Anima | Koorknaap

Hoi iedereen. Dit korte verhaaltje (staart-kop) schreef ik vorig jaar juni en maakt deel uit van een drieluik. Als ik het zelf zo terug lees dan voelt het een beetje als jeugdzonde. Voel je vrij te lezen.

PS: Beste moderator, mocht je de inhoud ervan ongepast of ongeschikt voor dit forum vinden, voel je dan vrij om het te verwijderen.


“Ik hou van je Lilith.” "Ik hou ook van jou Joshua, heel veel.” Huilend van geluk vielen we bij elkaar in de armen. Het maakte me niet uit of ik zou sterven, omdat ik wist dat wij altijd al waren geweest, met of zonder elkaar. Voor altijd. “Leef Joshua, leef…”, fluisterde ze me zachtjes toe. “Tot ziens lieve Lilith, wees mooi….” “Sssssh, niet bang zijn.” Ze pakte een wilde appel uit haar buidel en sneed deze doormidden. Ze nam zonder door te slikken een flinke hap van de vrucht en bracht haar mond dichter bij de mijne. Voor de laatste keer verdronken we in elkaars lippen en kusten elkaar zoet vaarwel. Ik blies mijn laatste adem uit en zij sloot mijn ogen. Ze keek naar de immense zee van water en zag hoe rijk het vloeide. Toen vouwde ze onze handen ineen en legde deze ter ruste op haar schoot. Een traan gleed langzaam langs haar wang de oceaan in en er verscheen een serene glimlach op haar gezicht. Eindelijk samen…

“Nog nooit heb ik iemand zo bewonderd om haar libido als zij. De toewijding, de volharding, de drang, de onbaatzuchtigheid om in volledige spontaniteit met lichaam en geest samen te zijn met anderen. Zij is liefde zonder meer. Haar wil om te leven is als een zaadje, een diepgaande intentie zo ongekend zuiver, zo vruchtbaar. Iedereen die zijn hand uitsteekt naar haar boezem zal de vruchten plukken. Wie zijn hand in eigen boezem durft te steken zal liefde oogsten. Zij die bereid zijn een handreiking naar anderen te maken zullen eindeloos liefde zaaien.”

“Oh gelukkig je bent er, waar is hij? Ben je ongedeerd?” “Maak je over hem maar geen zorgen schatje, hij zal ons niet meer lastigvallen.” “Kom we moeten gaan, het is al bijna springtij.” Ze pakte mijn arm en sloeg die zachtjes om haar schouder heen, zodat ik op haar kon steunen. Even stonden we stil. In geheel spontane geestdrift richtten we onze gezichten wederom naar de gave hemel, om zo vol ontzag de heldere maan in volle glorie te mogen aanschouwen. Vanaf de heuvel daalden we gestaag het pad af richting de duinen. Aan het einde van de horizon verschenen voorzichtig de eerste contouren van de kust. “Hou vol liefje, we zijn er bijna.” Langzaam maar zeker voelde ik de krachten uit me vloeien, het zou niet lang meer duren. Ik was niet bang; nooit voelde ik me sterker, want ik wist dat ze bij me was.

“Uit de graal der liefde zal zij immer in volledige overgave haar onverminderde passie in overvloed schenken aan een ieder die dorstig is. Haar nectar zal je samen doen vloeien met de oerstroom van het absolute zijn. In al zijn volheid is niets, maar dan ook niets volmaakter dan het huwelijk der geslachten, in de meest zuivere zin van het woord. Ontvang zonder lust en je zult verzadigd raken. Leer onvoorwaardelijk te geven en je zult werkelijk dankbaar zijn. Alleen een verzadigde geest bezit het talent om in alle behoeften van een ieder ander te voorzien. Verlangens die slechts alleen maar doordrenkt zijn van lust leiden vaak tot gevoelens van rancune jegens anderen. Iets als haat omvat enkel de ontoereikendheid van het niet kunnen geven of niet kunnen ontvangen. Besef dat geven gelijk is aan krijgen, en andersom. Pas dan zul je wezenlijke liefde in zijn totaliteit ervaren. Iedereen heeft van oorsprong deze gave meegekregen, omdat wij in aanleg niets anders zijn dan liefde."

“Hartverscheurend Joshua, werkelijk hartverscheurend, echt waar. Nog even en ik ga huilen. Jeetje mina, wie denk je dat je voor je hebt, een van je vele volgelingen? Echt waar, het is dat ik mezelf niet zie als een of ander lulletje rozenwater, anders was ik er nog bijna ingetrapt ook.” “Ik heb geen volgelingen Sonny, ben je vergeten dat de hele wereld zowat op me schijt? En echt, ik vind je geen idioot, behalve dat ik het op zijn zachtst gezegd waanzin vind dat je op dit moment een pistool op me richt. Om eerlijk te zijn heb ik met je te doen, ik weet dat je anders bent dan dat jij je gedraagt.” “Ik zou knap voorzichtig zijn broeder, in dit pistool zitten meerdere kogels, deze zijn niet alleen bedoelt voor het hoofd, als je begrijpt wat ik bedoel. En wie ben jij om te zeggen wie ik werkelijk ben!”

“Omdat je in essentie niet veel verschilt van mij. Ik bedoel, onze karakters zijn verschillend, gelukkig maar, maar diep van binnen ben je net als mij. Elke man heeft de liefde en zorg van een vrouw nodig en elke man wil ware liefde delen met een vrouw en haar beminnen.” “Hehe, een grappenmaker dat ben je, je zou het podium op moeten. Oké, stel dat ik het diep van binnen met je eens zou zijn, zoals jij dat zo mooi kunt zeggen, wat dan nog? Ik ben een stuk tuig Joshua, ik ben er niet trots op, maar dat is wat ik ben. Welk wijf wil er nou een stuk tuig beminnen?” “Durf elk idee, beeld of overtuiging over jezelf los te laten Sonny; je doet jezelf en anderen gigantisch tekort als jij je daar aan vast blijft houden. Geef je in godsnaam over. Durf maar niets te geloven, werkelijk niets. Je bent nooit datgene wie je denkt dat je bent. Geloof is als een keten die je zelf creëert, het gaat om je hele lichaam zitten, het zet je vast. En zolang je blijft geloven kun je daar onmogelijk uit ontsnappen. Wees vrij van geloof; wordt wie je werkelijk bent!”

“Omdat ze kan zingen als een engel, zelfs wanneer ze spreekt, zelfs wanneer ze zwijgt. Wanneer ze zingt over haat en liefde en over goed en kwaad, donker en licht of leven en dood zal het je tot in het diepst van je ziel raken. Nooit zal je zo in vervoering raken als dan. Haar stem behelst een ongehoorde galm van hemelse klanken, die als een symfonie van innerlijke gelatenheid in perfecte harmonie je oorspronkelijke wezen zal vervullen. Het zal je meevoeren naar alle uithoeken in de kosmos; plekken waar je het bestaan niet eens van voor kunt stellen. De verzen der waarheid over ons alomvattend bestaan rijmen alleen in werkelijk samenzijn. Ze laten geen ruimte voor persoonlijke suggestie, pretentie of geloof.”

“Heb ik iets gemist Joshua? Vertel het me dan!” Een harde klap volgde. Ik voelde elk grein van zijn haat tot in het diepst van het beenmerg op het moment dat ik mijn jukbeen hoorde breken. De pijn die volgde was ondragelijk; bloed en tanden stroomden in een aanblik van een allesverslindende waterval van modder en kreupelhout uit mijn mond. “Wil je meer? Zeg het maar, het is geheel aan jou!” “Wat je ook van plan bent met me te gaan doen; ik vergeef je.” “Denk je nou echt dat die Messiaanse spreekkoren je zullen redden? Je voelde je altijd al verheven boven iedereen. Dat is nou net de reden waarom mensen je liever onder de grond willen zien liggen!” Terwijl ik nog op de grond lag, amper bijgekomen van de eerste charge, kreeg ik een doodschop in mijn maag. “Ik ga je afmaken Joshua, en dan ga ik die vunzige lellebel van je elke avond keihard naaien! Net als gisteravond. Wat heeft ze in godsnaam toch altijd in jou gezien?” “Hetzelfde wat ze wellicht in jou zag gisteravond: een verdwaalde jongeman met de verkeerde idealen, verkeerde dromen, verkeerde vrienden en verkeerde bezigheden. Iemand die altijd een vertekend beeld van liefde heeft gehad. Iemand die zijn hele leven dolende is geweest. Een lieve jongen die wel wat echte liefde nodig had in zijn leven, omdat hij anders uiteindelijk ten dode zou zijn opgeschreven.” “Hoor je wel wat je zelf zegt? Zie je de ironie niet in van je verhaal? Nou, meneer de wethouder, meneer de verlichte ziel, meneer die hartverwarmende liefde heeft mogen ontvangen; je bent ten dode opgeschreven! Geef me één reden waarom ik je zou moeten laten leven!” Nog steeds lag ik op de grond en was niet in staat nog overeind te komen. Zijn ogen waren bloeddoorlopen, verdoofd door cocaïne en doordrenkt van intense woede. Een woede die ik alleen nog maar kende uit een heel ver verleden. Zijn ogen bleven op mij gericht en hij haalde ogenschijnlijk zonder enige vertwijfeling een bruine envelop uit zijn jas tevoorschijn. “Kijk Joshua, dit was een cadeautje van een vriend van me,” vervolgde hij bits terwijl hij het pistool uit de envelop haalde. “Dit cadeautje heeft een speciale gave, net als jij. Dit stukje vakwerk is in staat om in een ‘split second’ voorgoed te oordelen over iemands leven en dood, net als jij. In feite lijken jullie heel erg op elkaar, net als broers. En broers horen bij elkaar te zijn toch?” “Stop Sonny, je mag haar hebben. Volmaakte liefde, en liefde alleen zal jullie ten deel vallen!” “Mag haar hebben?” antwoordde hij honend. “Ik heb haar al gehad, en om je eerlijk te zijn zo bijzonder is ze ook weer niet. Maar je zult me wel weer beter kennen dan ik mezelf. Vertel me maar wat haar zo bijzonder maakt; oh grote Joshua verlicht me, haha.”

“De innerlijke wereld gedoopt in liefde van een vrouw laat je het echte paradijs zien. Slechts één verrukkelijke kus van haar zal al een deel van de goddelijke sluier onthullen en laat je onmiddellijk een stukje hemel op aarde beleven. Er rest niets anders dan je over te geven, in volle overgave te zoenen, om samen gewend raken. En dat, dat is slechts nog maar het begin. Onder de oppervlakte bevindt zich een onuitputtelijke bron van het zuiverste water. Een plek waar je samen de diepste verlangens onbelemmerd kunt laten stromen. Niets is mooier dan op huwelijksreis te gaan en de onbetreden plooien van je volledige wezen te ontdekken en deze gezamenlijk bloot te geven. De onmetelijk kosmische zee der begeerlijkheid dient in volledige naaktheid te worden bezwommen. Durf als een getrouwd mens te duiken in de diepste laag van je wezen, om vervolgens weer naar de oppervlakte te reiken en tot in eeuwigheid vrijuit te mogen ademen.”

De telefoon ging over en ik hoorde haar stem aan de andere kant van de lijn. “Ja, wie is dit?” Haar intonatie van die vier woordjes verrieden het verloop van de avond daarvoor en waarom ze waarschijnlijk niet was thuisgekomen. Zware diepgaande gesprekken, onnoemelijk veel sigaretten, een Franse likeur of whisky en seks. Heel veel seks. “Hoi Phoebe, sorry dat ik je zo vroeg stoor, maar is Lilith nog steeds bij je? “Hehe, ja die is hier nog, maar ze ligt nog te slapen. Het was een heftig avondje gisteravond. Zodra ze wakker is komen we naar je toe. Moeten we nog iets voor je meenemen onderweg?” “Lief dat je dat zegt. Zouden jullie een pak melk willen meenemen? Doe maar rustig aan hoor, ik wil natuurlijk wel dat jullie er als godinnen uitzien als jullie voor mijn deur staan.” “Natuurlijk ster, je kent ons toch?.” “Jullie zijn een stelletje moordwijven, dat zijn jullie! Trouwens ik zal zometeen, als ik het redt tenminste, wat appels voor jullie plukken uit onze boomgaard. Ik heb me laten vertellen dat jullie daar wel raad mee weten.” “ Hmmm, je moest eens weten. Tot strakjes; enne, alvast een dikke kus van mij.”

“Voordat zij in mijn leven kwam kende ik alleen maar eenzaamheid. Eenzaamheid in zijn; een continue stilte zo oncomfortabel dat ik er radeloos van werd. Tweemaal was ik verloofd, eenmaal was ik getrouwd, het deed daar niets aan af. Altijd hield ik me verbeten vast aan zaken als persoonlijke reputatie, affectie vanuit rede, zelfverwezenlijking door publieke erkenning, liefhebben vanuit lust en lust alleen. Nu was alles anders. Nu was ik bij haar en zij bij mij. Zonder te verlangen naar het verleden of uit te kijken naar de toekomst. Gewoon zijn in het nu, zonder geldige reden, zo spontaan. Onvoorwaardelijk samen kunnen zijn. Het is ongetwijfeld het mooiste wat ik heb mogen krijgen in dit leven, en het is ongetwijfeld het mooiste wat ik ooit heb mogen geven. Van ons samen, voor de hele wereld, voor iedereen die het maar wil ontvangen. ”

Het moet omstreeks een uur of zes zijn geweest toen ik wakker werd. De laatste tijd was ik min of meer het besef en vooral het belang van tijd volledig kwijtgeraakt. Alsof het nog iets zou uitmaken. “Het verleden, heden en de toekomst vinden altijd plaats in het nu, alleen je hebt tijd nodig om dat te beseffen,” zei ze onlangs tegen mij. Het stelde me ontzettend gerust toen ze dat tegen me zei, zonder enige twijfel. Het gaf me troost, berusting en hoop. Ik kon me er zo aan overgeven. Het zou echter niets veranderen aan mijn lot. De andere kant van het bed was koud en onbeslapen. Ze was niet thuisgekomen vannacht. Zoals gewoonlijk ging ik meteen uit bed, omdat ik anders de slaap toch niet meer kon vatten. Elke wakkere minuut was een kostbare minuut; elke seconde in haar bijzijn voelde oneindig. Waar zou ze toch zijn? Ik kreeg een vreemd gevoel in mijn onderbuik die door mijn hele lijf voelbaar was. De huivering die ik voelde was erger dan de helse pijn die ik normaal voelde. Alsof er gevaar op komst was.


09-06-2010