar heb ik m'n eten gegeven aan m'n twee andere zusjes en ben dood gegaan.
Is dat leven en die situatie nu nutteloos geweest? Ik zorg ervoor dat ik alles wat er uit kan gehaald worden aan meerwaarde, dat het eruit komt, en keer alles ten goede.