Stilte, de vijand die mijn leven kapot maakt

Hoi Krekeltje,

Dank voor je gevoelige en emotionele verhaal. Ik vind het knap dat je het zo mooi verwoord hebt, ook al was het einde niet zoals je dat graag had willen zien.

Het was je eerste afspraak en als de stilte iets is wat bij jou hoort, dan kun je niet forceren wat er niet is. Ik ben ervan overtuigd dat je er in de loop van de tijd beter mee om kan gaan en dat je wel de liefde vindt die met jouw stilte om gaan kan, en de liefde vindt zeker die klik tussen de stilte door.

Zie het daarom niet als een "mislukking" en focus je niet op de stilte waarvan je denkt dat deze tussen jullie in heeft gestaan, maar zie het als een boodschap voor een andere weg waarin je je de volgende keer veel vrijer zal voelen !

Sterkte voor nu !

Groetjes,
Bart

Beste krekeltje,

Het lijkt erop dat dit een spam berichtje is, want ik zie veel soortgelijke posts op het internet met jouw berichtje erin. Ik zal daarom ook de link verwijderen. Uiteraard mag je wel de inhoud van het bericht hier plaatsen mocht je daadwerkelijk iets met ons willen delen.

Hey Bart,

Dankjewel voor je antwoord :'-). Stilte is inderdaad iets wat me kenmerkt en ik heb al enkele pogingen gedaan om er vanaf te komen maar het komt maar steeds terug. Het is alsof ik langzaam vriendschap sluit met mijn grootste vijand. Maar waar ontmoet je mensen die dit kunnen waarderen? De meeste mensen willen praten, maar er zullen er weinig zijn die tegen stilte kunnen. Stilte wordt over het algemeen ook gezien als iets slechts. Het vallen van vele stiltes tijdens een date wordt vaak gekoppeld aan de gedachte dat het een slechte date was. Ik zal het zien als een leermoment en een boodschap, dankjewel voor je tip!

Groetjes,
Krekeltje

Oh, mijn excuses, het is niet als spam bedoeld! Ik zal zo het originele bericht plaatsen:
En daar was die prachtige winter met al dat sneeuw! Tegen kerst begon ik me wel eenzaam te voelen, dus ik dacht, ik ga eens op zoek naar die ene, die ene ware waar ze ook moge leven. Voor de duidelijkheid, ik ben een jonge jongen, iets boven de 18 jaar. Uitgaan is niet mijn hobby, walgelijk, hoe hard die muziek wordt gedraaid! Je kan elkaar niet eens fatsoenlijk verstaan. Er blijven dan niet veel opties over. Een van die opties was internet en ik dacht, ach, waarom ook niet? Niks heb je, iets kun je krijgen was een zin die door mijn hoofd weergalmde, dag na dag.

Opeens belande er een bericht in mijn inbox. Er heeft zich 1 nieuw persoon aangemeld. Het bleek een meisje te zijn, een heel leuk meisje, met ongeveer dezelfde interesses als mij zelf. Dat vond ik nou leuk, dat er iemand bestaat, weliswaar aan de andere kant van het land, maar die enigszins op mij leek! Om maar eens een beginnetje te maken besloot ik haar te mailen. Na één dag had ik al weer een bericht in mijn inbox en na enkele berichten had ik haar 06-nummer en e-mail adres en zij de mijne. Het bleek dat we veel meer op elkaar leken dan ik in het begin had gedacht. We vulden elkaar aan en tijdens het chatten zeiden we soms precies hetzelfde op hetzelfde moment. Kerst en de jaarwisseling vlogen voorbij en er was geen moment dat we geen contact hadden. Dit contact was het leukste en intensiefst contact wat ik ooit in mijn leven heb beleefd. De monoloog die altijd in mijn hoofd spookte kon ik nu met haar voeren. Zij wist precies wat ik dacht en dit voelde enorm prettig aan. Een date kon natuurlijk niet uitblijven en dus besloten we een tijd & plaats af te spreken. Zo gezegd, zo gedaan. Een memorabele datum was uitgekozen en een toplocatie.

Op die dag voelde ik me erg ongemakkelijk. Het was een vreemd idee; iemand ontmoeten die je nog nooit had gezien. Maar ons innerlijk sloot zo goed op mekaar aan dat ik me hier geen zorgen over hoefde te maken. Daar ging ik dan, helemaal naar de andere kant van het land! Om 5:30 piepte mijn wekker, zoals die iedere morgen piept, maar nu een half uur eerder dan normaal. Ik had nog nooit zo'n moe gevoel gehad. Even later zat ik in de trein, hopende dat het OV dit keer wel meezat en dat was ook het geval. 11:03 zou de trein aankomen en het was 11:01. Ik had nog nooit een onbeschrijfelijk gevoel gehad. Dit was zo'n gevoel. Zou ze er wel zijn? Zou dit geen flauwe grap zijn? Mijn maag keerde zich binnenstebuiten en de tijd ging maar door.

Nog 1 minuut! En daar stond ze dan, precies zoals ze had beschreven in haar smsbericht. Ik voelde me meteen op m'n gemak, maar daar kwam het weer. De stilte die mijn leven in de greep had. We gingen naar de binnenstad om daar een spelletje te spelen. Het was erg leuk, op het feit na dat zij de hele tijd won. Maar de stilte hing als een donkere wolk die op uitbarsten stond boven ons. We banjerden door de stad. Ze vroeg: "spannend hè?" en dat was inderdaad het geval. Niet alleen de spanning van de ontmoeting, maar ook de spanning van de smoezen, die we aan onze ouders hadden verteld. Hopende dat die niets te weten zouden komen. We aten wat en fietsten toen naar de naastgelegen stad. Koud was het, en bewolkt, maar de regen kwam die dag niet tevoorschijn. Na drie kwartier gefietst te hebben kwamen we in haar stad aan. We wilden een film gaan kijken maar we waren extreem vroeg en daarom besloten we om over de boulevard van het strand te lopen wat in de buurt lag. De woeste zee was het tegenvoorbeeld van de stilte die de dag overheerste. Ze moest de woorden uit mijn mond trekken. Het zag er somber uit: niet alleen de bewolkte hemel en de dode meeuwen die op het strand verspreid lagen, maar ook de somberheid van de stilte. De film begon bijna en we liepen terug en gingen de film kijken. Na afloop gingen we met de fietst naar het treinstation waar het einde plaats vond. We knuffelde elkaar en ze ging weg en ik keek haar na, totdat haar lichaam verdween in de duisternis van de nacht. Ze bood nog aan om met me te wachten op de trein, die pas over een half uur zou komen, maar het was verstandiger om naar huis te gaan omdat er nog zo veel te doen was voor haar. Naarmate ze meer verdween in de donkere schaduw van de avond kwam er een gevoel in me te boven wat ik nog nooit zo sterk gevoeld had. Eenzaamheid.

De dag erop werd ik wakker. Ik vroeg haar of ze het leuk had gevonden en dat was inderdaad het geval. Ik verbaase me, ik was zo stil, zo stil als altijd. Hierop besloot ik haar te vragen of ze iets zag in een tweede date. Stilte, drie uur lang wachten op een bericht. En daar kwam haar antwoord. Ik durfde niet te kijken, maar uiteindelijk besloot ik maar om te kijken. "Om deze MMS te lezen, moet u ...", stond er in het bericht. Ik doe wat er staat en daar staat haar antwoord dan. Afgewezen! Wel met tientallen sorry's, lief dat ze is. Daar staat het dan, letterlijk: "Ik vond je alleen een beetje stil." Door stilte, de stilte die alles kapot maakt! Twee maanden lang hopen op een goed einde wetende dat de stilte het wel weer zal verpesten. Ze was het eerste meisje waar ik ooit mee heb afgesproken en waar ik me zo ontzettend goed bij voelde. Het was een spannend avontuur met vriendschap als resultaat. De innerlijke band was sterk, maar liefde werd vernietigd door de stilte die altijd al aanwezig was in mijn leven.

ik zal morgenvroeg(wegens dan tijd) een tekst plaatsen, van Meester Morya waar jij waarschijnlijk heel blij van wordt, en waarvan ik dan weer hoop dat de topictittel veranderd in " Stilte, de vriend die mijn leven omarmt"

liefs
Tinne

Bedankt krekeltje voor je reactie . Veel beter om zo de discussie te voeren.

Stilte is juist mijn vriend . Heerlijk om het op te zoeken en ervan te kunnen genieten.

Zo heb ik ook iets als er iemand een kamer binnenkomt, en dan is het stil, en dat die dan zegt: "Wat is het hier stil...."

Erg jammer dat iemand hiermee de stilte doorbreekt.

Hallo Krekeltje,

Gisteren had ik ook al willen reageren, maar uiteindelijk voelde het niet goed. Vandaag is de drang groter, vandaar dus toch mijn reactie.
Ik vind het heel fijn om te lezen dat je toch het gevoel heb een soort vriendschap aan het sluiten te zijn met de stilte. Stilte is voor mij heel belangrijk en geeft me juist de ruimte om te zijn.
Maar ik heb het gevoel dat niet de stilte je vijand is, maar jijzelf. Ik heb het gevoel dat het meer verlegenheid is, dan stilte. En in dat geval heb je niet de stilte tot vijand gemaakt, maar jezelf.
Het is mijn gevoel, dus ik kan het helemaal mis hebben. Het vraagt echter wel een hele andere benadering. Wees eerlijk naar jezelf, wees aardig voor jezelf en geef jezelf de ruimte om er te zijn. Maar maak stilte niet tot vijand, want het is juist je grootste vriend. Zie het als een kans om te kunnen groeien.

Had beloofd een tekst te plaatsen maar deze nacht is de griep toe geslagen!Dus even geduld...

Krekeltje, ben je er nog? Want voordat ik zoveel tijd steek in het typen van een tekst, wil ik eerst weten of je er nog bent. Weet je? ik wacht gewoon op een seintje van je!

Hee, dankjewel voor jullie reacties, vind het zo fijn om te lezen :')! Ik ben er nog hoor . En al weer wat beter?

ja het is al heel wat beter met me!
Ik ben het trouwens niet zo met Maryssa eens dat het stilzijn een verlegenheid inzich draagt!
Om een voorbeeld te geven :
M'n oudste broer en ik maakte tijdens onze jeugdjaren vele wandelingen , en hij zweeg de hele tijd en ik vond het lastig af en toe.
Dus ik had een probleem toen.. Ik kon niet omgaan met die stiltes!
Dus praatte ik honderduit, en dacht dat ik hem aan de praat moest houden met nieuwe onderwerpen aan te halen. Maar dat was niet zo, dat hoefde niet!
Hij was aanwezig in de wandeling in de natuur! Hij was met niets bezig, dan aanwezig zijn!
wow.. dat was in die tijd moeilijk... vanuit de stilte aanwezigzijn met elkaar! Maar heel erg mooi! Heel vrij ook!
Heel open! Ik dacht als je stil bent, broer, weet ik niets over je. En als hij stil was, wilde hij waarschijnlijk niets over me weten, dacht ik.
En eigenlijk klopte dat ook! Hij kwam voor de wandeling, en deed dat ook vaak in z'n eentje!
Ik vind het nog altijd een kunst " in de stilte aanwezig kunnen zijn met elkaar "
heel mooi!

Hoi Tinne,

Ik was het die het over verlegenheid had. Ik bedoelde daarmee niet dat elke stilte verlegenheid in zich heeft, maar doelde meer op Krekeltje.
Ik herken overigens heel erg wat jij over je broer verteld. Zelf kan ik heel erg van de stilte genieten, heb het ook nodig. In mijn omgeving merk ik dat heel wat mensen hier zich ongemakkelijk bij voelen en inderdaad de stilte willen wegjagen door veel te praten. Terwijl het zo heerlijk kan zijn stilte tussen mensen, niets te hoeven zeggen, er gewoon zijn en zonder woorden toch samen te zijn en te delen.

oeps sorry voor de naamverwarring!