Vanavond voor het eerst een zielsreis gemaakt met anderen! Samen met Jorine en Carrie heeft het volgende zich afgespeeld:
Op msn stellen Carrie en ik elkaar voor, want we kennen elkaar nog niet. Jorine vraagt hoe ik genoemd wil worden, Mare is oké. Ik heb vooralsnog geen andere naam.
Carrie zegt, dat dit aan je hogere zelf gevraagd kan worden, maar zover ben ik nog niet. Laat ik zeggen dat ik nog niet geheel en al op mijzelf vertrouw.
Uiteindelijk beginnen we de reis. Jorinne vraagt of ik hen zie:
Mare: ik zie geel/goud en groen om me heen
zijn jullie dat?
Jorinne antwoordt dat zij geel-goud is, en Carrie zegt dat zij blauw is, maar dat groen ook wel kan.
Ik besluit dat het turkoois is. Carrie staat links van me en Jorine rechts van me.
Carrie bestaat uit streepjes of lijntjes die van binnen naar buiten lijken te golven en te stralen, heel mooi om te zien!
Jorine bestaat uit sterretjes en lijntjes, schitterend en twinkelend. Heel apart dat het bij iedereen anders is. Ik beloof de Dames het eens uit te tekenen
Carrie voelt nog iemand bij ons, en ik heb het gevoel alsof er een zilveren koepel over ons heen getrokken is. Tussen ons in zie ik witte draden lopen, tussen onze voeten, die elkaar in het midden kruisen. Het kietelt Carrie. Jorine en Carrie zien zilveren draden. Er staat een man buiten de koepel. Michaël! Hij glimlacht en wil ons meenemen. We lopen een beetje te treuzelen, en Michael begint ongeduldig te worden.Carrie en ik zien een kiezelpad, en ik zie een bos aan het eind van dat pad. We trekken er naartoe, en het pad wordt een bospad. Aan het einde ervan staat een hutje, rond, met een soortement van rieten dak. Er staat een vrouw buiten; ik zie haar in een bruine jurk met een wit schort, Carrrie ziet haar in het wit. Ze glanst en is blauw, ze heeft lange zwarte haren en blauwe ogen. Jorine moet aan Avesbury denken. Voor mij voelt ze aan als een heks of kruidenvrouw. Carrie merkt op dat we misschien in iemands vorige leven zitten.
De vrouw heeft ons opgewacht, alsof we oude bekenden zijn. Ze is blij om ons te zien, en bij mij gaat alles tintelen nu. Carrie ziet Maha steeds voor zich staan, zodat ze niet alles kan zien. Ze moet weer in Maha stappen. Ik zie Maha lol hebben. Maar Maha zegt niets. Wel glimlacht ze. De kruidenvrouw glimlacht mee. Ze strekt haar handen naar ons uit. Carrie ziet nog steeds alleen Maha staan. We pakken de handen van de vrouw, en staan nu in een kring. De volgorde zijn we niet helemaal over uit, maar in ieder geval staan we nu met zijn allen in een kring: Maha, Carrie, Jorine en ik. Ik voel aarde energie stromen nu, en het wervelt. Carrie meldt dat ze weer naar de w.c. moet, dus we houden een plaspauze, Jorine en ik moeten namelijk ook ineens plassen.
Als we terugkomen, zijn we alle drie een beetje zweverig, weinig gevoel in het lichaam. Ik vraag of iemand de naam van het kruidenvrouwtje heeft opgevangen, ik hoor de letter S. Carrie noemt Salusa. De vrouw stelt zich voor als Helen. Maar nog steeds hoor ik een S. Jorine vraagt de vrouw of ze haar al eens eerder ontmoet heeft, maar dat is niet zo. Opeens hoor ik de naam Sara(h). Maha plaagt Carrie nog steeds, en staat nog steeds voor haar. Maha wil dat Carrie sterker gaat worden en de dingen anders gaat zien. Bij mij komt plotseling ‘de gehange’ op. Helen is gehangen. Of Sara.
Carrie vraagt wat ik bedoel, want zij is Sara? Carrie zegt dat ze wist dat we in een vorig leven zaten van iemand, en blijkbaar is dit de hare. Ze ervaart weer dingen van vroeger, uit dat leven.
Jorine ziet een samensmelting van kracht en zachtheid. Carrie ervaart dat ze nu niet meer alleen is, niet zoals toen.
Er is nog veel meer met haar gebeurd, maar ik weet niet zeker of ik het allemaal hier neer mag zetten, dat laat ik aan Carrie zelf over
Carrie hoort opeens paarden aankomen. Jorine vliegt al een tijdje rondjes boven ons, achterop de motor bij Michaël… Dat is wel een grappig gezicht.
Jorine fluit de paarden, en ze komen naar ons toe. Voor mijn gevoel zijn het eenhoorns, maar ik ben er niet zeker van. Totdat Carrie roept dat het eenhoorns zijn. We knuffelen de paarden, en Jorine en Carrie stijgen op. Ik hang nog wat rond bij een witte merrie. Haar liefde en zachtheid is overweldigend, en ze fluistert diep van binnen.
Carrie en Jorine zeggen dat ik moet opschieten, maar ik ben gewoon sprakeloos van deze mooie lieverds, die met ons praten in gevoel.
De merrie snuffelt aan mijn handen, en schraapt ongeduldig met haar hoeven over de grond. Ik hoor opeens de naam Hermes voorbijschieten, en vraag aan Jorine wat hij met deze paarden te maken heeft. Ze weet het niet. De merrie ‘zegt’: “Hermes sent us”. (ik zal Jorine nog eens vragen of er veel in het Engels gecommuniceerd wordt op deze reizen).
Jorine merkt op dat het luchtwezens zijn, en een kadootje van haar grote vriend Hermes. We bedanken Hermes, zelfs ik, die deze ‘gast’ niet kent
Jorine zegt, dat Hermes weet dat ze van paardrijden houdt in de dimensies, en dat Hermes er een bedoeling mee heeft. Tussendoor genieten we van de vlucht. Het gaat allemaal zo snel, dat ik niet eens de tijd heb om van alles te vragen, haha. Maar de bedoeling is voor ons alle drie, want we gaan ergens heen, merkt Carrie op. Paardrijden en vliegen maakt je ziel lekker los. We vliegen de horizon tegemoet, en ik merk op dat ik een planeet zie. Carrie roept dat het Mercurius is en vraagt me hoe die eruit ziet: grijs-wit met blauwige strepen, met gele vegen ertussen door. Jorine ziet nog geen planeet, en we vliegen nog een stukje door. Ze merkt op dat we een fonkelend spoor achterlaten, maar die kan ik helaas niet zien. Wat moet dat er mooi uitgezien hebben!
Carrie heeft er een passagier bij gekregen: Raidar. Bij Jorine is er ook iemand bijgekomen, Roger Federer?? LOL! Stelletje lolbroeken…maar het is Cialaar. Ik zie hun gidsen niet goed, wel voel ik hun aanwezigheid.
Maar opeens merk ik dat ik mijn paard afbuig en niet naar die planeet voor ons wil. Carrie merkt op, dat er dan iets moet zijn wat ik moet zien of ondergaan. We proberen er toch naartoe te gaan. Ik zie veel zand op die planeet, voor mijn geestesoog. Het verstikt me. Jorine ziet Hermes staan, en naar ons zwaaien. Ik zie opeens 2 hele grote pyramiden staan, en plots wordt het me even teveel. Ik voel een blokkade en de wil om daar zo snel mogelijk van weg te vluchten. Even houd ik pauze, en drink ik wat water. Carrie ziet me flitsen. Ik word misselijk bij de aanblik van die pyramiden. Ze kloppen ook niet voor mijn gevoel. Wel hun essentie, maar niet zoals ze gemaakt zijn. De bedoeling achter de pyramides is goed, maar ze zijn verkeerd geïnterpreteerd. Ik voel er erg veel verdriet bij.
Jorine vraagt of ik betrokken ben bij de bouw ervan, en ik antwoord Ja. Ik voel een knoop in mijn buik terwijl ik dat zeg. Er is zoveel fouts gebeurd, gegaan, de bedoeling achter de pyramides was de ascentie, de ontwikkeling van mensen/zielen. Maar die bedoeling is verkeerd geïnterpreteerd, en het werden machtsobjecten.
Jorine merkt op, dat het voor hen een inwijdingsplek was. Ik zie inderdaad priesters en priesteressen bezig. Zoveel heilige intenties, zo verkeerd gegaan… Jorine zegt dat dat kwam doordat materialisme ging ontstaan, en de rijken rijker werden. De pyramides zijn voor mijn gevoel bij het volk weggehouden. Ik voel woede, als ik in een zaal sta voor een kleinere pyramide. De zaal geeft mij vreugde, maar ik voel ook verdriet en pijn.
Jorine zegt, dat Hermes de bouwer was van de pyramiden, en mij wil helpen.
De zaal waar ik mij in bevind is groot, met een donkere, gladde vloer. Voor mij staat een goudkleurige pyramide, ongeveer 5-6 meter hoog. De trap is van hetzelfde donkere materiaal als de vloer. Bovenop de pyramide staat een zwartkleurige, kegelvormige sokkel, met een grote gouden cirkel erop, waar een zon in hangt. De stralen van de zon reiken buiten de cirkel. Ik ken dat symbool ergens van, maar weet zo gauw niet waarvan.
Ik kan niet anders dan neerzinken en huilen. Jorine en Carrie zien me allebei huilen. Ik voel opeens een aanwezigheid, een energie die met gespreide armen op me af komt. Ik vraag of dat Hermes is, en Jorine beaamt dat. Jorine:
Hij wil graag dat je het een plaats geeft. Hij wil je knuffelen, en zegt dat je het goed gedaan hebt.
- Dit is zo’n oud zeer.
Ja, dat is het. Je verwerkt weer een stuk.
- God zeg, de bouw van die dingen op aarde…had niet zo gehoeven. Al die levens… Maar ik zie nu ook dat al die levens hun leven hebben gegeven voor waar deze pyramides voor staan. Hun energie is en blijft.
Carrie:Ik zie meer licht rondom jou nu. Er is iets geheeld bij je.
Jorine: Die pyramides zijn nog steeds belangrijk. Ze werken nog steeds, het was niet vergeefs.
Hermes wil dat ik de trap op loop. Carrie en Jorine staan buiten.
Ik merk dat ik in het wit gekleed ben, met een goudkleurige band om mijn middel. Jorine zal nog eens uitleggen wat dat precies betekent ☺ Ik kniel neer bij de sokkel . Jorine voelt nog een aanwezigheid, maar ik voel alleen Hermes achter me staan. Jorine vraagt me om te draaien, want Hermes staat ondertussen bij hen, dus het is iemand anders die bij me is. Ik zie iets goudkleurigs op de trap staan, een energie die bijna net zo aanvoelt als Hermes, dus daarom dacht ik dat het Hermes was. Jorine zegt dat dit Ra is, en een vriend van Hermes.
De energie komt op mij af, en ik zie alleen maar een overweldigende goudexplosie voor me. Deze energie is sterker dan Michaël, en voelt zoveel sterker aan. Het beangstigt mij een beetje, dus ik roep Michaël. Deze komt glimlachend achter me staan. Zijn aanwezigheid stelt me gerust, en ook de woorden van Jorine. Hermes heeft stiekem van plaats gewisseld met Ra, zeg ik. Carrie zegt dat Hermes harder begint te lachen (stelletje druiven zijn het ook, die gasten!).
Jorine merkt op, dat ik Ra vroeger op een voetstuk heb geplaatst. Het zal heus zomaar kunnen, want in mijn kamer prijken zelfgemaakte tekeningen van Egyptische koningen en ik ben altijd gefascineerd geweest door pyramides.
Ra knielt voor me neer en overhandigt een kussen. Buigt zijn hoofd. Op het kussen ligt een gouden kroon, in de vorm van een slang. Carrie en Jorine hadden het al eerder gezien dan ik, maar ik ben nog steeds beduusd van de aanwezigheid van Ra. Mijn taal begint een beetje onfatsoenlijk te worden geloof ik, want de dames tikken me op de vingers…
Ra zelf kan er wel om lachen: “Fucking god? Volgens mij heb ik wel meer in petto dan dat.” Hij lacht en nerveus pak ik de kroon op. Zijn energie is echt zo ongelofelijk puur, verwarmend, overweldigend en vol van liefde…
Ik voel me zo nietig!
Als ik hem nu zou omhelzen zouden we van de trap vallen, zeg ik. We kukelen nu inderdaad van de trap, maar ik kom zacht neer op de grond. Ra staat bovenaan, lacht en zwaait gedag.
Ik zeg: hij verdwijnt met een Big Bang.
En zo voelt het ook, 1 en al gouden explosie, prachtig om te zien. Een gouden bol die uit elkaar spat.
Ik ben nog steeds beduusd, en vraag de dames mij hieruit te trekken, want ik ben even nergens toe in staat. Jorine en Carrie halen me eruit, en langzaam dalen we weer.
Vanwege de tijd, sluiten we msn af. Het is al laat geworden. Het was dan ook een lange reis.
Ik ben Jorine en Carrie zo dankbaar voor dit alles, en het was zo mooi om het zo mee te maken…
Het heeft vannacht door me heen gespookt, en het het spooktnog steeds door me heen, maar ik voel me vandaag zo vol energie. Ook heel treurig, misschien omdat ik ergens afscheid van aan het nemen ben. Ik koester deze reis, een ervaring die ik niet snel zal vergeten…
Heel erg bedankt, meiden
