Aanmelden

Steeds gevoeliger worden, hierin een weg vinden.

Discussie op: Forum index » Stof tot nadenken » Overige onderwerpen

Mimosa dec 12 '10

Door het ontwaken en mijn tocht naar mezelf, komen ook weer de gevoeligheid, de openheid voor alles om mij heen heel sterk naar voren. Als jong meisje heb ik er me voor afgesloten omdat ik meegezogen werd in een soort van draaikolk van gevoelens, emoties van mensen, dieren, planten, van alles wat leeft om me heen en ik die als het ware op mijn schouders nam.
Nu ben ik als het waren weer op dat punt beland en ik weet dat het een fase in mijn herinneren is, een fase in het weer doorgroeien. Maar om eerlijk te zijn overweldigd het me nog steeds, en weet ik nog steeds niet goed hoe ik hier mee om moet gaan. Ik wil me er niet voor afsluiten, probeer heel erg in mijn hart te blijven. Maar het grijpt me wel heel erg aan.

Hoe kan ik hier een weg in vinden, hoe kan ik tegelijkertijd open blijven staan voor al wat leeft, er mee verbonden blijven en toch overeind blijven.

Ik vind het erg moeilijk om uit te leggen wat ik bedoel in deze en hopelijk kan iemand van jullie door mijn woorden heen lezen en me helpen om mijn weg hierin te vinden zodat ik verder kan gaan op mijn weg.

Begrijp me goed, ik wil me er niet voor afsluiten, dat heb ik al een keer gedaan en dat bracht me alleen maar verder bij mezelf vandaan.

TamaraButterfly dec 12 '10

Hoi Mimosa.

Ik denk dat het belangrijk is dat je leert onderscheiden wat jou gevoelens zijn en wat die van een ander zijn, want die van een ander kan je ook gewoon wegsturen nadat je het hebt gevoeld.
Sowieso is het natuurlijk erg belangrijk dat je je heel goed aard zodat je wel goed verbonden blijft met de aarde.
Ik weet niet of je mediteerd, maar dat is ook altijd goed natuurlijk, en om echt vanuit je onderbuik adem te halen, want zo blijf je in je eigen kracht.
Jij bent en blijft de baas over je lichaam en je emoties.

Verder zou ik het even niet weten.

Mimosa dec 12 '10

Hoi Tamara,

Bedankt voor je reactie.
Toen ik nog een jong meisje was, was het heel moeilijk om te onderscheiden of het van mij was of niet. Nu gelukkig niet meer. Ik voel heel duidelijk dat het niet bij mij vandaan komt, maar doordat ik me steeds meer een voel met alles om me heen, raakt het me wel heel diep.
Ik mediteer meerdere keren per dag en doe ook geregeld aarde oefeningen.
Ik probeer in mijn eigen kracht te staan, ben daar nog lerende in, maar naarmate ik meer mezelf wordt, gaat dat steeds beter.

gast dec 12 '10

Mimosa het is een waar God's geschenk als je je open kunt stellen voor de wereld om je heen en daarbij ook nog de kans krijgt jezelf te leren kennen. Gelukkig geef je zelf al aan dat je je niet weer wilt afsluiten voor dat wat er nu tot je komt. Want, zoals je zelf al geconstateerd hebt, brengt dat je alleen maar verder weg van jezelf. Wat ik wel wil aangeven is dat het niet waar is dat je gevoelens/emoties van anderen binnen krijgt en dat die dan niet van jou zelf zijn. Iets wat jij niet in je hebt kun je niet voelen. Dus zodra je "geraakt" wordt door iets waarvan je denkt dat dit van de ander is omdat je zelf niet ziet dat dit ook in jou is is juist een heel mooi geschenk. Een geschenk die jou bewustzijn van wie jij werkelijk bent kan geven.
Het is idd zo dat de emotie van die andere persoon is, maar betekend dus niet dat die zelfde emotie niet in jou potentieel aanwezig is. Dus grijp die kansen die je krijgt om in jouzelf te zoeken naar dat wat je van de ander voelt. Op die manier sluit je je niet af maar grijp je de kans om zelf meer bewust te worden op een pro-actieve manier.
Het mooie van jou gevoeligheid is dat je voelt dat de emotie op dat moment van de ander is en het dus ook daar kunt laten. Je hebt de keus om er in mee te gaan of niet. Dat brengt bewustzijn nl met zich mee; je hebt echt de keus om het te laten wat het is of er in mee te gaan. Beide opties brengen je ergens en jij bent degene die verantwoording daarvoor moet nemen. Dit is een mooi gegeven maar ook een moeilijk gegeven omdat je die verantwoordelijkheid erbij krijgt. Hoe je die draagt is ook aan jou als je maar weet dat alles oorzaak en gevolg is.
Ook dit is staan in je eigen kracht en tegelijkertijd onderdeel zijn van het geheel. Dit is een paradox geen dualiteit. Bewustzijn gaat voorbij dualiteit.
In die zin zou je kunnen zeggen dat wanneer je nog dualistisch denkt je nog niet bewust bent van wat het IS.

Mimosa dec 12 '10

Lieve Gast,

Ik zie het ook als een geschenk. Je hebt gelijk dat die emoties, gevoelens ook in mij zijn. Wat dat betreft is het spiegelen hier ook erg aan de orde.En dat geeft weer meer inzicht in mezelf, brengt me weer dichter bij mezelf.
Op zich was dat wel al bekend bij mij. Het nieuwe of onbekende nu is dat ik het ook heb bij bomen, dieren, bij alles wat in de wereld gebeurd. Ik voel het alsof het mij overkomt. En dat is erg overweldigend.

En klink, ineens vat ik hem. Ik heb al vaker horen zeggen dat je het bij de ander kunt laten, dat je er niet in mee hoeft te gaan. Dat je het kunt waarnemen en dan weer loslaten. Tot nu toe zag ik de diepere betekenis hier eigenlijk niet van in. Ik had het gevoel de ander te kort te doen als ik er niets mee deed, als ik het los liet.
Nu zie ik heel helder dat net als dat er dingen bij me boven komen uit vorige levens, of als me iets overkomt, als ik iets voel dat ik een stapje terug kan doen, het van een afstandje kan bekijken. Buiten de dualiteit stappen. Ik was daar al mee bezig wat betreft mezelf, en ik begrijp nu dat dat ook hiervoor geld.
Misschien verwoord ik het wat wazig, maar ik begrijp het nu of beter gezegd, ik voel het nu, ik weet het nu. Wauw.