mijn verhaal...ik ga proberen dit op een beetje normale wijze op te schrijven....maar tis zo warrig in mijn hoofd dat ik niet zeker weet dat het mij gaat lukken.
Ben Knofje geboren uit een lieve papa en mama, en opgegroeid met een jongere zusje.
Voor mij gevoel ben ik liefdevol opgevoed, maar haal ik het niet bij mij zusje, ze is voor mijn gevoel in de ogen van anderen, leuker, beter ed dan ik. Zo voelde dat toen, en zo voelt dat vandaag de dag nog steeds.
In mijn jeugd ben ik nogal gepest, heb in het echt de verkeerde naam en ook nog eens in die tijd (nu is dat stukken minder) knal rood haar.
Dit pesten heeft wel diepe wonden achter gelaten. Heb vaak het gevoel gehad er niet bij te horen, dit heeft me veel verdriet gedaan, en onzeker gemaakt. Ook later in mijn leven en ook nu werkt dit soms nog door.
Daar waar mijn zusje altijd vriendjes had had ik die niet en als ik ze had, was ik bang ze kwijt te raken wat vaak volgens mij alleen door de angst al gebeurde.
In 1996 heb ik de keus gemaakt op mezelf te gaan wonen, niet omdat het thuis niet goed was....maar ik behoefte had aan een plekje voor mezelf. Genoten heb ik van die tijd, tijd voor mij...tijd die ik zelf kon indelen, mijn leven.
in 99 heb ik mijn huidige man leren kennen, vanaf de ontmoeting ging onze relatie in een stroom versnelling, ik was achter gebleven in een groot huis na het mislukken van mijn relatie en hij ook, we vonden steun en liefde bij elkaar, konden goed kletsen, kortom er was een echte klik en al gauw gingen we samen wonen in zijn huis.
Natuurlijk kende we elkaar nog niet echt. Dat gebeurde in de tijd daarna, het bleek dat mijn huidige man een nog al hoe zal ik het zeggen wisselend en opvliegend karakter heeft, nog altijd speelt dit soms op, maar minder als in die tijd en ik in goede doen kan het veel beter handelen.
In het zelfde jaar raakte ik zwanger, wat waren we blij.
In april 2000 is ons oudste kind geboren, door het karakter van mijn man, en mijn onzekerheid botst het nog wel een aantal keer, ga zelfs terug naar mijn ouders met ons kind, maarrr we redden het toch en onze relatie komt er weer boven op.
We krijgen in de jaren erna, nog een tweeling en uiteindelijk totaal onverwacht nog een kindje...allemaal even gewenst, misschien niet gepland maar met liefde ontvangen.Ons oudste kindje blijkt intussen zeer moeilijk lerend te zijn en een autistische afwijking te hebben, verre van leuk. Mijn laatste zwangerschap ervaarde ik als zeer bijzonder, we waren een hecht gezin en keken uit naar ons nieuwe kindje.
Helaas slaat niet lang na de geboorte van ons kindje en zusje het noodlot toe, het gaat niet goed, spugen, huilen en uiteindelijk houd ik haar niet adement in mijn armen. We gaan ziekenhuis in en uit, onderzoeken, uitslagen helaas ook verkeerde, medicijnen, sondevoeding, verschillende sonde's, niet nauwelijks groeien,zorgen, verdriet, en uiteindelijk de diagnose, energiestofwisselingsziekte...een ziekte waarbij je altijd moe bent alle organen uiteindelijk uitvallen en waar je op jonge leeftijd aan zult overlijden. Het sloeg in als een bom, en nog altijd....is dit heel hard al gaat het naar omstandigheden best goed. Onze relatie heeft het overleefd, we zijn nog steeds samen, al gaat het niet altijd even goed, het is op dit moment meer een broer/zus relatie ik kan op dit moment hem geen sex geven, ik heb dat gevoel niet...hij heeft een tijd geleden een tijdje stiekum sex lijnen gebeld, eerlijk bekent maar toch (toen was ons sex leven nog goed) dit doet pijn, evenals dat hij me weleens tot sex heeft gedwongen. Dit alles maakte dat het voor mij heel moeilijk is dat toch te doen, het vertrouwen in bed is zeg maar weg. Nu ben ik er laatst achtergekomen dat hij porno kijkt en ook een advertentie op een dating site had...porno heeft hij verwijderd van de pc, de advertentie ook al zegt hij hem niet geplaatst te hebben....ik snap eigelijk niet hoe je hem dan wel kunt verwijderen. Ook is mijn zusje nu verwikkeld in een echtscheiding, ze is nu weer vreemd gegaan en had een ander voor er maar sprake was van scheiding, mijn ouders hebben hier een enorme klap van gekregen t bleek dat ze veel loog en hebben toen in december tijdelijk afstand genomen van haar. Nu hebben ze haar weer toegelaten en is alles weer koek en ei, van mij verwachten ze dat ook, alleen zijn ze even vergeten dat de beschuldigingen die tegen mij, en mijn man zijn geuit niet zomaar weg zijn. Ook de kinderen van de nw vriend van mijn zusje zijn welkom. ik snap het allemaal niet, eerst willen ze nergens iets van weten en dan draaien ze om als een blad aan de boom, als ik uitspreek dat ik er moeite mee heb moet ik niet zeuren maar naar mijn gevoel vragen en luisteren ze niet, dit alles maakt me zeer verdrietig weet me geen raad...ben het spoor van het leven kwijt, weet niet wat te doen, alles lijkt onecht...wat is er nog echt...wie kan/wil me helpen???? alsjeblieft....
Ik en mijn verhaal!!!
Delen:
Serenity
feb 21 '11
Origineel bericht van: knofje
mijn verhaal...
ik ga proberen dit op een beetje normale wijze op te schrijven....
maar tis zo warrig in mijn hoofd dat ik niet zeker weet dat het mij gaat lukken.
Ben Knofje
geboren uit een lieve papa en mama,
en opgegroeid met een jongere zusje.
Voor mij gevoel ben ik liefdevol opgevoed,
maar haal ik het niet bij mij zusje, ze is voor mijn gevoel in de ogen van anderen, leuker, beter ed dan ik.
Zo voelde dat toen, en zo voelt dat vandaag de dag nog steeds.
In mijn jeugd ben ik nogal gepest, heb in het echt de verkeerde naam en ook nog eens in die tijd (nu is dat stukken minder) knal rood haar.
Dit pesten heeft wel diepe wonden achter gelaten.
Heb vaak het gevoel gehad er niet bij te horen, dit heeft me veel verdriet gedaan, en onzeker gemaakt.
Ook later in mijn leven en ook nu werkt dit soms nog door.
Daar waar mijn zusje altijd vriendjes had had ik die niet en als ik ze had, was ik bang ze kwijt te raken wat vaak volgens mij alleen door de angst al gebeurde.
In 1996 heb ik de keus gemaakt op mezelf te gaan wonen, niet omdat het thuis niet goed was....
maar ik behoefte had aan een plekje voor mezelf.
Genoten heb ik van die tijd, tijd voor mij...tijd die ik zelf kon indelen, mijn leven.
in 99 heb ik mijn huidige man leren kennen, vanaf de ontmoeting ging onze relatie in een stroom versnelling,
ik was achter gebleven in een groot huis na het mislukken van mijn relatie en hij ook, we vonden steun en liefde bij elkaar, konden goed kletsen, kortom er was een echte klik en al gauw gingen we samen wonen in zijn huis.
Natuurlijk kende we elkaar nog niet echt.
Dat gebeurde in de tijd daarna, het bleek dat mijn huidige man een nog al hoe zal ik het zeggen wisselend en opvliegend karakter heeft, nog altijd speelt dit soms op, maar minder als in die tijd en ik in goede doen kan het veel beter handelen.
In het zelfde jaar raakte ik zwanger, wat waren we blij.
In april 2000 is ons oudste kind geboren, door het karakter van mijn man, en mijn onzekerheid botst het nog wel een aantal keer,
ga zelfs terug naar mijn ouders met ons kind, maarrr we redden het toch en onze relatie komt er weer boven op.
We krijgen in de jaren erna, nog een tweeling en uiteindelijk totaal onverwacht nog een kindje...allemaal even gewenst,
misschien niet gepland maar met liefde ontvangen.
Ons oudste kindje blijkt intussen zeer moeilijk lerend te zijn en een autistische afwijking te hebben, verre van leuk.
Mijn laatste zwangerschap ervaarde ik als zeer bijzonder, we waren een hecht gezin en keken uit naar ons nieuwe kindje.
Helaas slaat niet lang na de geboorte van ons kindje en zusje het noodlot toe, het gaat niet goed, spugen, huilen en uiteindelijk houd ik haar niet adement in mijn armen.
We gaan ziekenhuis in en uit, onderzoeken, uitslagen helaas ook verkeerde, medicijnen, sondevoeding, verschillende sonde's, niet nauwelijks groeien,zorgen, verdriet, en uiteindelijk de diagnose,
energiestofwisselingsziekte...een ziekte waarbij je altijd moe bent alle organen uiteindelijk uitvallen en waar je op jonge leeftijd aan zult overlijden.
Het sloeg in als een bom, en nog altijd....is dit heel hard al gaat het naar omstandigheden best goed.
Onze relatie heeft het overleefd, we zijn nog steeds samen, al gaat het niet altijd even goed, het is op dit moment meer een broer/zus relatie ik kan op dit moment hem geen sex geven,
ik heb dat gevoel niet...hij heeft een tijd geleden een tijdje stiekum sex lijnen gebeld, eerlijk bekent maar toch (toen was ons sex leven nog goed) dit doet pijn, evenals dat hij me weleens tot sex heeft gedwongen.
Dit alles maakte dat het voor mij heel moeilijk is dat toch te doen, het vertrouwen in bed is zeg maar weg.
Nu ben ik er laatst achtergekomen dat hij porno kijkt en ook een advertentie op een dating site had...
porno heeft hij verwijderd van de pc, de advertentie ook al zegt hij hem niet geplaatst te hebben...
.ik snap eigelijk niet hoe je hem dan wel kunt verwijderen.
Ook is mijn zusje nu verwikkeld in een echtscheiding, ze is nu weer vreemd gegaan en had een ander voor er maar sprake was van scheiding,
mijn ouders hebben hier een enorme klap van gekregen t bleek dat ze veel loog en hebben toen in december tijdelijk afstand genomen van haar.
Nu hebben ze haar weer toegelaten en is alles weer koek en ei, van mij verwachten ze dat ook, alleen zijn ze even vergeten dat de beschuldigingen die tegen mij, en mijn man zijn geuit niet zomaar weg zijn.
Ook de kinderen van de nw vriend van mijn zusje zijn welkom.
ik snap het allemaal niet,
eerst willen ze nergens iets van weten en dan draaien ze om als een blad aan de boom,
als ik uitspreek dat ik er moeite mee heb moet ik niet zeuren maar naar mijn gevoel vragen en luisteren ze niet,
dit alles maakt me zeer verdrietig weet me geen raad...
ben het spoor van het leven kwijt,
weet niet wat te doen,
alles lijkt onecht...
wat is er nog echt...
wie kan/wil me helpen????
alsjeblieft....
ik ga proberen dit op een beetje normale wijze op te schrijven....
maar tis zo warrig in mijn hoofd dat ik niet zeker weet dat het mij gaat lukken.
Ben Knofje
geboren uit een lieve papa en mama,
en opgegroeid met een jongere zusje.
Voor mij gevoel ben ik liefdevol opgevoed,
maar haal ik het niet bij mij zusje, ze is voor mijn gevoel in de ogen van anderen, leuker, beter ed dan ik.
Zo voelde dat toen, en zo voelt dat vandaag de dag nog steeds.
In mijn jeugd ben ik nogal gepest, heb in het echt de verkeerde naam en ook nog eens in die tijd (nu is dat stukken minder) knal rood haar.
Dit pesten heeft wel diepe wonden achter gelaten.
Heb vaak het gevoel gehad er niet bij te horen, dit heeft me veel verdriet gedaan, en onzeker gemaakt.
Ook later in mijn leven en ook nu werkt dit soms nog door.
Daar waar mijn zusje altijd vriendjes had had ik die niet en als ik ze had, was ik bang ze kwijt te raken wat vaak volgens mij alleen door de angst al gebeurde.
In 1996 heb ik de keus gemaakt op mezelf te gaan wonen, niet omdat het thuis niet goed was....
maar ik behoefte had aan een plekje voor mezelf.
Genoten heb ik van die tijd, tijd voor mij...tijd die ik zelf kon indelen, mijn leven.
in 99 heb ik mijn huidige man leren kennen, vanaf de ontmoeting ging onze relatie in een stroom versnelling,
ik was achter gebleven in een groot huis na het mislukken van mijn relatie en hij ook, we vonden steun en liefde bij elkaar, konden goed kletsen, kortom er was een echte klik en al gauw gingen we samen wonen in zijn huis.
Natuurlijk kende we elkaar nog niet echt.
Dat gebeurde in de tijd daarna, het bleek dat mijn huidige man een nog al hoe zal ik het zeggen wisselend en opvliegend karakter heeft, nog altijd speelt dit soms op, maar minder als in die tijd en ik in goede doen kan het veel beter handelen.
In het zelfde jaar raakte ik zwanger, wat waren we blij.
In april 2000 is ons oudste kind geboren, door het karakter van mijn man, en mijn onzekerheid botst het nog wel een aantal keer,
ga zelfs terug naar mijn ouders met ons kind, maarrr we redden het toch en onze relatie komt er weer boven op.
We krijgen in de jaren erna, nog een tweeling en uiteindelijk totaal onverwacht nog een kindje...allemaal even gewenst,
misschien niet gepland maar met liefde ontvangen.
Ons oudste kindje blijkt intussen zeer moeilijk lerend te zijn en een autistische afwijking te hebben, verre van leuk.
Mijn laatste zwangerschap ervaarde ik als zeer bijzonder, we waren een hecht gezin en keken uit naar ons nieuwe kindje.
Helaas slaat niet lang na de geboorte van ons kindje en zusje het noodlot toe, het gaat niet goed, spugen, huilen en uiteindelijk houd ik haar niet adement in mijn armen.
We gaan ziekenhuis in en uit, onderzoeken, uitslagen helaas ook verkeerde, medicijnen, sondevoeding, verschillende sonde's, niet nauwelijks groeien,zorgen, verdriet, en uiteindelijk de diagnose,
energiestofwisselingsziekte...een ziekte waarbij je altijd moe bent alle organen uiteindelijk uitvallen en waar je op jonge leeftijd aan zult overlijden.
Het sloeg in als een bom, en nog altijd....is dit heel hard al gaat het naar omstandigheden best goed.
Onze relatie heeft het overleefd, we zijn nog steeds samen, al gaat het niet altijd even goed, het is op dit moment meer een broer/zus relatie ik kan op dit moment hem geen sex geven,
ik heb dat gevoel niet...hij heeft een tijd geleden een tijdje stiekum sex lijnen gebeld, eerlijk bekent maar toch (toen was ons sex leven nog goed) dit doet pijn, evenals dat hij me weleens tot sex heeft gedwongen.
Dit alles maakte dat het voor mij heel moeilijk is dat toch te doen, het vertrouwen in bed is zeg maar weg.
Nu ben ik er laatst achtergekomen dat hij porno kijkt en ook een advertentie op een dating site had...
porno heeft hij verwijderd van de pc, de advertentie ook al zegt hij hem niet geplaatst te hebben...
.ik snap eigelijk niet hoe je hem dan wel kunt verwijderen.
Ook is mijn zusje nu verwikkeld in een echtscheiding, ze is nu weer vreemd gegaan en had een ander voor er maar sprake was van scheiding,
mijn ouders hebben hier een enorme klap van gekregen t bleek dat ze veel loog en hebben toen in december tijdelijk afstand genomen van haar.
Nu hebben ze haar weer toegelaten en is alles weer koek en ei, van mij verwachten ze dat ook, alleen zijn ze even vergeten dat de beschuldigingen die tegen mij, en mijn man zijn geuit niet zomaar weg zijn.
Ook de kinderen van de nw vriend van mijn zusje zijn welkom.
ik snap het allemaal niet,
eerst willen ze nergens iets van weten en dan draaien ze om als een blad aan de boom,
als ik uitspreek dat ik er moeite mee heb moet ik niet zeuren maar naar mijn gevoel vragen en luisteren ze niet,
dit alles maakt me zeer verdrietig weet me geen raad...
ben het spoor van het leven kwijt,
weet niet wat te doen,
alles lijkt onecht...
wat is er nog echt...
wie kan/wil me helpen????
alsjeblieft....
Lin
mrt 3 '11
Dit is nogal wat zeg !
Maar ik herken het wel via m'n moeders verhalen.
Als je dan achteraf hoort van m'n tantes en ooms zeggen ze wel dat m;n moeder altijd mentaal de sterkste is geweest. Ze hebben 16 jr geen kontakt gehad..sinds vorig jaar weer kontakt onder de voorwaarde dat m;n moeder haar zegje kon doen zonder er op aan gevallen te voelen. Veel familie leden hebben zich in haar vergist en hadden niet verwacht dat ze nu mentaal nog sterker er uit gekomen is.
Wat ik er mee probeer te zeggen is dat je in sommige gevallen toch uit moet spreken wat je dwars zit (dan worden dingen duidelijk voor jezelf en je omgeving) en op andere momenten is het beter om kontakten op afstand te houden of zelfs "tijdelijk"te verbreken.
Blijf niet te lang rond lopen met boosheid en wrok, daar doe je jezelf tekort mee en je kan je tijd wel nuttiger besteden. Je kinderen zijn je dierbaarste bezit, daar ben jij en je partner verantwoordelijk voor en kan daar beslissingen over maken, niemand anders.
Maar jij bent hoe dan ook niet verantwoordelijk voor voor wat je zusje uitvreet. Jij ontneemt jezelf je bestaansrecht (goh wat komt dit toch dicht bij en bekend voor ...slik)door je zusje en alle andere dingen die spelen de controle te nemen over je gedachtengang en zelfvertrouwen.
Ik wil je veel sterkte wensen en ik hoop dat je de kracht mag vinden om eruit te komen.
Liefs Lin
Maar ik herken het wel via m'n moeders verhalen.
Als je dan achteraf hoort van m'n tantes en ooms zeggen ze wel dat m;n moeder altijd mentaal de sterkste is geweest. Ze hebben 16 jr geen kontakt gehad..sinds vorig jaar weer kontakt onder de voorwaarde dat m;n moeder haar zegje kon doen zonder er op aan gevallen te voelen. Veel familie leden hebben zich in haar vergist en hadden niet verwacht dat ze nu mentaal nog sterker er uit gekomen is.
Wat ik er mee probeer te zeggen is dat je in sommige gevallen toch uit moet spreken wat je dwars zit (dan worden dingen duidelijk voor jezelf en je omgeving) en op andere momenten is het beter om kontakten op afstand te houden of zelfs "tijdelijk"te verbreken.
Blijf niet te lang rond lopen met boosheid en wrok, daar doe je jezelf tekort mee en je kan je tijd wel nuttiger besteden. Je kinderen zijn je dierbaarste bezit, daar ben jij en je partner verantwoordelijk voor en kan daar beslissingen over maken, niemand anders.
Maar jij bent hoe dan ook niet verantwoordelijk voor voor wat je zusje uitvreet. Jij ontneemt jezelf je bestaansrecht (goh wat komt dit toch dicht bij en bekend voor ...slik)door je zusje en alle andere dingen die spelen de controle te nemen over je gedachtengang en zelfvertrouwen.
Ik wil je veel sterkte wensen en ik hoop dat je de kracht mag vinden om eruit te komen.
Liefs Lin
knofje
mrt 11 '11
Beste Lin
bedankt voor je lieve reaktie...ik heb even verder geen woorden...dus zeg ik even dank je wel...
liefs knofje
bedankt voor je lieve reaktie...ik heb even verder geen woorden...dus zeg ik even dank je wel...
liefs knofje
jannie
mrt 15 '11
Lieve meid ( knofje )..
Wat een indrukweekend verhaal..
En waar zal ik beginnen met een reactie op dit alles wat jou zo diep geraakt heeft..
Weet je dat kan ik niet en mag ik ook niet...
Wat ik wil proberen is je te ondersteunen..je kracht te geven en je hierbij mee te geven er te zijn en teb blijven voor jullie kinderen. Zij voelen problemen en zorgen als de beste aan..
Het verdriet en pijn van je ouders kan ik invoelen..immers als je kinderen gelukkig zijn gaat het ouders ook goed.
Je schrijft dat jij en je man op dit moment een broer/zus verhouding hebben.. Hoe moeilijk en pijnlijk ook..op dit moment is het zo..en is er nog liefde.
Niet de liefde die jij bedoeld maar wel "liefde".
Het verhaal over porno is pijnlijk......immers dat wat jullie in liefde verbindt is geschaadt.
In deze maatschapij deze vrijheid is e.e.a. zo makkelijk bereikbaar.Internet..teletekst noem maar op.
De verleidingen zijn groot en juist in een crisis gaan deuren open..
Praat er over samen..vertel over de pijn die het jou doet..vertel over je grote verdriet..
Als het verdriet er mag zijn...openen harten..
Betr. je zusje..zij is verantwoordelijk voor haar leven.
probeer dit los te laten..is moeilijk hoor!
Ik voel dat jij nog gebukt gaat onder het juk van je verleden..je zusje is mooier beter etc..
lieverd..jou leven is jou leven..is je jij zijn..!
Kijk eens naar je kinderen..ze zijn allemaal anders en uniek toch !!!!
Jij bent Uniek...!
Je mag er zijn...zeker weten..vecht..heel veel sterkte gewenst..
Liefs jannie
Wat een indrukweekend verhaal..
En waar zal ik beginnen met een reactie op dit alles wat jou zo diep geraakt heeft..
Weet je dat kan ik niet en mag ik ook niet...
Wat ik wil proberen is je te ondersteunen..je kracht te geven en je hierbij mee te geven er te zijn en teb blijven voor jullie kinderen. Zij voelen problemen en zorgen als de beste aan..
Het verdriet en pijn van je ouders kan ik invoelen..immers als je kinderen gelukkig zijn gaat het ouders ook goed.
Je schrijft dat jij en je man op dit moment een broer/zus verhouding hebben.. Hoe moeilijk en pijnlijk ook..op dit moment is het zo..en is er nog liefde.
Niet de liefde die jij bedoeld maar wel "liefde".
Het verhaal over porno is pijnlijk......immers dat wat jullie in liefde verbindt is geschaadt.
In deze maatschapij deze vrijheid is e.e.a. zo makkelijk bereikbaar.Internet..teletekst noem maar op.
De verleidingen zijn groot en juist in een crisis gaan deuren open..
Praat er over samen..vertel over de pijn die het jou doet..vertel over je grote verdriet..
Als het verdriet er mag zijn...openen harten..
Betr. je zusje..zij is verantwoordelijk voor haar leven.
probeer dit los te laten..is moeilijk hoor!
Ik voel dat jij nog gebukt gaat onder het juk van je verleden..je zusje is mooier beter etc..
lieverd..jou leven is jou leven..is je jij zijn..!
Kijk eens naar je kinderen..ze zijn allemaal anders en uniek toch !!!!
Jij bent Uniek...!
Je mag er zijn...zeker weten..vecht..heel veel sterkte gewenst..
Liefs jannie
Esther
mrt 15 '11
Even iets heel anders.... ik ken een kinderserie (met Yvonne Jaspers).. t meisje heet Knofje en heeft knallend rood haar... en ik vind t he-le-maal geweldig!!!!
wat een verhaal... pfff.... probeer de goede weg te vinden... want als mama niet blij is, zijn de kindertjes ook niet blij...!!! Op een gegeven moment is t genoeg geweest... en wordt t Knofje tijd!!!!
Sterkte!!!
wat een verhaal... pfff.... probeer de goede weg te vinden... want als mama niet blij is, zijn de kindertjes ook niet blij...!!! Op een gegeven moment is t genoeg geweest... en wordt t Knofje tijd!!!!
Sterkte!!!
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
