27-11-2010: Michaël en de Aarde

27-11-2010 Michaël en de Aarde

Op de één of andere manier kom ik steeds weer buiten de grot uit, van 11-11-2010. Dezelfde plek, met uitzicht op de tempel met de Levensboom. Van die boom weet ik nu, dat het mijn boom is; ik heb mezelf daar symbolisch gevestigd, geworteld.

Michaël neemt me mee naar een afgeplatte berg, waar 12 ‘vonken’/’vlammen’ (zielen?) zitten, rondom een soort van schuifpuzzel van tegels. In het midden van de puzzel brandt een blauw-wit achtig vuurtje. Ik ken deze vonken, ik heb ze ooit al eens eerder ontmoet, vroeger. Ik herinner me een gesprek met ze:

Wie zijn jullie?
- Wij zijn jou, jij bent ons, wij zijn één

Maar als jullie allemaal één zijn, waarom dan opgedeeld in 12 delen?
- Wij zijn (IK BEN) 12 verschillende stukjes van één geheel binnen een groter geheel.

Het is toch makkelijker, om je dan als één te vertonen?
- Jawel, maar dan ben ik te groot, en te overweldigend voor hoe jij nu bent. Dan is de energie teveel. Dat geldt voor iedereen. Je komt daarom maar steeds stukjes van mij tegen. Dat is beter te verdelen. Een teveel is nooit goed hè.

Oh.

Het gesprek ging vandaag verder:

Maar toch voelen jullie aan, als ‘anders’, als een soort individuen.
- Dat klopt, omdat ik 12 verschillende deeltjes uit één geheel ben.

Zielen dus, met ieder zijn eigen ding en ervaring?
- Dat klopt, zoals jij het woord ‘ziel’ begrijpt. En ik ben op jou afgestemd, aan jou aangepast.

Oh. Dus in het leven kom je eigenlijk altijd 1 ‘energie’ tegen, die zich ‘aanpast’ aan het individu in de vorm van een ‘ziel’.
- Zo kun je het beschouwen, ja.

Dan is Michaël hier, MIJN Michaël. Zoals hij zich aan mij vertoont, zo zal een ander hem nooit kunnen aanschouwen/zien? Met hem heb ik heel wat levens doorbracht toch? Dus hij is alle deeltjes uit die levens, die zich nu gemanifesteerd hebben als 1.
- Ja, ja en ja.

Cool. Ik heb een heuse persoonlijke Engel!
- Ja. Kun je nou deze puzzel oplossen?

Ik kijk naar de tegels, en er staan weer symbolen op, maar ik kan ze niet goed zien. Ik schuif de tegels in elkaar waardoor er 1 tegel ontstaat met een gat erin. In dat gat brandt nog altijd dat blauw-wittige vuurtje, die wat groter wordt als de tegels eenmaal juist in elkaar passen. Het vuurtje komt dan niet hoger dan mijn knieën. Ik zie er witte vonkjes in vliegen, en dan wordt het vuurtje weer laag.
De 12 vlammen vliegen naar 1 punt achter het vuurtje;

- We willen(of Ik wil) je wat laten zien.

Michaël staat achter me, maakt zich groter, sluit zijn ‘armen’ kruislings over mijn borst en slaat zijn ‘vleugels’ als een mantel om mij heen.

- Let nu op, en blijf stilstaan. Je gaat wat meemaken. Ik zorg ervoor dat je er niet teveel van krijgt”.

HUH?

De vlammen verzamelen zich en smelten samen tot 1 bol. Het licht wat er afkomt is overweldigend, bijna verblindend, maar Michaël heeft voor een soort beschermende bol gezorgd, waar ik toch doorheen kan ‘gluren’.

- Dat is maar een klein beetje, wat je hier ziet.

De bol begint te draaien en te spinnen en komt op mij af. Het licht straalt door mij heen, over mij heen, onder mij door, en wat allemaal wel niet mogelijk is! Plots bevind ik me in 1 warboel van licht. Een soort bel, lijkt het wel. Het wervelt door me heen, van top tot teen, raakt elke molecuul. Ik kan het niet goed omschrijven. Ik voel opeens mijn lichaam zich totaal ontspannen en warm worden en tintelen. Een diepe zucht ontsnapt me. Alsof ik ronddobber in een warm bad. Het voelt als een totale reiniging, diep van binnen.

Dan is het licht verdwenen, en voel ik me slap en vloeibaar worden. Ik glij uit de ‘armen’ van Michaël, en sijpel als water op de grond. En ja, ik ben opeens een plas water.

- Ga maar, duik naar binnen, en voel, hoor ik.

Ik voel de rotsbodem onder me. Ik druppel langzaam Moeder Aarde binnen, in elke spleet, gat, holletje. Ik sijpel en sijpel. Ik voel haar, Moeder Aarde, om me heen, haar grootsheid.
Als water druppel en vloei ik door Moeder Aarde, langs verschillende lagen, gesteenten, mineralen, kristallen. Uit elke laag, uit elk steentje, uit alles, reist een klein deeltje met mij mee. Elke spleet in de Aarde wordt gevuld met water. Ik voel ondergrondse grotten, mineralen die ik niet ken. Er is een laag binnen Moeder Aarde die nu pas voor het eerst wordt ‘geraakt’ door water. Kristallen, die hun energie meegeven aan het water. Het water is aan het veranderen. Moeder Aarde is aan het veranderen. Ons water moet veranderen. De verandering gebeurt via het water! Alle delen van Moeder Aarde ‘reizen’ mee in het water, en de ene keer komt er een deeltje bij, de andere keer blijft er een deeltje achter. Ik jubel van binnen, diep van binnen. Ik voel opperste vreugde, de blijheid van Moeder Aarde. Ik hoor haar ‘ademen’, leven, haar harteklop. Ik bedank Moeder Aarde voor haar zijn...zo nietig en klein voel ik me, maar zo geliefd. Vol be- en verwondering voel ik Haar en neem ik afscheid van Haar.

Ik vind mijn weg naar de zee en verzamel me daar weer. Michaël trekt me uit het water.

Michaël, het WATER!
- Ja. Dat is nu het allerbelangrijkste. Denk water, adem water, voel water, wees water. Voel Moeder Aarde.

Alles uit de aarde zit in ons water. Kristallen! Er wordt een laag aangeboord die we nog niet kennen. Een Oerlaag. Het water begint daar nu pas door te komen.
- Ja. Kristallen. Denk dan voornamelijk aan Diamant. Omarm het, koester het, hou ervan. Eer het. Eer de diamant in ons water. Denk Diamant.

Maar ik vind diamant de afschuwelijkste steen ooit!
- Dat zal je leren (‘zegt’ hij lachend)

Wat is mijn naam, Michaël?
- Haha. Eva.

Ik wil nog eens terug naar de berg, de rotsen, om die hele wereld te ontdekken. Maar Michaël houdt me tegen. Ik zou eens kunnen verdwalen. Ha, ik heb een persoonlijke Engel met humor. Lachend nemen we afscheid, en keer ik terug. Zo totaal ontspannen en vredig heb ik me lang niet meer gevoeld.