oftwel voor het echie in 3D 
We wilden ook samen eens live een reis maken. Na een flinke strandwandeling waarin iedereen goed geaard raakte begonnen we.Reis 19-02-2011
Carrie, Karin, Jorine, Emmy en Diana staan fysiek in een cirkel, hand in hand, we geven energy door. De energie draait tegen de klok in. We voelen ons allemaal heel erg draaien. De energie is krachtig zo met zijn allen. En er zijn veel spirits in huis aanwezig. Alle bekenden die we normaal in zielenland en verder zien zijn hier vergtegenwoordigd. Als gidsen zullen zij ons leiden tijdens deze reis.
Dan gaan we op de stoelen en banken zitten en proberen ons te concentreren op wat we zien.
Emmy ziet bij Karin een hele grote heksenhoed. We voelen ons omhoog gaan. In de zielenwereld zien wij een pad in het bos, vlak daar bij stond een boom, een soort van meiboom waar linten omheen werden gedraaid. Vanaf het bospad liepen we bergop, een heuvel op.
Bovenop de heuvel aangekomen zien we een prachtig uitzicht, met veel groen, een regenboog en in de verte een stadje. Emmy laat zich de heuvel afrollen, en ook wij gaan ieder op onze eigen manier naar beneden, in de richting van het stadje. Karin voelt zich alsof ze wacht op ons bij een poortje, dat nog niet open gaat. Ze draagt nog steeds haar grote heksenhoed, waar wij haar allen aan herkennen. Als we allemaal beneden zijn, kunnen we verder.
We liepen verder naar het marktplein, het werd hier echt ontzettend druk. Wij liepen door de markt naar een soort van kerk, waar wij naar binnen gingen. Het gebouw was wit en er was centraal een soort van toren boven. Het was stil en leeg, maar al snel leek er iemand binnen te komen die een zware energie had.
Geel. Het was alsof er een enorme deken over ons heengetrokken werd. Er kwamen meer zielen binnen, zowel onze gidsen als een heleboel witte zielen. Wij stonden redelijk voor in de kerk en toen kwam er een soort gele energie op ons. Die voelde zwaar en drukkend aan, heel erg bij de ziel. Iedereen voelde deze zware energie en eigenlijk vonden we het helemaal niet fijn, het was pijnlijke energie, warm en benauwend.
Toen ging de kleur over op blauw, wat een stuk zachter aanvoelde dan de gele. Karin had het gevoel alsof ze alweer buiten stond, maar binnen was ze ook nog zichtbaar. De witte zielen kwamen om ons heen staan, in kringetjes. Wij stonden verspreid en op een gegeven moment kwamen de witte zielen in beweging in een soort Keltische knoopvorm om ons heen.
De kleur ging weer over naar oranje/rood en dat voelde weer ontzettend zwaar. Minder zwaar dan de gele, maar toch.
Blij waren we toen groen aan de beurt was, want dat voelde ronduit verfrissend. Jorine zag toen een soort lilakleurachtige energie even snel, die de andere energien leek weg te zuigen naar boven toe.
Toen waren we daar gelukkig klaar en mochten we naar buiten, waar een mandje stond met groene zure appels. Iedereen pakte een appel en at hem op. Emmy echter niet, die vond hem echt verschrikkelijk smerig.
We waren nu buiten in een soort binnentuin met lage muurtjes. We klommen over het muurtje en daar was een soort miniriviertje. Iedereen had een manier om aan de overkant te komen. Zo ging Diana over een touw. We werden gevolgd door al onze gidsen.
We namen even pauze tijdens deze reis en ginge even wat water drinken. De zware energie had best wat gedaan met ons. Na de pauze konden we weer verder.
Aan de overkant was een soort bospad met vele stenen en boomstammen waar we overheen moesten klauteren. Een lange sliert trok zo door het bos, een beetje een bergje op. We kwamen aan bij een ruïne waar een man ons opwachtte, Jorine had het gevoel dat het Uriel was.
We gingen in een cirkel staan, om en om. Gids en dan weer een van ons. Diana zette een theelichtje in het midden, op een groene plaat. In onze cirkel verscheen een soort van lotusbloem, die begon te draaien. Wij draaiden ook, maar de andere kant op. Dat voelde heel apart.
Langzaam nu begon de ruïne zich te herstellen. Steen voor steen. Net zo lang tot het hele gebouw weer heel was. Boven ons verscheen een prachtig plafond met blauw en glimmers en geel, het leek wel op een byzantijns mozaiek. Op de vloer zat de lotustekening. Diana en Carrie kregen ieder een grote munt, Carrie zag dat de hare van goud was. Diana stopte haar munt in een zwarte muur en Carrie de hare in een witte. Yin en Yang, een evenwicht. Toen was het knuffeltijd en tijd om terug te gaan.
Een zeer intensief dagje waar heel veel gevoeld werd en wat moeilijker was dan verwacht. Maar zeker heel erg gaaf.
Later werd ons nog verteld dat de energieen de vier windstreken van de aarde voor stelden. De gele van het oosten, de rode van het zuiden, de blauw van het westen en de groen van het noorden.
