regressie therapie

Vrijdag had ik de eerst keer regressie therapie. gelukkig kon ik eerder bij de therapeute terecht dan 9 maart.
Ik heb verteld dat ik v.a 1990 doe aan zelfonderzoek.
Na asertiviteits traning en paar keer anti depressvia in 1997 2 jaar hypnotherapie. jarenlang medium bezoek bij zelfde persoon en ook mij magnetiseerde. 2009 inwijding universele energie. 2010 speyertherapie - 3 nei sessies - ademtherapie dwz 2 keer en 3 keer gesprek met die therapeut omdat ik teveel in mn hoofd zat/zit en meer aan mezelf moest denken ipv aan anderen, wat ze van mij zouden kunnen vinden.
Bij de ademtherapie eind 2010 kwamen gebeurtenissen naar voren die ik in beelden heb gezien bij de hypnotherapie. maar nooit weer sinds '97 weer aan gedacht had.
wat op mijn vierde jaar gebeurd is, was voor mij erg ingrijpend.
bang op mn kamertje.
mocht tussen mn ouders in liggen.
ik voelde het geslachtsdeel van mn vader tegen mn rugetje.
er was een spanning sex tussen mn ouders, mn moeder was 3 maanden zwanger van mn zusje en erg bang dat de zwangerschap weer mis zou kunnen gaan. Angst dat mn vader sex wilde en durfde het niet te zeggen, haar angst erover, ook in het dagelijkse leven uite zij niet.
(Sinds kort besef ik dat ik jaren lang ook bang was voor het gevoel als ik merkte dat mn man zin in sex had en dit spanningen voor mij opriep)
tijdens verwerking hiervan dmv teken opdracht van de therapeut, werd de druk op mn borst steeds sterker, en kreeg soms geen adem meer tijdens het kijken naar wat ik had getekend, hield mn adem ook in, er kwam ook veel verdriet bij het zien ervan en besef ervan.
De druk op mn borst en in de buik werd in de tijd van de weken
tijdens een sessie met de ademtherapie kwam ik niet verder dan een gebeurtenis op mijn 11-de jaar. het zelfde als met Nei eerder ook tot 11 jaar.
jarenlang v.a '90 ongeveeer komt af en toe depresiviteit om de hoek en voel ik dat ik niet meer kan, somber ben, dat ik een touw zie enz.
Het is er nooit van gekomen, ik kon het ook niet. Onze dochter haar vriend is in 2010 plotseling over leden.
Ik dacht gelijk dat ik het haar niet kon aandoen, dat haar moeder zich van het leven beroofd. Ook denk ik dat ik daar te laf voor ben, dat i khet miss niet eens durf, terwijl ik het op zo'n moment niet meer zie zitten en in gevoel, het zou willen doen.
Ik moet er nog bij vertellen, dat ik bij de hypnotherapie ontdekte dat 3 jaar voor mij een jongetje doodgeboren is, die de navelstreng om het nekje had, en gestikt is.
Ik voelde de energie nog van hem in de baarmoeder. Later beseft ik , waarom ik het niet kon begrijpen dat mijn ouders nooit erover spraken of benoemden e nbij de familie hoorde. Tijdens de speyer therapie vorig jaar werd het mij allemaal nog duidelijker het gevoel dat ik vroeger boos was dat mijn broertje niet genoemd werd, zolals ik al schreef, en gevoel dat ik iemand miste!!! wat bleek.ik was iemand van een tweeling.
Mijn broertje die 3 jaar voor mij doodgeboeren was, was nu weer geincarneerd(zeg je dat zo) hij heeft 2 maanden geleefd en ik noemde tijdens de therapie dat er ieamand naast mij was en kon ook zeggen aantal maanden. Ik zei dat het voor de twede keer mn broertje was.

de adem terapeut steld evoor dat ik naar de huisarts zou gaan, paar weken terug bij de laatste sessie, nou ja praatsessie. hij zei, dat het mischein wel goed zou zijn om met een psygoloog of psychiater te gaan praten met eventueel medicatie erbij. In eerste instantie zag ik dat ook als laatste oplossing. tot ik ineens dacht ik ga het op dit forum schrijven en reacties erop van Nims en Tinne kreeg, waar ik heel blij mee was dat zij mij geholpen hebben met inzicht te krijgen in dit dilemma.

Mijn geschiedenis aan de regressie therapeute verteld, en dat ik al zo lang steeds terug kerende blokkades heb op het hart en onderin de buik(wat soms naar beneden trekt)
Ik lag er op een matras met een deken over. De therapeute praate met mij over mn broertje die 2 keer geincarneerd is(ik weet niet of het wel klopt zo als ik het schrijf)
Tijdens het praten hierover naar mij, werd ik heel emotioneel over mn broertje.
Zij vond dat ik eerst verwerken mag, dat ik ervoor gekozen heb om zoveel spanningen te voelen en deze ouders gekozen heb. s ochtends en savonds moet ik mezelf comliment geven en knuffelen, hoe ik oa gegroeid ben in de zwangerschap en door de spanningen heen, als angst en verdriet van moeder en mooi was als baby.
En hoe ik met mezelf als baby nu zou omgaan in gedachten.
het tweede is, dat ik in gedachten de navelstreng van mn broertje afhaal, en hij zeggen tegen hem dat hij een mooie en lieve baby was en hij het goed gedaan heeft. dan ook uitleggen waar hij aan overleden is. hem in gedachten vertroetelen.
Als derde in gedachten een film zien hoe mijn ouders hem vertroetelen en knuffelen.
Als ik er aan toe ben, stelde de therapeute voor om voor mij broertje een knuffeltje of iets symbolisch te kopen waarvan ik voel wat bij hem past.
de eerst dag en erna ook nog dat ik hiermee s avonds in bed mee bezig ging, was heel emotioneel.

Nu voel ik sinds zaterdag dat ik af en toe een heel groot gevoel van verdriet in de borst voel, wat heel groot voelt en als ik het laat komen het gevoel niet aankan, zo groot, overweldigend en veel voelt het. Het voelt erg opgesloten.

Gister werd het me te veel, ik kon het verdriet niet meer tegen houden en mn man en ik knuffelden elkaar. Ik zei tijdens het huilen, ik wil eruit,ik wil eruit een aantal keer achter elkaar. Het voel ook heel beklemmend en alsof ik in ee nkleine ruimt op gesloten zit.

Waar ik ook mee zit is, toen ik vorig jaar Nei heb gedaan zei die therapeute dat alles waar je aandacht aan geeft groeit. Ik weet soms niet wat ik met gevoelens aan moet, voelen of er geen aandacht aan geven.

De druk op mn borst is de afgelopen dagen groot en ik heb het gevoel dat hier een mooi gevoel achter zit.
maar als ik me zo als nu voel, voelt het opgesloten in mn lichaam, vooral tussen mn borst en buik. Ik heb geen interesse om wat te gaan doen, voel me niet leven.
Internet wel, omdat ik behoefte voel om dit te delen. Ik mocht de therapeute bellen, zij zei dat zij deze week vaak weg is of moeilijk bereikbaar, ik heb vanochtend gebeld geen gehoor. omdat ik me geen raad wist met de paniek en druk op mn borst, het voelt eng en voelt als dat ik dit gevoel niet alleen aan kan.

Ik weet nog niet hoe ik mezelf kan bevrijden van het groote verdriet en druk op mn borst,ik moet me over geven aan mn gevoel. Ik ben aan regressie therapie begonnen om de oorzaak van de blokkade s te vinden. Alleen dit gevescht met mezelf lukt me niet, ik heb hulp nodig. Ik wil zo graag mn hoofd loslaten en me overgeven aan het gevoel wat in mn borst zit, zodat ik me vrij mag voelen, bevrijd!
Ik zit behoorlijk in de knoop hiermee, of nu de regrssie therapie wel goed is.
En ik mischien beter Shamballa had kunnen doen. Omdat voor mij de beste manier om me aan gevoel over te geven is, zonder mn denken, dat ik het wil of doe.
Als ik dat al doe,doe ik het met mn hoofd tot nu toe.
Het rare vind ik ook dat als ik mn verdriet voel, het niet oplucht, de druk blijft.
Kan iemand me raad geven.

Liefs Amethist