Dit heb ik gedroomd op 16-8-2006
Ik voel in mijn broekzak en voel daar het toegangspasje van mijn werk. Ik voel in mijn andere zak, en voel daar ook een toegangspasje. Ik haal deze uit mijn zak, en zie dat er niets op staat. Ik besluit ermee mijn werk binnen te gaan. Ik sta voor de deuren (die overigens totaal niet op mijn werk lijken) van het gebouw met nog wat andere mensen, maar deze deuren gaan niet open. Ik probeer mijn pasje nog, maar ook die werkt niet. Het was eigenlijk al 18:00 uur, dus echt iets te zoeken hadden we daar ook niet. Ineens gaat de deur open omdat er iemand uit gaat. Ik besluit snel door die deur naar binnen te gaan. Ik doe net alsof ik er hoor en loop gewoon een kant uit. Ik zie in mijn ooghoek de bewaking naar mij kijken en ga snel een trappenhuis in. Om te voorkomen dat de bewaking achter mij aankomt, neem ik snel wat trappetjes, wat deuren etc. Ik heb daar mijn zonnebril op, terwijl het niet eens zonnig is. Ik loop een paar gangetjes door, maar het ziet er niet meer zo uit als een kantoor. Het lijkt meer op appartementen. Ik wil weer terug gaan, maar de weg weet ik niet. Ik loop een trap af, en zie wat deuren die naar buiten leiden. Ik loop er doorheen en kom op een soort balkon. Ik kan daar niet weg, en draai me om. Dan ineens zie ik iemand in de keuken staan waar ik net doorheen liep. Ik denk meteen: "Shit ik ben betrapt". Het is een meisje van een jaar of 25 en ze ziet mij. Ze zegt: "Erik is er zeker niet he?". Dus ik antwoord, dat hij er inderdaad niet is. Ik loop weer naar binnen, en ze vraagt of ik boven al heb gekeken. Ik zeg van wel, en dat hij daar ook niet is. Ik wil heel graag weg daar, dus ik vraag of ze erik de groeten willen doen. Ik loop weg, maar ben bang dat ze mss nog achter mij aankomen. Ik begin sneller en sneller te lopen. Ik heb een rugzak om en terwijl ik ren, stoot ik opeens een klein meisje zachtjes met mijn rugzak aan. Omdat ik niet wil laten blijken dat ik wegren, begin ik meteen te huppelen. Dan ineens zie ik dat kleine blonde meisje met me mee huppelen. En ze stelt me de vraag: "Spreekt U ook Frans?". Ik antwoord: "Ja, een klein beetje. Petit". Direct komt haar moeder naast haar staan, met ook een klein jongetje. Dan zegt die moeder: "We zoeken een kasteel, bij de A3 in de buurt". Ik zeg dat ik dat niet weer. Ik weet zelfs niet eens waar ik ben, denk ik nog. Dan vraag ik aan die moeder of ze Nederlander zijn. "Ha, ha, nee" antwoord ze. Maar ze zegt niet wat ze wel zijn.