Wie wil mijn foto lezen?

Hoi Ann,

Een warme persoonlijkheid, heeft veel voor anderen over.
vergeet ook jezelf niet.
kan ook enigszinds terughoudend zijn
kat uit de boom kijkend
je houdt van de natuur en wandelt graag.
je bent sportief.
je houdt van reizen

ik ben benieuwd of je hier iets in herkent.

liefs karda

hallo karda

heel erg bedankt om mijn foto te lezen.
ik durf inderdaad mezelf al wel eens vergeten en er steeds voor iedereen staan.
eigenlijk klopt het allemaal wel een beetje wat je zegt.

groetjes, Ann

Ben toch nog benieuwd of er zijn die verder kunnen kijken :-), of misschien tot iets anders komen :-)?

Fijn dat je hier iets in herkent.

liefs karda

Hallo,

Ik heb even naar jouw foto gekeken en dit is wat ik eruit kon halen;

- Dichtgeknepen keel,(voor mijn gevoel komt dit voort uit angst/onzekerheid)
- Vermoeidheid/ depressie, (doordat je moeite hebt om gevoelens te uiten en veel blijft malen, gevoel te hebben in een vicueuze cirkel te zitten)
- Duizelig/ soms verward
- Nekpijn, lijkt naar de kaken te trekken (spanningen)
- nierbekkenontsteking
- problemen in het gezin vroeger, nu nog slechte relatie met hun (vooral met vader??)
- en wie zijn Margreet en Jim?
- moeilijk grenzen aan kunnen geven naar anderen maar ook voor jezelf. Geen nee kunnen zeggen en nooit tevreden zijn met wat je zelf voor elkaar krijgt of wat je kunt. altijd maar je grenzen verleggen om jezelf iets te bewijzen.

Ben benieuwd wat je herkent. Zorg in ieder geval goed voor jezelf, probeer oude patronen en gedachten los te laten....

Liefs Chantal

Hey Chantal

Jij ook heel erg bedankt om mijn foto te lezen.
Ik zit hier zowat aan mijn stoel genageld bij het lezen wat je allemaal schrijft. Dat is zo herkenbaar, ook al zou ik over sommige dingen liever toegeven dat het niet zo is.
Ik heb thuis zeker geen gemakkelijke jeugd gehad en de relatie met mijn vader, die daar destijds ook de oorzaak van was is nog niet helemaal goed.
Margreet en Jim, die namen zeggen mij totaal niets.
En ja, dat mezelf willen bewijzen komt ook voort uit het verleden, altijd gehoord dat ik het 'niet' goed deed. En zoek inderdaad heel veel naar de bevestiging dat ik het wel goed doe.

Liefs,
Ann

Heel graag gedaan. En nogmaals, zorg goed voor jezelf; doe dingen die je leuk vind, die je energie geven. Schuldgevoel is zeer hardnekkig en wordt je vaak door mensen gegeven die zélf onzeker zijn en je in de grip willen houden. Dat patroon zit in je systeem en maakt jezelf kapot. Later in je leven kom je mensen tegen die daar opnieuw gebruik van maken, m.a.w. je laat het zelf toe dat ze daar gebruik van maken. En telkens weer brokkelt daarmee een stukje 'ik'van je persoonlijk af. En weer is dat voor jezelf een bevestiging 'zie je wel...ik ben niets waard'.
Probeer te stoppen met grenzen verleggen want wanneer is het nu goed of perfect? Nooit! Je probeert daarmee zekerheid te bereiken voor jezelf, eigenwaarde wat je mist. Maar vergeet niet dat de grenzen die je je zelf stelt niet of bijna niet haalbaar zijn, En daarmee faal je telkens voor je gevoel en voel je je opnieuw niets waard. Maar wanneer je ter uitzondering wel eens iets behaalt kun je daar ook nog niet echt tevreden over zijn want dat is toch in jouw ogen normaal? En het geeft je niet de voldoening die je qua gevoel zo hard nodig hebt. Stiekem saboteer je jezelf ook zo want iets in jou wil je ook telkens laten voelen dat je niets waard bent, snap je? Dat wat vroeger tegen je gezegd is geworden heb je zelf overgenomen, zeg je nu tegen jezelf.. en wil ook nog bevestiging. En geloof me die krijg je! Datgene wat je graag wil horen of zien, hoor of zie je ook maar is dat wel werkelijk zo? Iemand hoeft maar slechte zin te hebben en je betrekt het op jezelf, groet iemand je niet denk je dat die persoon je niet wil groeten, maar heeft hij of zij je wel gezien?? Begin met zorgen voor jezelf, ga eens voelen in je lichaam, iedere dag; hoe voel je je echt? Ben je moe, voel je niet lui maar doe een dutje of ga op tijd naar bed. Leer je lichaam kennen, leer je gevoelens weer kennen want die heb je zo lang weggestopt dat je niet meer weet hoe je je voelt. Ga op zoek naar dingen waar je hart ligt, waarvan je zegt dit vind ik leuk dit past bij mij. En durf, durf het risico te nemen dat mensen je niet aardig vinden. Als je mensen toe blijft laten die je gebruiken kom je niet uit die cirkel. Mensen die je mogen om wie je bent kunnen in het begin eng zijn, je zult ze gek genoeg wantrouwen maar geef ze een kans. Want iets wat nieuw is, onbekend, is eng en vertrouw je niet want zo heb je het niet geleerd. Je bent vertrouwd met het jezelf slecht laten behandelen en de daarbij horende mensen. Maar sta open voor echte vrienden. Zo krijg je mensen om je heen die iets positiefs toevoegen.
Ik hoop je zo een beetje geholpen te hebben,
Veel geluk en succes!

Liefs Chantal

Hallo Wiitekop,

Toen ik naar je foto keek zag ik dat je iets met sport doet en met een andere groep mensen, je bent daarin iemand die zich aanpast naar wat de groep wil over het algemeen.
Hoewel je ook wel je zegje doet als het nodig is, op een rustige humorvolle wijze, je bent een evenwichtig persoon en niet zo op de voorgrond.
Beetje verlegen zou ik zeggen.
Ik zie een broer bij je waar je veel om geeft.
Je bent een soort van moedertje voor hem, niet te, maar je let wel op hem en zegt soms ook wel dingen tegen hem je voed hem zo nu en dan een beetje op, het kan ook een vriend zijn die als een broer voor je is.
Verder zie ik je ouders als wat verder weg en je bent behoorlijk los van hen.

Ze spelen in jouw leven niet meer de opvoedende rol.
Alles gaat gewoon zijn gangetje en jij kunt alles zelf goed behappen in je leven geen schokkende dingen, alles gaat heel gelijkmatig.
Ik zie nu een wit hondje en moet tegen je zeggen dat het goed gaat met hem.
Ik krijg niet zoveel voor je door.

Daarom laat ik het hierbij.

liefs van Bea

Hey Bea

Jij ook bedankt he :-)!
Maar hier moet ik nu toch wel zeggen dat er een aantal dingen niet kloppen. Ik sport niet, maar ik werk wel in een buitenschoolse opvang (kinderen van 2,5 tot 6), misschien is dat de groep die je ziet.
Ik stel me inderdaad eigenlijk nooit op de voorgrond, hou me meestal wel wat rustig. Maar kom als het echt nodig is wel op voor mijn mening.
Mijn broer, daar heb ik niet zo heel veel contact mee, en heb eigenlijk vooral vriendinnen en niet echt mannelijke vrienden.
En de afstand van mijn ouders, die is zeer klein, ik zit dagelijks bij hen thuis, en mijn moeder noemt me nog steeds hun 'zorgenkindje', dus zij heeft zeker de intentie om nog steeds die opvoedende rol onderhouden, ook al kan ik best wel voor mezelf zorgen. Eigenlijk is het bij hen een beetje een vlucht van het 'alleen' thuis zitten, waardoor ik begin te denken en onrustig loop. Bij hen thuis vind ik dan rust omdat ik al de rest daar van me af zet.

Groetjes
Ann

Hoi Wittekop,

Bedankt voor je reactie, en ik vermoedde al dat ik er naast zat voor een gedeelte, fijn dat je het ook aangaf daar leer ik van.

liefs van Bea